Skírnir - 01.04.1909, Síða 65

Mærin frá Orléans.
161
voru lagðar, er auðséð, að dómarar hennar gáfust fljótt
upp við að sanna að hún væri galdrakona, og
reyndu að eins að dæma hana fyrir guðlast og villu-
t r ú. Sakleysi hennar og guðhræðsla var samt svo aug-
ljós, að jafnvel ýmsum meðdómendanna ofbauð meðferðin
á henni; þeir vitjuðu hennar í fangelsinu og ráðlögðu
henni að skjóta máli sínu til páfans; en biskupinn komst
að því, varð reiður mjög og vék þessum mönnum burt.
Jeanne bar þessa réttmætu kröfu fram, en henni var ekki
sint og allri von var lokið um, að henni yrði réttlæti sýnt.
I dýflissunni var hún höfð í hlekkjum og nótt og dag voru
yfir henni þrír enskir hermenn. Hún þjáðist mikið af því,
að geta ekki farið í kirkju eða neytt sakramentis um
páskana; en til þess að fá leyfi til þess þurfti hún að af-
neita því, sem hún hafði sagt um raddirnar frá himnum
og leggja niður karlmannsfötin. Það gat hún ekki til
unnið. Af öllu þessu stríði varð hún veik, en þá urðu
Englendingar hræddir. Warwick lávarður, sem þá var í
Rouen, sagði sjálfur við lækna þá, er hann sendi til hennar:
»Konungurinn vill ekki fyrir neinn mun að hún deyi
náttúrlegum dauða. Konungurinn hefir keypt hana dýru
verði; þér v e r ð i ð að lækna hana; hún verður að deyja
á bálinu.
Henni var því hjúkrað og dómararnir komu til henn-
ar til að prédika yflr henni og reyna að sannfæra hana
um villutrú. En hún svaraði þeim blíðlega, sagðist vera
skírð og vera kristin vel og mundi deyja í trú sinni.
En nú var Englendingum farið að leiðast; þeir vildu
að málinu væri flýtt og til þess að h ræða Jeanne var
henni sýndur böðullinn og sagt að pyndingarfærin væru
til búin; það hafði alls engin áhrif; þvert á móti var eins
og henni yxi kjarkur, enda sagði hún sjálf, að Gabríel
engill hefði komið til sín og hún tæki ekkert aftur af því,
sem hún hefði sagt, hvað mikið sem þeir pynduðu sig.
Akæran gegn henni var samin í 12 greinum og Eng-
lendingar ákvörðuðu, að hún skyldi lesin í viðurvist lýðs-
ll