Skírnir - 01.04.1909, Qupperneq 67

Mærin frá Orléans.
163
næsta glaðir, þegar það barst út á þrenningarhátíðinni
24. maí, að hún hefði af nýju óhlýðnast guði og mönnum
og farið i karlmannsfötin aftur.
Næsta dag var hún yfirheyrð á ný og svaraði þá, að
hún hefði heyrt raddirnar af himni, og þær hefðu sagt
sér, að það hefði verið synd að afneita sannleikanum af
ótta við dauðann. Hún hefði verið svikin; í staðinn fyrir
að vera flutt í varðhald kirkjunnar, hefði hún verið fengin
Englendingum í hendur aftur og hún áliti sig því ekki
skylda að bera önnur föt en þau, er hinar himnesku
raddir þegar í öndverðu hefðu skipað henui að klæðastíý
en hún væri fús að gera alt, sem þeir vildu, ef hún væri
að eins höfð í varðhaldi kirkjunnar. Fyrri dómarar hennar
hefðu viljað taka tillit til þessa, en þorðu það ekki fyrir
Englendingum.
Dauðadómurinn var kveðinn upp 29. maí. Næsta
morgun kl. 8 var munkur sendur til hennar til þess að
segja henni, að nú ætti að brenna hana lifandi á báli, og
til þess að undirbúa hana undir dauðann. í fyrstu grét
hún hástöfum: »Því er farið svona grimdarlega með mig?
eg vildi heldur vera hálshöggvin 7 sinnum en brend
svona til ösku. Eg vitna til guðs, að eg er ranglega
dæmd>. Síðan varð hún rólegri, skriftaði og neytti kveld-
máltiðarinnar. En þegar hún sá biskupinn af Beauvais,
kallaði hún: »Biskup, þér eruð orsök í dauða mínum!«
Klukkan 9 var lagt af stað með hana til aftökustað-
arins, stærsta torgs borgarinnar. Þrír pallar voru reistir
þar, tveir úr timbri fyrir dómarana og hina ákærðu, en
hinn þriðji úr gipsi og uppi á honum var bálkösturinn.
hlaðinn. I byrjuninni bar Jeanne sig illa, grét mjög, en
engan ákærði hún. Og þegar hún rar komin upp á pall-
inn, kraup hún niður, bað til guðs og bað alla, er í
kring voru, að biðja fyrir sér; einkum bað hún prestana
að lesa messur fyrir sálu sinni, þegar hún væri dáin.
Hún var svo auðmjúk og undirgefin guðs vilja, að allir
komust við og jafnvel dómarar hennar grétu hástöfum.
li*