Skírnir - 01.04.1910, Blaðsíða 23

Daði Nielsson „fróði“.
119
eitt ár í dvöl í »ekki góðan stað«, og var svo hjá móður
sinni á ný við stirt atlæti í 2 ár1).
Þegar á bernskuskeiði vandist Daði þannig við skort
og kulda og ræktarleysi og mun hafa búið að því alla
æfl síðan. Harðrétti bernskuáranna varpaði myrkum,
köldum skugga yfir alt líf hans. Það var svipþungur
inngangur til ömurlegrar æfi. Beiskjan hefir þá þegar
étið sig inn í sál hans og grafið um sig, og þetta átumein
varð stöðugt dýpra og dýpra eftir því sem stundir liðu
fram og fleira og fleira ömurlegt og strítt mætti honum i
lífinu. Þetta kemur berlegast fram í kvæðum hans. Eitt
af þeim víkur öðrum framar að bernsku- og æskuárum
hans, og lýsir það betur en langorð frásögn kjörum hans
og hugarblæ. Kvæðið er þannig:
VidTcvœði : Llfsstundimar leiðaat mér,
langar nauðir þjá;
ljúfi guð þá líkar þér
leys mig heimi frá.
Snemma tók eg mjög til meina,
marga þvingan fekk að reyna
fyrr en vissi frá að greina
og frelsistíma beiðast.
Lífsstundirnar leiðast.
Miskunn Drottins míns alleina
mér þó borgið sá.
Ljúfi Guð þá líkar þér
leys mig heimi frá.
Oftast nær á æskutíðum
ama helzt eg mætti stríðum,
mótlætis úr hörkuhríðnm
hót ei vildi greiðast.
Lifsstundirnar leiðast.
Fátt af dögum fekk eg blíðum
furðu mjög að sjá.
Ljúfi Guð þá líkar þér
leys mig heimi frá.
1) Þessi lýsing á barnæsku Daða er orðrétt að heita má tekin eftir
sögusögn Daða sjálfs í stuttri form álsgrein fyrir eiginhandarriti hans af
Prestasögunum. Smbr. Ritht. Jóns Borgf. II, 1.