Skírnir - 01.04.1910, Blaðsíða 77

XJr ferðasögu.
1.3
munur á fyrsta gististaðnum sem eg reyndi í París og svo
gesthúsinu í Múnchen þar sem gistingin var jafndýr. Yfir-
leitt hallast eg á þá skoðun að Frakkar muni ekki vera
sérlega þrifin þjóð; en annars verður víst ekki, enn sem
komið er, sagt um nokkra þjóð að hún sé þrifin, það er
efnafólkið sem er þrifiðj almúginn er alstaðar óþrifinn og
veldur því mest fátækt. Á miðöldunum var heldur ekki
fyrirfólk í Evrópu mikið að hugsa um þrifnað hjá því
sem nú er, eða hafði verið á dögum Rómaveldis; átti lífs-
skoðun kristindó'’.isins sennilega nokkurn þátt í því; það
gerði minst þó að syndugt hold væri líka saurugt. Þegar
kristnir menn unnu Spán aftur af Serkjum var baðhúsum,
sem í öllum borgum höfðu verið fjölda mörg til almenn-
ings nota, allsstaðar lokað.
Að götuþrifnaði stendur París mjög langt að baki
jafnvel Lundúnum, að eg ekki nefni Berlín, sem í þessu
efni ber langt af öllum öðrum borgum, Á auðmannagest-
húsunum má geta nærri að engum óþrifnaði sé að mæta,
og götusorpið fælir ekki auðmennina frá að telja Parisar-
borg mestan glaðsheim svo víða sem lönd eru bygð.
7.
Eitt kvöld var eg í söngleikhúsinu mikla, auðvitað á
sundlandi hæð einhversstaðar uppi undir lofti; því að betri
sæti eru rándýr og helzt við Gyðinga hæfi. Álíka mikið
hafði kostað að reisa þetta musteri listarinnar eins og
Parlamentshöllina ensku og Pálskirkju samanlagt.
Leikið var þetta kvöld Samson og Dalila eftir Saint-
Saens, og danssöngleikurinn Coppelia á eftir. Skoplegt
var að sjá hinn hebreska Gretti með mjög ókraftalega
handleggi, en hann söng vel, og musterisstoðirnar hrundu
jafnvel áður en hann kom við þær.
Það var svipað um þenna söngleik og Coppeliu, að
stundum þykist maður greinilega skynja hvernig anda-
giftin yfirgefur tónskáldið, svo að hann yrkir tóman há-
vaða. Og mér kom í hug hversu bæði þessi verk