Skírnir - 01.04.1910, Blaðsíða 71

Úr ferðasögu.
167
almenninginn, og skal þó litlu viðbætt. En þó er ein
bygging, sem fyrst dregur að sér athyglina, þó að eg nefni
hana síðast. Langt vestur í borginni gnæfir turn, sem
virðist gerður af jötnum en ekki mönnum; fjallhátt
lyftir hann stönginni með þrílita fánanum, sem á að tákna
frelsi, jöfnuð og bræðralag; eins og það væru barnaleik-
föng en ekki mannabústaðir eru húsin við rætur þessa
fjallturns. Hann ber hátt yfir borgina, eins og frægð
Napoleons yfir frægð annara manna. Annarstaðar eru
það kirkjuturnarnir, sem gnæfa hæst yfir borgirnar, minn-
ingarmerki þess valds, sem sterkast var á miðöldunum,
myrkratímunum. En þetta stálfjall, 900 feta hátt, hafa
vísindi og verksvit reist sér til heiðurs, það er eins og
upphrópun úr stáli, hvort tveggja í senn siguróp og upphvatn-
ing. Nú er það ekki lengur náttúran ein, sem byggir
fjallhátt.
Mér varð fyrst dálítið líkt við að líta á Eiffelturninn
eins og Herðubreið; hvortveggja sjónin virðist í fyrstu
nærri ótrúleg. Herðubreið rís svo geist til himins, er svo
turni lík, að eg bjóst nærri því við að sjá stöng upp úr
og fána íslands blakta yfir þessu turnfjalli, líkt og
þrilitinn þarna í París yfir fjallturninum, sem menskir
menn hafa reist.
2.
Vér horfum nær oss, á turninn sjálfan, þunglamaleg-
an og snubbóttan hjá stálturni Eiffels. Ekki má láta
ógetið djöflanna frægu á Frúarkirkju, sem hýma þar á
palli neðan við efsta turntind og horfa yfir borgina
ferlegir á svip; svona hugsuðu menn sér djöflana, sem
þeir hræddust meira en dauðann, áður en þeir komust á
snoðir um, að enga djöfla mundi vera að óttast nema
manndjöfla, enda ekki á það bætandi, hvað þeir geta
verið ægilegir.
Sum þessara ferlíkja virðast hlakka af djöfullegri
gleði, er þau horfa niður af turni sínum; og víst hefðu
þau þaðan getað séð ýmislegt athæfi, sem djöflum hefði