Skírnir - 01.04.1910, Blaðsíða 28

124
Daði Níelsson „fróðiu.
litla, sem hann ætti kost á, væri komið saman í eina
heild, mundi það vera skárra en ekki. Einsetti hann sér
því að taka þetta fyrir, ef líf og heilsa entist, og það
gerði hann síðan árið 1837. Hafði hann á því ári vista-
skifti og fór að Stað í Hrútafirði, en næsta ár, 1838, var
hann með Sveini presti bróður sínum að Blöndudalshólum.
Var Sveinn prestur, sem kunnugt er, hinn mesti fróðleiks-
og gáfumaður, en eigi áttu þeir bra'ður skap saman. Fór
hann þaðan að Gunnsteinsstöðum í Langadal, en vorið
1840 fluttist hann£að Gautsdal í Bólstaðahlíðarhreppi og
gerðist þar ráðsmaður eða fyrirvinna hjá ekkju nokkurri,
Helgu Jónsdóttur. Dvaldi hann ein 5 eða 6 ár í þeirri
vist og mun hvergi hafa betur vegnað um dagana. Á
þeiin árum öllum heflr hann unnið af kappi að presta-
sögum sínum, og eins þann tíma, er hann var á vist með
Gísla sagnfræðing Konráðssyni á Húsabökkum, en það
var 1 eða 2 ár. Eftir það mun hafa farið að skerðast
um tíma og næði^fyrir honum. Skifti hann á næstu ár-
um oft um vistar- og verustaði og vegnaði oft illa. Sá
hann sér því eigi fært að halda prestasögunum lengur fram
fyrst í stað en til ársins 1840. Ritaði hann formála fyrir
þeim á Hóluni íSHjaltadal 7. jan. 1849, og gerir þar grein
fyrir ástæðu þess, að hann lætur hér staðar numið, á
þessa leið: »Eg læt nú við svo búið standa sem komið
er með þennan prestatalssamtíning, og ætla ekki að halda
honum lengur fram. Skortur á tíma og hjálparmeðulum,
og ýmsir aðrir erflðleikar við þetta starf, hafa gert mér
það leitt og langsamt. Óstyrkur heilsu, þreyta og þar af
fljótandi pennaleti fylgjast þar einnig með ásamt þvi
markverðasta, sem er óvissa lífsstundanna. Skal hér því
að fullu staðar nema, og þykist eg hafa vel varið marg-
földu ómaki og fyrirhöfn, ef fróðleikselskendum þætti
nokkur fróðleikur í samtíningi þessum vera fyrir þá og
seinni tíð«. — Daði lét þó eigi með öllu hér við staðar
numið, þrátt fyrir ásetning sinn, og sýnir það hve bágt
hann átti með að slíta sig frá þessu riti, og hve mjög
það var orðið honum samgróið og hjartfólgið. 13. des.