Skírnir - 01.04.1910, Blaðsíða 64

160
Dauðinn.
niður með Lóninu, því mér fanst eg eiga von á einhverj-
nm, annaðhvort blessuðum prestinum eða einhverjum að-
Lomumanni. En eg gat ekki komið auga á neinn, því
það var orðið skuggsýnt frá að sjá, og svo eru augun í
mér ekki góð, eins og þú þekkir. Svona stóð eg stundar-
korn og varð einskis var. Þangað til mér sýndist alt í
einu birta, rétt eins og þegar tungl skýst undan skýi á
haustkvöldi. Og þá sé eg hvar tvent kemur ríðandi nið-
ur Kvíavellina, karlmaður og kvenmaður. Þau riðu bæði
dökkum, en karlmaðurinn hafði bleikan, söðlaðan hest
í taumi.
Eg sá þau miklu gleggra en eg sé þig núna, þó þau
væru nokkru fyrir neðan túngarðinn.
Þau bar hratt yfir landið, og það var eins og hest-
arnir kæmu ekki við jörðina. Eg heyrði frisið og hófa-
glamrið í klárunum færast nær og nær og sá þau þeysa
á harða spretti heim traðirnar.
Þegar þau komu á hlaðið, spratt kvenmaðurinn af
baki, en karlmaðurinn sat kyr á hestbaki. Hann var
svartklæddur og hafði svarta grímu fyrir andlitinu.
Hestarnir frísuðu og hristu sig.
Kvenmaðurinn tekur þann bleika, sem grímumaður
hafði í taumi, og gengur til mín og teymir hestinn á
eftir sér.
Eg bar ekki kensl á hana fyrst, en þegar hún kem-
ur nær, sá eg að það var engin önnur en Björg mín heitin.
Eg varð si sona eins og hálf-hissa, því eg mundi eftir að
hún var dáin, en brást þó glaður við.
Hún gengur rakleitt til min og rekur að mér remb-
ings koss.
Eg gat ekki vel séð framan í hana, því hún grúfði
sig yfir mig, en mér fanst eins og kuldahrollur fara um
mig allan við kossinn. Mig langaði til að segja eitthvað,
en gat ekki komið upp orði. Hún kysti mig fast og lengi,
rétt eins og kvöldið áður en hún dó, og þegar hún slepti
vörunum, heyrðist mér hún hvísla að mér: »Þú kemur
fram eftir til mín á laugardaginn. Eg skil þann bleika eftir«.