Ársrit Ræktunarfélags Norðurlands - 01.01.1973, Blaðsíða 74

b) Meltanleika (orku og efna).
c) Eðli hinna meltu fóðurefna heysins.
2. Sjdlfviljugt átmagn, sem einkum er komið undir:
a) Lostætni.
b) Hraða fæðu (heysins) gegnum meltingarganginn.
c) Gnægð téðs heyfóðurs (á einkum við þegar um beit
er að ræða).
Það er mjög mikilvægt að þessum tveim þáttum sé ekki
ruglað saman, því að fjarri fer að þeir séu endilega háðir
hver öðrum þótt vissar líkur séu fyrir því að t. d. auðmelt
hey étist einnig vel og öfugt. Eg þykist þó vita að hugtakið
sjdlfviljugt dtmagn sé mörgum nokkuð óljóst, en með því er
átt við það magn fóðurs (þurrefnis) sem skepna étur að vild
á dag.
Það mun vera nokkuð algengt að íslenzkir bændur gefi
skepnum sínum heyfóðrið þannig, einkum þegar né>g hey
eru og/eða þegar kjarnfóður er í háu verði.
Af þessu má ljóst vera að til þess að öðlast vitneskju um
magn og samsetningu kjarn- og steinefnafóðurs sem bæta
þarf við samkvæmt þörfum gripa til viðhalds og framleiðslu,
er tæpast nema hálf sagan sögð, þótt efnainnihald og meitan-
leiki heyfóðursins liggi fyrir. Bóndinn þarf með öðrum orð-
um að hafa allgóða hugmynd um hversu mikið hann gefur
af viðkomandi heyi; hann þarf að vigta heyið í gripina,
a. m. k. endrum og sinnum, til að geta gert góða fóður-
áætlun.
GETUM VIÐ AÐ MESTU LEYTI ORÐIÐ OKKUR NÓGIR
MEÐ INNLENDU FÓÐRI?
Á þeim tímamótum, sem einkennast mjög af bættri hey-
verkun, og þá einkum með hraðþurrkun heys og köku- og
kögglaframleiðslu, er vert að stinga aðeins við fótum með
tilliti til innflutnings á kjarnfóðri.
Við skulum leyfa okkur þá bjartsýni að ætla að eftir 10—
78