Ársrit Ræktunarfélags Norðurlands - 01.01.1973, Blaðsíða 90

segja um fleiri lán og ýmsa styrki, sem svo eru nefndir. Það
má auðvitað um stund, með lánum, peningum og laga-
boðum skrúfa áfram eina þjóð, búa til framfara og menn-
ingarblossa, en ef ekki er samfara hjá þjóðinni traust á
sjálfri sér, og sjálfbjargarlöngun hjá einstaklingum, þá verð-
ur slíkt skrúf aldrei heillaríkt til lengdar, bara stundarblossi,
en enginn stöðugur logi. Vér íslendingar höfum kannske
gjört fullmiklar kröfur einmitt í þessa átt. Eg hygg, að þegar
vér verðum miklir menn, eins miklir eins og eg vona að vér
einhvern tíma verðum, þá lítum vér smáum augum á þær
sleikjur, sem nú er verið að bjóða landbúnaðinum og telja
eftir af sumum, svo sem t. d. búnaðarstyrk og þess háttar.
Eg hygg að talsvert af sjálfstrausti og sjálfsbjargarlöngun
búi í þjóð vorri, en eftir niðurlæginguna alla og þvingun-
ina, sem hún hefir haft við að búa, þarf þetta tíma til að ná
vexti og þroskast. Og ráðið til að flýta fyrir þessum þroska,
held eg að sé fyrst og fremst það að spyrja jafnan áður en
farið er að skima í aðrar áttir eftir hjálp eða styrk eða láni,
spyrja fyrst: „Hvað get eg sjálfur?“ Eg held, að það væri
á þeim tímum gott fyrir oss að hafa hugfast þetta vísuorð
skáldsins: Vort lán býr í oss sjálfum — í vorum reit ef vit er
nóg.
Og námskeiðið hérna virðist mér nú ekki hvað sfzt
svo skemmtilegt og hugnæmt vegna þess, að hér stefnir allt
að því að kenna okkur og minna okkur á það, hvað landið
okkar á til, hvernig vér eigum að hagnýta oss það sem bezt,
og láta það verða að sem mestum notum eða í einu orði,
hvernig vér eigum sem bezt að geta bjargað oss sjálfir, og
eg vonast til að þótt úr okkur leki kannske ýmislegt, sem
hér hefir verið sagt, þá verði samt margt eftir, og að aldrei
fari svo að ekki loði í oss sá andi, sem gegnum alla þessa
fræðslu gengur, sá andi að vekja oss til umhugsunar um
gæði þessa lands, hve mikið sé í það varið að hirða um þau
og nota sem bezt, hve áríðandi sé og arðvænlegt í einu
orði að stunda þennan atvinnuveg, landbúnaðinn með allri
kostgæfni, vinnandi eftir því öllum stundum, að hollt er
heima hvað ....
94