Pressan - 12.09.1991, Blaðsíða 18

18
smcra
letrið
Nú er haustið komið og laufin
falla af trjánum og molna og
eyðast og farfuglar fljúga og
litlu lömbin deyja, blómin
sölna og elskendur kveöjast!
Hver getur sagt að haustið sé
góð árstið? Masókistar — og
sadistar. Loksins sameinast
tieir i sæluorgiu. En við i smáa
letrinu gleymum ekki ástinni.
Þess vegna leitum við huggun-
ar hjá Torfa Jónssyni. Hann tók
einu sinni saman bók. Þar kem-
ur þetta hér meðal annars fram:
„Ástin er það eina sem
stækkar deili maður þvi með
öðrum." Ók. höf. „Saga ástar-
innar er saga mannkynsins."
Charles Nodier. „Ástin er hun-
angið úr blómi lífsins." Victor
Hugo. „Ástin er saga konunnar
en atvik i lifi karlmannsins." Ma-
dame de Stael. „Ástin vex i
réttu hlutfalli vtö hættuna á að
missa þann sem maður elskar."
C.K. Chesterton. „Að óttast
ástina er að óttast lifið og sá
sem þorir ekki að lifa er dauður
að mestu." Bertrand Russel.
„Elskið hvort annað en gerið
ekki ástina að skyldu." Kahil Gi-
bran. „Ást hættir aö vera
ánægja þegar hún er ekki leng-
ur leyndarmál." Aphra Behn. „I
happdrætti ástarinnar, eins og i
hverju öðru happdrætti, getur
maður ekki spilað á fjórðungs-
miða og krafist þess jafnframt
að fá allan vinninginn." Nis Pet-
ersen. „Ástin erglersem brotn-
aref við höldum þvi of fast eða
of laust í hendi." Rússneskt
máltæki. „Deilur elskenda eru
endurfæðing ástarinnar." Ter-
ents. „Þeir sem hafa aldrei
komist i kynni við grátinn hafa
aldrei lært að elska." Ók. höf.
„Ekkert er sannri ást hættu-
legra en varkárni i ástum."
Bertrand Russel „Að reyna að
útskýra vald ástarinnar er líkast
þviað bera Ijós út isólskin." Ro-
bert Burton. „Ó, ást. Vald þitt
stenst enginn, það sigrar jafn-
vel gullið!" Sofokles. „I fyrstu
verður konan að vera fögur svo
hún verði elskuð. Siðan kemur
sá timi að hún verður að vera
elskuð svo hún geti haldið
áfram að vera fögur." Francoise
Sagan. „Ástinlog dauðinn eru
vængir sem bþra góðan mann
til himins." Michelangelo.
„Auðmjúk ást hefur aldrei sigr-
að fagra konu." Phineas Fletc-
er. „Karlmaður er ávallt hrædd-
ur við þá kondj.sem elskar hann
of mikið." Bertold Brecht „Ást
án ástar á móti er eins og þýð-
ingarmikil spurning sem fær
ekki svar." Nordahl Grieg.
„Himnariki er alls staðar þar
sem ástin býr." Jean Paul
Richter
Hingað og ekki lengra?
Væmið?
Það er þitt vandamál.
Reyndu þessa frasa á kaffi-
stofunni — og þú munt sigra að
minnsta kosti eitt hjarta.
Er það ekki það sem lifið
gengur út á?
Viltu vera viss um árangur á
fyrsta stefnumótinu?
Segðu þá: „Maður ætti alltaf
að vera ástfanginn. Þess vegna
ætti maður aldrei að gifta sig."
TVÍFARAKEPPNI
PRESSUNNAR — 11. HLUTI
Tvífarar vikunnar koma
hvort úr sinni áttinni i lifríkinu
en engu aö siður er ættarmót-
ið ótvirætt. Okkur er mikil
ánægja að kynna Gisla K.
Jónsson Ivinstra meginj og
rófu sem nýlega skilaði sér i
frjóum jarðvegi austur i Gaul-
verjabæjarhreppi. Það var
kona Gisla sem tók upp þessa
risarófu (vegur 7 kg) en þeir fé-
lagar prýddu baksiðu DV i vik-
unni. „Andlitsfallið" er eins,
„hárgreiðslan" eins og Gísli og
rófan fari til sama rakara — og
svo er það þessi glat. : :gi svip-
ur.
FIMMTUDAGUR PRESSAN 12. SEPTEMBER 1991
Ágrip af
m
sögu
fegurðar
IMYNDIR KVENFEGURÐAR
1. Louise Brooks 2. Marlerte Dietrich 3. Grace
Kelly 4. Brigitte Bardot 5. Twiggy 6. Björk Guð-
mundsdóttir 7. Farah Fawcett 8. Marilyn Monroe
9. Madonna 10. Claudia Schiffer 11. Julia Roberts
12. Bryndis Schram 13. María Guðmundsdóttir
14. Linda Pétursdóttir 15. Henný Hermanns
16. Hófí 17. Linda Pétursdóttir.
Þóll vid vitum ekki fyrir vísl
ú eftir hverjum steinuldur-
mudurinn blístrcidi þegur
liann var ú gangi eftir fenja-
mýrunum í úrdaga hefur sag-
an skilid eftir nokkuð Ijósa
mynd af því hvernig fegurö-
arsmekkurinn hefur breyst í
gegnurn aldirnar. ()g þegur
grunnt er skodad kemur í Ijós
ad hann hefur fyrst og fremst
sveiflast ú milli þess granna
ogþess bústna. Adrar sýnileg-
ur breytingar ú smekk eru
minnihúttar, adeins tilbrigdi
við bústnu/grönnu-sveifluna.
Eftir henni er hœgt uð rekja
sig frú bústnum konum forn-
uldar, sem voru uð springa af
frjósemi, að íþróttamanns-
legum kroppum Grikkja, aft-
ur til Mónu Lísu og síðan til
nútímuns. Ef einhver skyldi
velkjast í vafa þú er smekkur-
inn „grannur" í dag.
Þannig virðist fegurðar-
smekkurinn ferðast hring eft-
ir hring. Steinaldarmaðurinn
var ábyggilega að flauta á eft-
ir sinni Madonnu og hún
horfði á eftir Mel Gibson for-
tíðar. (I raun er þetta ekki gal-
in kenning, þvi bæði hafa þau
yfir sér steinaldarsvip. Bæði
eru þau með stóra kjálka,
lappastutt og sveifla stuttum
handleggjunum þegar þau
ganga.)

GRIKKIRNIR KOMU MEÐ
KARLINN EN
RÓMVERJARNIR
KONUNA
Grikkir voru meira fyrir
karla en konur. Og þeir voru
mikið fyrir karla. Þeir voru
hugfangnir af líkamlegri feg-
urð þeirra og bókmenntir
þeirra og myndlist eru sneisa-
fullar af þessari aðdáun
þeirra.
Þessi ástríða Grikkjanna
hefur sett sporgöngumenn
þeirra í nokkurn vanda. Að-
dáun Platós á ungum mönn-
um var slík að hinum sið-
prúðu miðaldamönnum í
Evrópu þótti ekki stætt á
öðru en að búa til hugtakið
platónsk úst til að reyna að
hylma yfir hómósexúalisma
Platóns.
Það var eiginlega ekki fyrr
en með Rómverjum, sem
voru ekki eins opnir fyrir
hómósexúalisma, að líkami
konunnar fór að vera áber-
andi og hinn íþróttamanns-
legi Grikki fékk verðugan fé-
laga af hinu kyninu. Rómverj-
ar vildu hafa konuna mjúka
og'- kvenlega; stór 'brjóst,
miklar rrijaðmir og mjótt
mitti, Þegar. Jeikstjórar í
Hollywood' þurffu að velja í
hlutverk rómverskra kvenna,
mörgum öldum síðar, skoð-
uðu þeir kvenlíkneski og
-myndir Rómverja gaumgæfi-
lega og réðu Sophiu Loren í
aðalrulluna. Þeir sem höfðu
ekki efni á henni létu sér Urs-
ulu Andress nægja.
FOTIN FJUKA ÞEGAR
SAGAN BERST TIL
MIÐJARÐARHAFSINS
Um leið og frumkvæði sög-
unnar fluttist norðar á bóg-
inn eftir hrun Rómaveldis dró
hin líkamlega fegurð sig dálít-
ið í hlé. Mjúkar mjaðmir og
hnyklaðir vöðvar voru ekki
lengur i forgrunni.
Astæðan var ekki sú að
mannkynið hefði orðið sið-
prúðara með kristninni held-
ur var einfaldlega miklu kald-
ara í Mið- og Norður-Evrópu.
Athyglin fór að beinast að fín-
legum höndum, roða í kinn-
um og nettum hökum. Restin
af líkamanum var hulin
mörgum lögum af fötum og
skilin eftir handa ímyndunar-
aflinu.
(Það er ekki fyrr en með
miðstöðvarkyndingunni og
síðar sólarlandaferðum sem
Norður-Evrópubúar hafa far-
ið að meta stærri hluta
skrokksins.)
Karlarnar voru að sjálf-
sögðu jafnhuldir klæðnaði,
konurnar voru í ull en karl-
arnir í járnslegnum brynjum.
Litlum sögum fer af kinnroða
þeirra eða hökum, en þeim
mun meiri af stökkkraftinum
og vígfiminni. Einstakir lík-
amshlutir karlsins fengu ekki
sérstaka athygli, enda end-
uðu þeir út um víðan völl eftir
hetjulegan dauða karlanna,
þar sem þeir börðust við of-
urefli liðs.
HIÐ HREINA KYNTÁKN
KEMURFRAM
Þegar sagan barst aftur til
Miðjarðarhafsins fuku spjar-
irnar. Á endurreisnartíman-
um dreifðist sexapíllinn frá
hökunni og smágerðum
höndunum niður eftir ávöl-
um líkama Venusar þar sem
hún sté upp úr hörpuskelinni.
Strákarnir fækkuðu líka
fötum og þá kom í ljós stæltur
og íþróttamannslegur kropp-
ur, — næstum alveg eins og
Plató féll fyrir forðum. Kon-
urnar voru hins vegar full-
búttaðar fyrir nútímasmekk.
Bæði karlinn og konan báru
þess merki að hafa verið uppi
fyrir tíma vaxtarhormón-
anna og bulimi-sýkinnar.
En fötin komu aftur þegar
nafli alheimsins fluttist til
hirðar Frakkakonungs. Kon-
ur urðu aftur bara rauðhærð-
ar eða ljóshærð^r en ekki há-
leggjaðar, bústnar eða mittis-
mjóar. En franska hirðin
kunni að gera sér mat úr því
litla sem sást og þar þróaðist
til fullkomnunar hið tungu-
lipra klám sem kallað hefur
verið daður.
Nokkru síðar dró Emil Zola
fram í dagsljósið hvað bjó
undir með því að kynna
Nönu fyrir heiminum. Þar
var mætt frummynd þeirra
Marilyn Monroe, Madonnu
og margra annarra fegurðar-
imynda tuttugustu aldar.
Nana geislaði af kynþokka og
var lítt brúkanleg til annarra
hluta en kynlífs.
FEGURÐIN FER í BÍÓ
Og þessa öld hafa kvik-
myndirnar séð okkur fyrir
ímyndum fegurðarinnar. Það
er helst poppið sem getur
eitthvað lagt til málanna. En
hinar svokölluðu fögru listir
hafa ekkert í samkeppni við
bíóið að gera, enda lögðust
þær í úpphafi aldarinnar út í
einhverja eyðimerkurgöngu
sem ekki sér enn fyrir end-
ann á.
Allt frá því Valentino lét
heilu bíóhúsin fá gæsahúð
með augnaráðinu einu sam-
an hafa langflestir karlanna í
bíó verið muldrandi, karl-
mannlegir, eilítið viðkvæmir,
en, umfram allt, frábærir
elskhugar. Stærstu nöfnin eru
meira eða minna útgáfur af
þessu. Þeir eru grannir og
virka meðalmenn á tjaldinu
þótt þeir séu utan þess fæstir
gjaldgengir í lögguna vegna
smæðar. Af stærstu stjörnun-
um er það helst Schwarze-
negger sem fellur ekki inn í
þessa formúlu, enda hefur
komið í Ijós að hann er varla
ÍMYNDIR KARLFEGURÐAR
1. John Malkovich 2. Humphrey Bogart 3. Rúnar
Júlíusson 4. Sean Connery 5. Valentino 6. Valdi-
mar Örn Flygenring 7. Mel Gibson 8. Egill Ólafs-
son 9. James Dean 10. Cary Grant 11. Helgi Pét-
ursson 12. Elvis Presley 13. Gunnar Eyjólfsson
14. Robert Redford 15. Björgvin Halldórsson.
nothæfur í neitt nema gam-
anmyndir.
Konurnar hafa verið mis-
munandi útgáfur af Nönu
hans Zola, — bara mismun-
andi grannar pg misjafnlega
brjóstastórar. Á milli hreinna
kynbomba (Monroe, Bardot,
Madonna) hafa verið gerðar
tilraunir til að bæta einhverju
við kyntáknin til'að draga úr
því að þau séu allra gagn. Síð-
asta tilraunin til þess er Julia
Roberts eftir Pretty Woman.
Niðurstaðan er einhvers kon-
ar sykurhjúpur, hópvinna
markaðs- og fegruharfræð-
inga.
Loks hefur maðurinn gert
fegurðina sér undirgéfna eins
og aðrar skepnur jarðar.