Heimilistíminn - 25.11.1976, Blaðsíða 7

um Tungustapa
Kveður þá við dynjandi
klukknahljóð og í því heyrist
þys mikill inni. Hleypur hver
um annan þveran til dyra.
Arnór hleypur þá sem hann
mátti út í myrkrið heim á leið
og heyrir álfareiðina, þysið og
hóf asparkið á eftir sér: heyrir
hann að einn í f lokki þeirra er
fremstir ríða kveður við raust
og segir:
,,Riðum og ríðum,
það rökkvar í hlíðum:
ærum og færum
hinn arma af vegi
svo að hann eigi
sjái sól á degi
sól á næsta degi."
Þusti þá flokkurinn milli
hans og bæjarins svo hann
varð að hörfa undan. Þegar
hann var kominn í brekkur
nokkrar suður frá bænum og
ajjstur frá stapanum gafst
hann upp og hneig máttvana
niður: reið þá allur f lokkurinn
á hann ofan og lá hann þar
eftir nær dauða en lífi.
Það er f rá Sveini að seg ja að
hann kom heim eftir vökulok.
Var hann daufur mjög og vildi
engum segja um burtuveru
sina, en kvað nauðsyn að leita
Arnórs. Var hans leitað alla
nóttina og fannst hann eigi
fyrri en bóndi frá Laugum er
kom til óttusöngs að Tungu
gekk f ram á hann þar i brekk-
unum sem hann lá. Var Arnór
með rænu, en mjög aðfram-
kominn, sagði hann bónda
hvernig farið hafði um nóttina
eins og áður er frá sagt. Ekki
kvað hann tjá að flytja sig til
bæjar þvi hann yrði eigi
lifgaður. Andaðist hann þar í
brekkunum og heita það síðan
Banabrekkur.
Aldrei varð Sveinn samur
eftir þenna viðburð, hneigðist
skap hans enn meira til alvöru
og þunglyndis, en aldrei vissu
menn hann koma nærri Álfa-
stapa eftir þetta og aldrei sást
hann nokkru sinni horfa í þá
átt sem stapinn er. Gaf hann
sig frá öllum veraldarum-
svifum, gjörðist munkur og
gekk í klaustur í Helgafelli.
Var hann svo lærður maður að
enginn bræðra komst til jafns
við hann og svo söng hann
fagurlega messu að enginn
þóttist jafnfagurt heyrt hafa.
Faðir hans bjó i Tungu til elli.
Þegar hann var gamall orðinn
tók hann sótt þunga. Það var
nærri dymbildögum. Þá er
hann fann hvað sér leið lét
hann senda eftir Sveini út til
Helgafellsog bað hann koma á
sinn fund. Sveinn brá við
skjótt, en gat þess að skeð gæti
hann komi eigi lífs aftur. Kom
hann að Tungu laugardag fyrir
páska. Var þá svo dregið af
föður hans að hann mátti
trauðlega mæla. Beiddi hann
Svein son sinn að syng ja messu
á páskadag sjálfan og skipaði
að bera sig þá í kirkju: kvaðst
hann þar vilja andast. Sveinn
var tregur til þessa, en gjörði
það samt, þó með því skilyrði
að enginn opnaði kirkjuna
meðan á messu stæði og sagði
þar á riði líf sitt. Þótti
mönnum þetta kynlegt: þó
gátu sumir þess til að hann enn
sem fyrri ekki vildi sjá í þá átt
sem stapinn var því kirkjan
stóð þá á hólbarði einu hátt upp
i túninu austur frá bænum og
blasti stapinn við kirkju-
dyrum. Er nú bóndi borinn í
kirkju eins og hann hafi fyrir
mælt, en Sveinn skrýðist fyrir
altari og hef ur upp messusöng.
Sögðu það allir er við voru að
þeir aldrei hefðu heyrt eins
sætlega sungið eða meistara-
lega tónað og voru allir því nær
höggdofa. En er klerkur að
lyktum snéri sér fram fyrir
altari og hóf upp blessunar-
orðin yf ir söf nuðinum brast á í
einni svipan stormbylur af
vestri og hrukku við það upp
dyr kirkjunnar. Varð mönnum
hverft við og litið utar eftir
kirkju: blöstu þá við eins og
opnar dyr á stapanum og lagði
þaðan út Ijóma af ótal Ijósa
röðum, en þegar mönnum
aftur var litið á prest var hann
hniginn niður og var þegar
örendur. Féllst mönnum mikið
um þetta og þar með að bóndi
hafði einnig á sömu stundu
fallið liðinn f ram af bekk þeim
er hann lá á gagnvart altari.
Logn var f yrir og eftir viðburð
þenna svo öllum var augljóst
að með stormbyl þann er frá
stapanum kom var eigi sjálf-
rátt.
Var þá viðstaddur bóndi sá
frá Laugum er fundið hafði
Arnór í brekkunum fyrri og
sagði hann þá upp alla sögu.
Skildu menn af því að það
hefði komið fram er álfa-
biskupinn hafði um mælt að
Sveinn skyldi dauður hníga er
hann sæi sig næst. Nú þegar
opinn var stapinn og hurð
kirkjunnar hrökk upp blöstu
dyrnar hver og móti annarri
svo álfabiskupinn og Sveinn
horfðust í augu er þeir tónuðu
blessunarorðin því dyr á
kirkjum álfa snúa gagnstætt
dyrum á kirkjum mennskra
manna (nl. til austurs). Áttu
menn héraðsfund um mál
þetta og var það afráðið að
flytja skyldi kirkjuna niður af
hólbarðinu nær bænum, í kvos
hjá læk nokkrum. Með þvi var
bærinn milli stapans og kirkju-
dyra svo aldrei síðan hefur
presti þar verið unnt að sjá f rá
altari gegnum kirkjudyr
vestur í álfastapa enda hafa
slik býsn eigi skeð síðan þetta
var.