Heimilistíminn - 25.11.1976, Blaðsíða 35

sjá, að honum hafa verið léðir andlitsdrættir Esaí-
asar Tegner.
Það verður kaldara i herberginu. Hver hef ur gal-
opnað gluggann, svo gluggatjöldin blakta í morgun-
blænum? Og gluggatjöldin...
Hver hefur skipt um þau?
Fyrir skömmu glömpuðu eldingarnar á grængulu
silkibrókaði, nú eru þær þunnar og hvítar...
Vangar Bodil eru það líka, þegar hún sezt upp á
legubekknum.
Snúrurnar eru horfnar! Snúrurnar, sem halda
ferðamönnunum í hæflegri f jarlægð frá skrifborði
skáldkonunnar. Og stafurinn sem liggur venjulega
við borðsendann, svo að þeir minnist mjaðmar-
meiðsla hennar, skilji að hún gekk aldrei heil til
skógar, muni, að hún varð gömul og þreytt og mjög
veikburða, áður en hún...
Hún birtist einsog í þoku eða reykjarslöri, fölt
andlitiðtsjálf lýsandi augnaráðið ísgrátt, f jarsýnt og
óútreiknanlegt.
Hún er sezt í sæti sitt við skrifborðið, sem er úr
eik, og þaðan kinkar hún uppörvandi kolli til stúlk-
unnar á legubekknum og segir.
— Segðu nú frá öllu saman!
Og Bodil sem skelf ur eins og lauf í vindi og verður
því að sitja kyrr, bleytir aftur og aftur þurrar
varirnar og reynir að segja eitthvað. Þrátt fyrir
áfallið sem hún hefur orðið fyrir, þrátt fyrir
hræðsluna og þá tilf inningu að þetta allt sé óskiljan-
legt og hræðilega óraunverulegt, þorir hún ekki
annað en að fylgja fyrirmælunum og þegar hún er
byrjuð, heldur hún áfram að tala og tala eins og i
óráði. Um Ingulill og hennar góða skap, hugsunar-
semi hennar og tryggð... hvarf hennar héðan frá
Marbakka án þess að hún léti Bodil nokkuð vita.
— En það var ekki líkt henni! Alls ekki. Hún var
alltaf svo áhyggjufull yfir að ég yrði óróleg. Og
kettlingarnir tveir, sem hún tók með sér, hvað
ætlaði hún að gera við þá? Henni þótti raunar mjög
vænt um ketti, en tvo! Hvað er orðið um þá?
— Já, hvað verður um alla rauðu kettina? Það
kemur glampi í þung augun, eins og hún muni eitt-
hvað, sem hún veit vel, hálfvegis gaman...Þeir voru
sautján í fyrstu. Hefurðu heyrt söguna um þá?
Skömmustuleg og rugluð verður Bodil því miður
að neita því. Hún gleymdi að lesa frásögnina áður
en hún fór frá Stokkhólmi og þessa skuggsælu nótt
er vitneskja hennar um rauðu kettina ekki meiri en
rigningardaginn í Englandi, þegar hún fékk póst-
kortið frá Ingulill.
— Viltu að ég segi þér frá þeim?
— Já. Já, takk.
Er það þess vegna sem hún hefur birzt við skrif-
borðið til að segja enn einu sinni söguna um rauðu
kettina á Marbakfa? Bodil hlustar og undrast...
— Jú, það er þannig, að þá var m jaltastúlka hér á
Marbakka, sem hét Britta Lambert. Hún var lítil og
I jót, brún eins og leður í f raman og eineygð.
Rólega svolítið íhugandi, með dálitlum mállýzk-
uhreim, heldur hún áfram að segja frá þvi hvernig
Britta Lambert, sem var bitur og súr í dagfari
annaðist af stakri umhyggju kýrnar, kálfana og
kettina, sem hún elskaði en hún áleit að þeir síðast-
nefndu byggju yfir leyndardómsfullu valdi til að
vernda skepnur og heimilisfólk.
— Þegar Lagerlöf liðsforingi tók við stjórninni
hér að Marbakka af föður sínum, voru ekki færri en
sautján kettir í fjósinu. Þeir voru allir
rauðbröndóftir, enginn var hvítur enginn var
svartur og enginn var grár, því Britta Lambert
trúði því að það væru aðeins rauðbröndóttir kettir,
sem færðu gæfu.
En liðsf oring janum f annst vitleysa að haf a svona
marga ketti —þeir drukku svo mikla mjólk, að það
hef i nægt handa þrem kálf um — og gaf f jósamann-
inum vísbendingu og dag einn fór köttunum að
fækka á dularfullan hátt.
— Þetta fer aldrei vel, liðsforingi, sagði Britta
Lambert. — Ég vildi ekki vera í þess sporum
sem er valdur að þessu. Og það versta er, að það
bitnar sjálfsagt á búinu.
Um þetta leyti var Langerlöf önnum kafinn við
áætlanir sínar um að bæta landið. Hann ætlaði að
þurrka upp litlu erf iðu ána Emtuna, sem f laut allt-
af yfir hafraakra hans í stórrigningum og eftir
mikla fyrirhöf n hafði hann fengið bændurna í daln-
um til að taka þátt i þessum dýru framkvæmdum
og var á leið til hreppsnef ndarinnar þar sem sigur
hans í þessu tímafreka og erfiða máli skyldi stað-
festur.
En þegar hann ætlaði að setjast upp í vagninn
kom í I jós, að einn af köttunum sat í miðju sætinu og
starði fast á hann..Áður en liðsforinginn komst á
veginn varð hann að fara í gegnum þrjú hlið, og
þennan morgun sat rauðbröndóttur köttur á hverj-
um hliðstólpa.. Þeir störðu stríðnislega á hann eins
og þeir vissu betur en hann, hver árangur yrði af
för hans. Hann var næstum farinn að trúa því að
Britta Lambert hefði rétt fyrir sér og tröll og álfar
hefðu dulbúizt sem kettir.
Á fundinum í hreppsnefndinni beið hann vissu-
lega ósigur einn mesta og örlagaríkasta ósigur sinn
i Ijfinu. Hann fékk enga aðstoð frá bændunum við
að þurrka upp ána.
— Þegar hann kom heim af fundinum, var hann
fremur niðurdreginn. Þar sem hann sat og velti
fyrir sér vonunum sem höfðu brugðizt, reis hann
skyndilega á fætur og gekk út til vinnumannanna.
— Það gekk ekki, Bengt...þetta með ána sagði
hann.
— Það var leiðinlegt liðsforingi, sagði maðurinn.
— Skrifarinn sagði alltaf að jörðin yrði helmingi
meira virði ef unnt væri að losna við ána.
— Heyrðu nú, Bengt, sagði liðsforinginn og
lækkaði röddina,— það eru víst ekki orðnir svo
margir kettir eftir í f jósinu. Það er kannski bezt að
leyfa Brittu að halda þeim sem eftir eru.
— Já, það verður auðvitað eins og liðsforinginn
vill, sagði Litli Bengt. Liðsforinginn lækkaði enn
röddina, eins og hann væri hræddur um að veggirnir
i gamla vinnumannaherberginu það sem hann
sagði.
— Hvar drekktir þú þeim, Bengt?
— Ég hef of tast f arið niður að ánni með þá, sagði
Litli Bengt. — Ég var hræddur um að þeir f lytu upp
og það sæist ef ég hefði drekkt þeim hér í anda-
pollinum. oc