Heimilistíminn - 25.11.1976, Blaðsíða 34

og skilur Dohnu greifafrú og Bodil eftir.
Hún gengur hugsandi að amasóninum fer úr stíg-
vélunum og virðir lengu f yrir sér mynd sína í litlum
speglinum.
— Barnaleg, hversdagsleg, óákveðin og það sést
greinilega á þér. Sést langt að.
Hún borðar girnilegu brauðsneiðarnar frá grill-
inu á Karlstad. Og þegar hún er búin með kaff ið úr
hitabrúsanum, segir hún skyndilega hátt og
ákveðið?
— Já.
Hún skilur Byn að baki og stefnir í annað sinn á
sama sólarhringnum í átt til Marbakka.
Hún ekur í norður og vestur ef tir vegarslóðum og
kemst að Frykenvötnunum við Nilsby, einmitt þar
sem Mið-Fryken og Neðri-Fryken mætast. Þrumu-
ský hanga yfir hlíðunum, og þótt klukkan sé ekki
meira en sjö er grátt rökkur yfir héraðinu, sem
máir út allar útlínur og gerir henni margskonar
grikk. Oft sér hún glytta í ólífu-grænan fólksvagn
f ramundan, en hversu mikið sem hún gef ur í, tekst
henni ekki að ná honum. Hann breytir um lögun og
bráðnar saman við grenitrén við dimman skógar
veginn, og við eina víkinaþarsem júngfrú Maja
Lísa sá silfurgráa hryssu með háan makka og
ójárnaða hófa um sumarnótt, virðist bíllinn
steypast beint út í vatnið — alveg eins og þegar
Maju Lisu var f reistað til að ganga í ána.
Bodil sem kann Selmu Lagerlöf betur en Fröding,
rámar í frásögnina af því,að náttúra Vermalands
geri þaðaðgamni sínu að villa fólki sýn til að vekja
á sér athygli, en henni er samt órótt. Hún ekur f ram
hjá Hvíldarsteini og hálshöggna prestinum, sem
gengur aftur... fer fram hjá með lokuð augu, og
hættir á að verða næsti draugur staðarins.
Bílastæðið á Marbakka er autt og yfirgefið —
nema græni fólksvagninn er þar. Haustmyrkrið er
grásvart og þrúgandi þrumur bylja í norðri. Loftið
er mettað lykt af mold, stikilsberjum, sem hafa
hangið of lengi á runnunum rotnandi blómum,
eplum og laufum.
Og nú er það gamli herragarðurinn sem villir
fólki sýn. Hvar eru ferðamenn sumarsins, hvar er
frú Haraldsson og allir hjálparmenn hennar, hvar
er heimilisfólkið, kettir og búfé, hvar er ökumaður
græna bílsins? Það er ekki enn komið miðnætti, þótt
svo mætti halda eftir skuggunum að dæma sem
falla á malarstíga og grasflatir? Framhliðin með
svölunum á fínpússuðu tvöföldu súlunum fimm,
eru ekki vingjarnlegar eins og í gær. Strengilegt,
voldugt þakið — tvískipt ber þær ofurliði. Húsið
býður hana ekki velkomna, heldur segir miklu
fremur í aðvörunarróm:
— Komdu ekki hingað! Sá sem þú leitar er ekki
hér. Hættu að leita! Snúðu við!
Hún er í þann veginn að hlýðnast þessari aö-
vörunarrödd og snúa við. Því hvað á að gera úti
fyrir lokuðum dyrum á læstu húsi, þar sem engir
búa utan látin skáldkona? Það væri tilgangslaust að
berja að dyrum og að hrista handfangið væri eins
tilgangslaust.
En — útidyrnar opnast hljóðlega. Lengra inni
standa innri dyrnar í hálfa gátt...
Hún ætti að vera svo skynsöm að — verða hrædd!
Ætti hún ekki, í sakleysi sínu að ganga inní dimman
forsalinn. Og ekki að heyra — eða halda að hún
heyri? — hávaða innan úr matsalnum og hrópa
glaðlega:
— Geeeert: Ertu þarna?
Það bergmálar í tómum herbergjunum og eftir
verður þögn, sem gæti ekki verið meiri i graf-
hvelfingu. Og í þögninni heyrist síðan eitt lítið
hljóð.
Lykli er snúið í skránni.
Að utan. Útidyrnar eru grafkyrrar, þeim hefur
verið læst að utanverðu.
Það þýðir ekkert, þótt hún hamist á lásnum, æpi
og kjökri. Það dugar heldur ekkert þótt hún ráðist á
gluggann í forsalnum með svo miklum ofsa að húrr
blóðgar sig á hnúunum og neglurnar brotna. Hún
hefði tafarlaust brotið rúðuna, ef ekki allan glugg-
ann, sem skiptist í tuttugu smárúður upp á gamla
mátann.
Ofsahræðsla grípur hana hvað eftir annað. Hún
þorir ekki að vera í forsalnum með óhugananlegri
starandi gæsinni hans Níls Holgeirssonar og öllum
dyrunum. Og hún þorir alls ekki inn í borðstofuna
eða stof una. Ösjálf rátt og án ástæðu þýtur hún upp
á aðra hæð og leitar skjóls í herberginu sem þegar í
tíð eiganda hússins var það tryggasta í öllu húsinu.
Langa mjóa vinnuherbergið sem jafnframt er
bókaherbergi. Tvöföldu dyrunum f ram í forstof una
er hægt að læsa — ,,engu hef ur verið breytt, því allt
á að minna á hana". Vesturdyrnar ver hún með
þungum hægindastól úr leðri með háu baki.
Síðan hniprar hún sig saman á legubekk miiii
miðglugganna tveggja og grætur án afláts.
Þrumurnar gjalla sífellt ógnþrunganri.. þær koma
stöðugt nær og þegar f yrsta eldingin rýf ur myrkrið
yfir Snipuhæð, er hún svo úrvinda og þunglynd, að
hún er hætt að finna til hræðslu. Um huga hennar
þt'óta nokkur hugsanabrot, en þau endast ekki
lengur en rofnu línurnar á himninum.
Hvað er Gert að gera?
Ætlaði hann að hræða frá henni vitið..ogþá litlu
einbeitni, sem hún býr yfir?
Hversvegna... hversvegna ?
Hvað er orðið um Ingulill?
Og hvað var það, sem kom fyrir hana hér á Mar-
bakka?
Það er hugsanlegt að margir tímar séu liðnir, og
það er hugsanlegt að hún hafi sofið.
Þaðer meira að segja hugsanlegt að hún sofi enn.
Dauf köld morgunbirta fyllir herbergið, svo hún
greinir rétt aðeins þau atriði sem henni falla bezt í
geð.
Veggina, sem ekki eru fóðraðir, heldur málaðir i
mildum grænum lit með gylltum listum.
Ofninn með gulu og bláu munstri — blómapott
með mynd af býflugnabúi.
Fyrir ofan bókaskápinn eru frumlegar mynd-
skreytingar Georgs Paali við Gösta Berlings saga í
sérstökum innbyggðum reitum.
Þarna beint yfir skrifborðinu er presturinn í
prédikunarstól og allir geta séð að hann er ungur,
hár og grannur og undrafagur. Það er auðvelt að
34