Heimilistíminn - 25.11.1976, Blaðsíða 26

400 sviknir samningar
AIM vill vera málflutningsmaður
Indíána. Hreyfingin hefur m.a. krafizt
þess, að þingið látirannsaka til hlitar alla
þá samninga við Indiána,«em ekki hefur
veriö farið eftir.
Eftir styrjaldirnar við Indlána, sem I
mörgum tilfellum voru ekkert annað en
þjóðarmorö — gerði rlkisstjórnin mis-
munandi samninga við hina „sigruöu”
kynþætti eöa kynþáttahópa,” sem I
samningunum voru kallaðir „þjóðir”.
Þetta voru samtals nær 400 samningar
og þá hafa hvitir menn brotið gróflega!
Þegar Madonna talar um að berjast að
nýju, á hún við að Indiánar eigi að sýna að
þeim sé alvara.
— Nú halda þeir okkur rétt fyrir ofan
mörk þess að við sveltum, segir hún. En
við eigum ekki að láta það viðgangast
lengur. Við viljum ekki láta klappa okkur
á axlirnar. Við viljum ekki vera háð
ölmusum.
Hægt kreppir hún hnefana og dökk
augun ljóma i rökkrinu.
HUn er sterk kona, Madonna Gilbert,
Siouxindiáni, tveggja barna móðir, vel
menntuð, lífsreynd, félagi i AIM frá því
1969, nú leiðtogi fræðslumiðstöövar þeirra
I Rapid City.
Málflutningsmenn
þjóðar sinnar
— AIM var stofnað i Minneapolis 1968.
Astæðan var ruddaskapur lögreglunnar
við íbúa af kynþætti Indiána. Myndaðar
voru sérstakar sveitir, sem hjálpuðu
þeim,sem lentuivanda.Og notuðumenn
sina eigin bila...
Kraftur og einbeitni skin út úr Madonnu
Gilbert þegar hún segir frá hreyfingu
Indiánanna, sem nær nú á einhvern hátt
til meiri hluta þeirra um 900.000 Indiána,
sem nú eru i Bandarikjunum.
Meðlimir sveitanna, sem hún segir frá
voru i rauðum jökkum og höföu stutt-
bylgjuviðtæki i bilunum, svo þeir gætu
heyrt i'talstöð lögreglunnar, og þegar lög-
reglan ætlaði að taka Indiana voru þeir
fljótir á vettvang. Þeir aðhöfðust ekkert,
en skrifuðu hjá sér allt sem fram fór, og
til muna dró úr afskiptum lögreglu af
Indiánum við þetta.
Við erum i húsi AIM i útjaðri Rapid
City, hvitu, illa hirtu timburhúsi með
slitnum húsgögnum og blaðaúrklippum á_
veggjum. Við áttum i erfiðleikum með að
fá að koma inn. Haldið var að við værum
frá FBI, alrikislögreglunni. En nú sitjum
við I þægilegum sófa og Madonna er búin
að leggja frá sér sópinn.
— Við reynum að koma til þeirra, sem
þarfnast okkar, segir Madonna. Við
viljum vera málflutningsmenn þjóðar
okkar. Við höfum ekki alltaf svör á
reiðum höndum, en hver hefur það? En
við höfum i sumum tilfellum bent á lausn
mála. Og nú reynir Indiánaskrifstofan að
hræða fólkið i verndarsvæðunum fyrir
okkur...
Indiánaskrifstofan i Washington,
Bureau of Indian Affarirs, BIA, er sú
stofnun Innanrikisráðuneytisihs, sem mál
verndarsvæða Indiána heyra undir. Hlut-
verk hennar á að vera að „stuðla að þvi að
Indiánar verði sjálfstæðir, veita þeim
félagslega aðstoð, sjá um menntun
þeirra, og aðstoða þá við að komast burt
af verndarsvæðunum og jafnframt við að
stjórna löndum Indiána.” Þetta kann að
hljóma vel, en spilling, klikuskapur og
fleira gerir að verkum, að margir
Indiánar lita á skrifstofuna, sem versta
óvin sinn.
— Indiánaskrifstofan reynir að hræða t
fólk okkar, endurtekur Madonna beisk.
Engin félagsaðstoð, engar sjúkrabætur
....ef þið hafið eitthvað meö AIM að gera.
Þess vegna er fólk hrætt. Enginn vill
kannast við að hafa verið i Wounded Knee
1973 — Við höfum fyrir bömum að sjá,
segja menn, og sitja i felum i húsum
sinum og dreymir um liðna tið. Þá voru
Indiánar sterkir. Þá börðust þeir fyrir
þvi, sem þeir trúðu á. Þetta er ef til vill
stolt — en það leiðir ekki til neins....
— En þeir eiga að berjast aftur. Það
viljum við IAIM. Þjóð okkar á að risa upp
og krefjast réttar sins. Ekki sitja i hálf-
svelti og biða eftir ölmusum...
Spilling, sviknir samningar og þjóöfélagslegt óréttlæti varö til þess aö Indfánar tóku
bæinn Wounded Knee 1973. Skipzt var á skotum og blóöi var úthellt. Nú eru þar rústir —
og nýlegar grafir.