Heimilistíminn - 25.11.1976, Blaðsíða 37

eftir Eirík Sigurðsson
— Blessaður segðu okkur það, sagði
Gunnar.
— Nei, það fer bezt á þvi, að það fylgi
mér i gröfina.
En þeim fannst þeir finna ofurlitinn bil-
bug á Vigfúsi. Það gerði vinið. An þess
hefði nann ekki haft orð á þessu. Og þeir
brunnu i skinninu að fá að heyra þetta
leyndarmál.
— Við munum ekki segja öðrum frá
þvi, sem þú trúirokkur fyrir i kvöld, sagði
Halldór.
— Ekki óttast ég það svo mjög, svaraði
Vigfús. — Þó að alltaf sé hættulegt að
ljóstra upp gömlum leyndarmálum.
En vinið gerði það að verkum, að i hon-
um var einhver kitlandi löngun að segja
þessum vinum sinum allan sannleikann.
Komu þeir ekki til að vera honum til
ánægju þetta dapurlega kvöld? Hann leit
til flöskunnar. Hún var tóm.
— Við lofum að segja þaö engum, sagöi
Gunnar.
Vigfús hugsaði sig um.
— Lofið þið þvi báöir?
— Já, já sögðu þeir i einu hljóði.
— Þið sögöuð áðan, að Rannveig mundi
vera glöð i kvöld. Nú hefur henni tekizt að
hefna sin.
— Hvernig? spurði Halldór.
— Hrafn er sonur minn!
Undrunin skein út úr andlitum gest-
aniia.
— Sonur þinn! Hvað ertu að segja?
Ertu orðinn svona drukkinn, Vigfús!
— Nei, ég veit vel hvað ég segi. Það er
engin vitleysa, þó að ykkur þyki það ótrú-
legt. En fyrst ég er búinn að segja svona
mikið, þá er bezt að segja söguna eins og
hún er. Ég hef háð kosningabaráttu viö
son minn, en hann hefur sennilega enga
hugmynd um það.
— Við skiljum þetta ekki, sagði Gunn-
ar.
— Það er ekki von. Ég þarf aö byrja á
byrjuninni.
Þegar ég var ungur, var ég i ástamakki
við Rannveigu. Við ætluðum okkur aö eig-
ast. A mér var þó alltaf dálftið hik, þvi að
mér þótti hún ráðrik og skaphörð.
En svo kynntist ég Guðnýju. Hún var
alveg mótsetning hinnar. Ljúf og mild og
ég laðaðist aö henni áður en ég vissi af. Ég
lékþannig tveim skjöldum um skeiö. Var
satt að segja dálitið laus á kostunum á
þeim dögum.
Svo var það eitt kvöldið, að Rannveig
sagði mérglöð ibragði að hún væri barns-
hafandi. Ég gatekki samglaðzt henni. Ég
fann, að þarna voru lagðir á mig hlekkir
og hún hafði undirtökin.
Næstu dagar voru erfiðir. Þá tók ég
mina örlagariku ákvörðun. Ég gat ekki
hugsað mér að missa af Guðnýju. Ég
held, að það hafi verið sönn ást.
Ég tilkynnti Rannveigu, aö ég væri
trúlofaður annarri stúlku. Hún brást reið
við og ég ætla ekki að lýsa þvi kvöldi, eða
þvi sem hún sagði. Hún sleppti sér alveg,
reif mig og klóraði. En eitt af þvi, sem
hún sagði var það, að þetta barn skyldi
aldrei bera mitt nafn, og einhvern tima
siðar skyldi hún hefna sin rækilega á mér.
Hvort tveggja hefur hún efnt. Nú er
hefndin komin. En sennilega vita engir
þetta leyndármál, nema viö Rannveig og
Arni maður hennar. Skiljiö þið nú hvers
vegna Hrafn er ólikur hinum systkinunum
eins og þið voruð að segja áðan?
Þeir Gunnar og Halldór hlustuðu stein-
þegjandi. Þeir vildu ekki trufla Vigfús i
frásögninni. Svo hélt hann áfram.
— Þá bað ég Guðnýjar og við settum
upp hringana skömmu siðar. Hún hefur
reynzt mér á allan hátt góð og yndisleg
kona.EnRannveigsýndi lika hvað Ihenni
bjó og opinberaði trúlofun sina meö Arna
eftir nokkrar vikur. Þarmeð bjargaði hún
barninu frá að bera mitt föðurnafn. Og nú
er Hrafn orðinn alþingismaður. Hrafn
■ Ámason!! Ha, ha, ha.
— Ég skil, sagði Gunnar, að þú hefur
trúað okkur fyrir mikilvægu leyndarmáli.
Og við skulum ekki bregðast þér.
— Þvi treysti ég, sagði Vigfús. En
sjaldgæft mun það vera, að feðgar keppi
um sæti á alþingi.
Glösin stóðu tóm á boröinu. Við frá-
sögnina hafði næstum runnið af þeim.
Ménnirnir sátu hljóðir um stund, unz
Halldór rauf þögnina. — Margvisleg eru
mannleg örlög og ekki segja kirkjubækur
lílan sannleikann. En Guðný hefur veriö
þér góö kona.
— Já, svo sannarlega. Ég hef aldrei séð
eftir þvi aö hafa valið hana, þótt viöskiln-
aðurinn við Rannveigu væri ekki sárs-
aukalaus.
— Jæja, við vonumst þá til, áð Hrafn
verði nýtur þingmaöur, og ef hann hefur
erft eitthvað frá þér, ætti hann ekki að
bregðast.
Vigfús sat hljóður svolitla stund, eins og
hann væri að brjóta til mergjar eitthvert
vandamál. Svo sagði hann:
— En nú á ég eftir að hefna min og þið
verðið að hjálpa mér til þess, fyrst ég hef
sýnt ykkur þennan trúnað.
— Hvað áttu við? spurði Gunnar.
— Við förum allir heim til Hrafns og
óskum honum til hamingju með kosning-
una. Ég gæti trúað, að Rannveig yrði ekki
hrifin af þvi.
— En hann er andstæöingur okkar,
sagði Halldór.
— Nei, nú er hann þingmaður okkar,
jafnt þeirra, sem kusu hann og okkar
hinna. Ég hlakka til að sjá svipinn á
Rannveigu, þegar við komum. Eflaust er
þar fullt fyrir af flokksmönnum hans. En
fyrst verðum við að fá okkur kaffisopa.
Vigfús opnaöi huröina og pönnuköku-
lykt barst inn i stofuna. Svo kallaði hann
fram:
— Guðný min. Þú mátt koma með
kaffið.
Þvilikur dagur!!!
37