Heimilistíminn - 25.11.1976, Blaðsíða 33

Gert Berger beini athygli hennar að þeirri stað-
reynd.
— Súsanna sagði að þú værir óþolandi, svarar hún
kalt og það er svei mér rétt!
— Iss, Súsanna krakkakjáninn sá. Hún kom með
mér hingað af því hún vildi láta kyssa sig — og hún
var kysst. En að öðru leyti vanrækti ég hana víst
svolitið Ég var nfnilega um annað að hugsa.
Bodil spyr ekki:
— Hvað þá?
Henni er að verða Ijóst að það er ekki rétta að-
ferðin þegar rætt er við þennan duttlungaf ulla Gert
Berger.
— Ljóðið...hvað meintirðu eiginlega með því að
vitna einmitt í það?
Andartak er augnaráð hans langt f jarri — hinum
megin við gula og gráleita móðuna handan Alster-
vatns, og á þessu alvöruþrungna augnabliki, heldur
hún sem snöggvast að hann ætli að vera alvarlegur.
Svo lyfti hann rennvotum öxlunum lítillega:
— Bjóstu við að ég gæti valið annað kvæði undir
þessum kringumstæðum?
Hann snýst á hæli og gengur hröðum skref um upp
túnið, sem hallar niður að vatninu. Bodil neyðist til
að hlaupa við f ót við hlið hans i hnéháu grásinu.
— ó, kæri Gert, viltu ekki vera svolítið vænn?
Sjáðu, ég vil að þú segir mér....
— Já, einmitt. Hér f yrir f raman okkur á hlíðinni,
er Tröllaborðið, þar sem hann sat lítill angi, þögull
og stóreygur, klæddur í stórköflótta blússu...og
Cecilia stóra systir sagði honum frá lífinu, hetjum
og tröllum, álfameyjum og afturgöngum.
— Og ef þú hættir ekki strax þessu óráði, skýtur
Bodil inn stutt í spuna, verð ég brjáluð.
— Brjáluð? Er það orð ekki notað af alltof miklu
gáleysi? Það hæfir tilfellum eins og ógæfusamri
f jölsky Idu Frödings. En þar er hægt að nota það um
báða foreldrana — er það ekki hræðilegt? Fyrsta
veturinn, sem börnin voru í Byn var móðirin á geð-
sjúkrahúsi, og þrem árum síðar veiktist faðirinn
einnig. Tvöföld ógæfa i erfðir, „tvöföld byrði",
hvað heldurðu að það haf i haf t að sgja f yrir Gustaf
Fröding?
Romsar hann svona upp úr sér af því hann vill
víkja talinu að öðru, eða er það einkennandi fyrir
hann að rjúka úr einu í annað á svo geðveikislegan
hátt?
— Mér hefur skilizt að ritgerð þín ætti að fjalla
um Selmu Lagerlöf?
— „Áhrif bernskuslóðanna á sálarlíf og skáld-
skap Selmu". Já, svo sannarlega væri það nóg ef ni i
sjö ritgerðir. Konn var jú bundin föður sínum og
Marbakka. En svo einfalt og blátt áfram vill
prófessor Tideström ekki hafa það. Ef maður er
ekki fagurfræðilega og heimspekilega þenkjandi
verður maður að minnsta kosti að vera gef inn f yrir
að bera saman. Bera saman erfðaeiginleika og um-
hverfi og umhverfi Selmu og Frödings, Geijers og
Tegners, það verður vísindalegra, og er fljótlegt,
þegar um er að ræða f ólk með skapgerð, sem er svo
óvenjuleg einföld í sniðum og i miklu jafnvægi eins
og tilfellið er um þessi fjögur vermlenzku skáld!
Hver veit.. þegar ég hef lokið rannsókn minni,
svona eftir 50 ár eða svo, gæti hún ef til vill orðið
mikilvægur skerf ur til að lýsa séreinkennum Verm-
lendinga, og Karlman ferðamálastjóri gæti inn-
limað hana í sitt svið og gert hana að metsölubók.
— Fyrst þú minnist á Ragnar Karlman...
— Nú sem sagt hér höfum við Tröllaborðið. Nei
hvað sé ség. Er ekki Dohna greifafrú komin hér?
Góðan dag mín fagra frú. Það eru margar vikur
síðan við skildum.
Flatur, risavaxinn steinn hvílir á fjórum minni
steinum, og gæti eftir útlitinu að dæma hafa verið
hæfilegt matborð fyrir tröll og hetjur, sem menn
lesa um í ævintýrum. Af þeirri tilfinningu fyrir
glæsilegu umhverfi, sem er einkennandi fyrir kyn-
systur hennar, hefur greifafrúin komið sér fyrir
uppi á þessu háa leiksviði, og er einmitt að sleikja á
sér rauðan skínandi feldinn eftir rigninguna.
— Hvernig geturðu verið viss um að þetta sé
Dohna greifafrú? spyr Bodil varlega. Mér sýnist
hún nauðlík bróður sínum Sintrami og systkinum
sínum heima i fjósinu hans Lagerlöf liðsforingja.
— Sintram, segir hann annars hugar, þekki ég
ekki. En þetta hlýtur að vera greifafrúin, því hún
stakk okkur af hér uppi i Byn f yrir sjö vikum og það
var vonlaust að f inna hana aftur hversu mikið sem
við kölluðum á hana.
— Það varst sem sagt þú, sem ókst Ingulill þenn-
an mánudag.. fyrst á hótelið í Karlstad og síðan
hingað? Hvað geruð þér hér?
— Hvað við gerðum? Hann klórar greifafrúnni
vinsamlega undir hökunni. Ingalill vildi aka hingað
og anda að sér loftinu í Gunnerud og Byn, en það
f ylgdi böggull skammrif i við neyddumst til að taka
þennan prakkara með okkur, og hann stakk okkur
af hér upp frá..lngalill grét eins og vatnskrani og
talaði um hunda, ref i, minka og úlfa, jú — eitt sinn
hljómuðu hér ýlfrandi raddir úlfa, Ég snýtti henni
og sagði kisakisakis, þangað til ég var að kaf na og
því næst bað ég vörðinn að gá að kettinum og annast
hann ef hann fyndi hann. Og það er auðséð að
hugsað hefur verið um hann...
Skyndilega án sýnilegrar ástæðu, dökknar hann í
framan, hann rís snögglega upp af steininum og
segir önuglega:
— Klukkan er orðin margt. Ég verð að komast
aftur til Marbakka áður en f rú Haraldsson lokar...í
síðasta sinn í sumar.
— En þú...getur ekki stungið svona af án þess
að...
Andstætt vanda sínum hef ur hann upp eftir henni
og spyr beint út?
— Án þess að... hvað?
— Án þess að hjálpa mér, án þess að segja mér
frá — Ingulill.
v— Og ef ég hef nú ekki löngun til að segja neitt?
Það hefur maður kannski ekki alltaf...
Hann breytir aftur um tón, lyftir Ijósum auga-
brúnunum glaður og kaldhæðinn á svip og vitnar i
Fröding í kveðjuskyni:
Hver á sitt
þú átt þitt
en ekki mitt!
Hann fer frá Byn í gömlum grænum fólksvagni,
' 33