Heimilistíminn - 25.11.1976, Blaðsíða 14

hann hægt og rólega. Fyrst hvarf rófan og að
síðustu var aðeins giottið eftir: það sást um
stund, eftir að kötturinn var sjálfur horfinn.
Lisu varð hreint ekki um þetta gefið. „Oft hef
ég séð ketti án glotts”, hugsaði hún, „en aldrei
fyrri glott án kattar. Er þetta ekki alveg
dæmalaust?”
Lisa hafði ekki lengi gengið, þegar hún kom
auga á hús hérans. Reykháfarnir voru eins og
stór eyru i laginu og þakið var allt loðið: það
gat þvi ekki verið um neitt að villast. Húsið var
svo stórt, að Lisa þorði ekki að nálgast það,
fyrr en hún hafði bitið i vinstri handar bita
gorkúlunnar og var orðin um tvö fet á stærð.
Jafnvel þá var hún ennþá dálitið kviðafull og
sagði við sjálfa sig: „Skyldi hann nú vera snar-
brjálaður, þegar til kastanna kemur? Ég vildi
næstum, að ég hefði heldur farið til hattarans.”
7. þáttur
Kátbrosleg kaffidrykkja
Fyrir utan húsið, undir stóru tré, var borð, og
við það sátu hérinn ungi og hattarinn og drukku
kaffi. Á milli þeirra var heslimús i fasta svefni.
Hún var notuð sem einskonar koddi , þvi að
hérinn og hattarinn létu handleggina hvila
þungt á höfði músarinnar. „Aumingja hesli-
músin: það fer vist ekkert vel um hana.”
hugsaði Lisa. „En hún sefur nú raunar svo
fast, að hún veit ekki af neinu.”
Borðið var fjarska stórt og þrimenningarnir
sátu við annan enda þess, „Ekkert sæti er
laust, alls ekkert sæti,” hrópuðu þeir, strax og
þeir sáu Lúsu. „Það eru nóg sæti”, sagði Lisa
móðguð og settist i stóran hægindastól við enda
borðsins.
„Má bjóða þér glas af aldinsafa”, sagði
hérinn kurteislega. Lísa leit á borðið, en sá
ekki annað en kaffi. „Ég sé hér engan aldin-
safa,” sagði hún.
„Það er heldur enginn aldinsafi hérna”,
sagði hérinn.
„Það er skritin kurteisi, að vera þá bjóða
mér hann.” sagði Lisa gröm.
„Er það ekki líka ókurteisi, að setjast hér
niður óboðin?” sagði hérinn.
„Ég vissi ekki, að þú ættir borðið, og auk
þess eru hér bollar handa miklu fleirum en
þremur”.
„Þú þyrftir að láta klippa þig”, sagði hatt-
arinn. Hann hafði setið kyrr og horft mjög for-
vitnislega á Lisu.
„Þú þyrftir að venja þig af að blanda þér i
einkamál annarra: slikt ber vott um slæmt
uppeldi”, sagði Lisa mynduglega.
Hattarinn glennti upp augun við þessa
áminningu, en hann sagði aðeins: „Hvað er likt
með hrafni og skrifborði?”
„Nú fer að verða gaman”, hugsaði Lisa.
„Það gleður mig að þeir fara að geta gátur”.
Upphátt sagði hún: „Ég held, að ég geti ráðið
það.”
„Jæja — heldurðu að þú vitir ráðninguna?”
sagði hérinn.
„Já, það held ég”, anzaði Lisa.
„Þá ættirðu að segja það, sem þú heldur”,
sagði hérinn.
„Það skal ég gera”, sagði Lisa. „Vist er um
það, að ég held það, sem ég segi — og það gildir
auðvitað einu.”
„Nei, þvi fer fjarri”, sagði hattarinn. „Ef
þetta væri rétt, þá gætirðu lika sagt, að það
stæði á sama hvort maður segði: „Ég sé það,
sem ég borða eða ég borða það, sem ég sé”. Og
þá mætti lika segja, að það væri sama hvort
maður segði: „Mér þykir vænt um það, sem ég
fæ, eða ég fæ það, sem þér þykir vænt um”.”
„Þú gætir þá lika sagt, að ég dreg andann,
þegar ég sef, væri það sama og: ég sef, þegar
ég dreg andann”, tautaði heslimúsin eins og
upp úr svefni.
„Hvað þér viðvíkur, þá er það eitt og hið
sama”, sagði hattarinn, og þar með féll sam-
talið niður um stund. Lisa fór að velata fyrir
sér, hvað hún mundi um hrafna og skrifborð,
en það var fremur litið.
Hattarinn rauf þögnina: „Hvaða dagur er i
14