Heimilistíminn - 03.02.1977, Blaðsíða 5

eiðitúr
þarna siðan i nóvember. Ég steikti eitt-
hvaö af þeim daginn eftir og voru þær vel
ætar en nokkuö sterkar á bragöiö. Nú
sváfum viö vært um nóttina i króknum,
en hrukkum upp við tófugagg um morg-
uninn. Þá var nú rokiö upp til handa og
fóta, en ekki náöum viö þeirri tófu, hún
vildi ekkert viö okkur tala, sáum viö henni
bregöa fyrir i fjarska.
Fallegt var nú veðriö þennan morgun,
rakinsuövestanbliöa og varla ský á lofti.
Þá segi ég viö Snorra: Fagurt er á fjöllum
og freistandi aö ganga inn á heiði, þá
haf öi ég aldrei komiö inn aö Stóra Arnar-
vatni. Kom okkur saman um aö skreppa
þangað. Viö vorum létir á fótinn eftir góöa
næturhvild i Alftakróki og vel saddir eftir
aö hafa snætt rjúpurnar. Þaö var svo hlýtt
og leit útfyrir gotttveðurþann daginn svo
aö við tókum fóðriö úr úlpunum og
skildum þaö eftir i kofanum og allt okkar
dót og annan riffilinn. Þaö eina, sem viö
höfðum aö bera var sln byssan hvor. Ég
var meö haglabyssu en Snorri meö riffil.
Svo lögöum við út i þaö ævintýri, sem
hefur oröiö okkur báöum lærdómsríkt. Nú
lá leiöin I noröur, áleiöis aö Stóra Arnar-
vatni. A þeirrileið eru smærri vötn. Ferö-
in gekk vel og man ég ekki hvaö viö vor-
um lengi aö Arnarvatni hinu meira. Ekki
var traustur is á þvl frekar en á öörum
vötnum á heiöinni, svo aö viö freistuöum-
st ekki til aö far út á þaö. Ekkert matar-
kyns var þar i kofanum viö vatniö. Svo
mér varö á oröi, aö bezt væri aö skreppa
niöur aö Aöalbóli og fá sér kaffisopa hjá
Bensa. Hver veit nema hann eigi út i þaö?
Snorra fannst þaö heillaráð. Og héldum
viö ótrauöir af staö, þaö var ekki aö sjá
neina veörabreytingu, sama blessuö
bliöan og fullt af heiöagæs um alla heiöi
og vandalaust aö fá sér i soöiö.
Nú héldum viö sem leiö lá noröur, þar
eru vötn og flóar, ár og lækir, þaö var
talsverö leysing og vatn mórautt i sumum
ladcjunum.
Viö komum aö á, sem var þó nokkuð I,
og gerðum ráö fyrir, aö hún lægi til Bensa
á Aðalbóli og fylgdum henni. Þarna eru
hraun ogásar, holtog hæöir. Þarna sjáum
viö hvftan depil utan i hól, þetta er tófa,
segi ég, nei þetta er snjór. Við skulum
kikja segi ég og bregö upp sjónaukanum.
Þetta ergreinilega tófa, sem liggur þarna
viö þúfu, þaö fer nú aö koma vigahugur I
mannskapinn. Nú er bezt aö þú biöir
þarna á bak viö hólinn, ég reyni aö læöast
aö henni, segi ég. Snorri samsinnir þvi.
Svo fer ég af stað og læöist eftir laut og
kemst upp á hólinn, þarna sem tófan lá,
en þegar ég kom þar er tdfan farin. Ég sé
hvar hún er komin að ánni og er aö hugsa
um aö farayfirhana en snýrfrá henni. Ég
Gísli Kristinsson i Þormóðsdal, Mosfellssveit,
höfundur frásagnarinnar og kvæðanna hér á
næstu síðum. Söguna um veiðitúrinn hefur
hann sagt mörgum og menn haft orð á þvi
að hana þyrfti hann endilega að færa i letur.
Gisli er kunn refaskytta en veitir nú forstöðu
hundabúi i Mosfellssveit.