Heimilistíminn - 03.02.1977, Blaðsíða 35

minn eigin — óviðgerða — bíl traustataki á verk-
stæðinu og fór þaðan þegar um þrjúleytið.
— Nú, og urðuð þér á undan henni?
— Nei, ekki með þessa vél. Hún bilaði þrisvar
sinnum en verst þó hinum megin við Samdvatns-
kof ann. En þegar ég ók af tur til Uddeholm, var hún
eins og endurfædd, dæmigert ekki satt?
— Þér ókuð með öðrum orðum sjálfan þjóðveg-
inn, sem er sunnar?
Já, og Ingalill hlýtur að hafa farið hinn veginn,
þann nyrðri ..gegnum skóginn. Því hún fór ekki
fram úr mér, það get ég svarið fyrir, og þegar ég
kom hingað um sex leytið, var hún þegar komin.
Eða hafði að minnsta kosti verið hér...
— Við hvað eigið þér? Christer er búinn að taka
pípuna úr munninum og lætur smátt og smátt kulna
i henni. Sáuð þér hana ekki?
— Nei, en ég sá..fröken Sinclaire.
Rómur hans er aftur einkennilegur, einkennileg-
ur og æstur.
— Ég snuðraði svolítið um, vildi ekki beinlínis
sýna mig, en uppi við skurðinn er maður óhultur
fyrir augnagotum forvitinna..neðan frá herra-
garðinum. Þar...hinum megin við vatnið, er bratt
og grýtt, ég held satt að segja, að þar fari enginn
um venjulega...en þar var eitthvað kvikt, ég kom
auga á eitthvað....rautt. Ég klif raði niður og..og....
— Kettlingurinn?
— Já. Hann kyngir nokkrum sinnum eins og hon-
um sé óglatt. Einhver hafði hálsbrotið hann.
Hanri... hann var heitur, en steindauður. Ég gat
ekki fengið mig til að láta hann liggja þarna milli
runnanna... og flugnanna. Ég... ég var með snæri í
vasanum, svo ég batt köttinn fastan við stein og
kastaði honum í vatnið gegnum lúguna, sem er í
stíf luna.
— l skurð virkjunarinnar?
Það er Friðþjóf ur, sem hrópar þetta upp, og Gert
staðfestir orð sín dapurlega.
— Já. Ég vissi varla hvað ég gerði. Ég var skelf ingu
lostinn. Þetta með köttinn — það var svo tilgangslaust
og viðurstyggilegt, ég þorði ekki einu sinni að leita að
Ingulill lengur. Ég viðurkenni f úslega, að ég er ragur,
og mín einasta hugsun — eins og af eðlishvöt — var að
laumast burt og aldrei að segja neinum frá því, að ég
hefði verið þarna. Ég ók eins og óður maður aftur á
hótelið, og síðan þá...þá hef ég ekki átt rólegastund.
—En ekki þó vegna kettlingsins? Augu Christers eru
dökkblá og skarpskyggn. Það voru örlög Ingulill sem
kvöldu yður — og hræddu yður, hvort sem þér bara
gátuð yður til um hvað hafði átt sér stað, eða þér viss-
uð meira en þér hafið hingað til látið uppi...En þér
skuluð að minnsta kosti fá að koma með mér og
sanna, að saga yðar um köttinn sé sannleikanum sam-
kvaem.
Nokkru seinna heldur leiðangur fimm þögulla
manna f rá herragarðinum. AAeð hinn þrekna Friðþjóf
í fararbroddi brjótast þeir eftir hálfgrónum stíg upp
bratta hlíð. Þeir eru búnir löngum hrífum og stöng-
um: og svo er miklum birgðum Florins skógarvarðar
af stígvélum, oliukáþum og öðrum plöggum fyrirað
þakka að þeir eru varðir gegn rigningunni sem
steypist niður en engum virðist finnast þetta nein
skemmtiferð.
— Hérna, muldrar Friðþjóf ur, þegar þeir hafa mikil
trérörin að baki og f yrir neðan sig, hér erum við komn
ir!
Þeir safnast allir saman á eða við brú, eða pall úr
breiðum f jölum sem ásamt málmrömmum lúgunnar
takmarka skurðinn til austurs í átt til Ramvatns.
En segir Friðþjófur, lúgan hefur verið fjarlægð
hérna megin. I stað hennar er járngrind, sem stöðvar
blöð og kvisti og... og aðra hluti, svo þeir fari ekki í
gegnum rörið og inn í túrbínuna þegar vatninu er
hleypt á. Lúgan er í hinum endanum.
Hann bendireftir mjórri vatnsrásinni, og Jónas Ný
spyr, hvenær rafstöðin sé eiginlega notuð.
-Hún er venjulega í gangi frá hausti og fram að jól-
um. Þeð er senn kominn timi til að loka fyrir vatnið.
Envatnið ískurðinum er enn kyrrt, skoppandi regn-
droparnir eru einir um að gára yfirborð þess, ör-
smáum hringjum. Ragnar Karlman, sem er með
svarta húfu yfir indíánaandlitinu, spyr stuttlega:
— Hve djúpur er hann?
—Skurðurinn er 50 metra langur og þriggja metra
breiður dýptin er tveir metrar.
Að sunnanverðu er klettótt ógreiðfært. Að norðan-
verðu liggur gangstígur, sem sést varla fyrir litlum
espitrjám birki og hnéháu grasi: og fyrir neðan í
bröttu gilinu, eru birkitrén, og skjálfandi aspirnarenn
hærri. Þessi staður er alveg skilinn f rá umheiminum,
innluktur í græna, gulbrúna, reyniberjarauða og þrjá-
tíu metra djúpa gjá, með trjám, vatni, sprungum og
klettum.
— Hvar köstuðu þér kettinum í vatnið? segir Christ-
er. Gert Berger bendir með höfuðhreyf ingu, og allir
nema hann beygja sig yfir ábreiðuna úr gulnuðum
blöðum, sem liggur beint fyrir neðan og við hlið
. brúarinnar. Allir nema hann reka stangir sínar niður í
skurðinn og rannsaka ójafnan botninn.
— Það eru sex vikur síðan, bendir Jónas á dauf ur í
dálkinn. Hvað mikið heldurðu eiginlega að sé eftir af
kattarf jandanum?
— O, jú, rauður feldurinn er örugglega óskemmdur
eða að minnsta kosti hlutar af honum. Þarna...þarna
var eitthvað mjúkt. Réttu mér eina af löngu hrífun-
um.
Christer klif rar eins langt niður og kostur er, rekur
hrífutindana niður í vatnið, klórar og dregur varlega
upp.Svo hrópar hann skyndilega gegnum rigningune
hrópar, eitthvað, sem lamar gjörsamlega mennina
þrjá uppi á brúnni.
— Hvernig var hún klædd?
Gert Berger hefur gengið örlitið lengra eftir stígn-
um, en hann kemst ekki hjá að heyra spurninguna og
svar hans berst til þeirra, hálfkæft og þvoglulegt:
— Á...á mánudaginn, þegar ég skildi við hana var
hún í einhverju röndóttu. Bláu og hvítu. Viðum kjól og
með belti um mittið.
Nokkrum sekúndum síðar skilja þeir hvers vegna
Christer hefur spurt. Hrifan hans hefurfeststí efni
röndóttu efni.Augnabliki síðar breiðirþað úr sér milli
haustlaufanna á vatninu, áður en það rifnar og leyf ir
af miskunnsemi ómannlegri uppblásinni grænleitri
veru að sökkva til botns á ný.
Hún þekkistekki lengur á æsku sinni,brosi eða and-
liti.Það eru leyfarnar af röndóttu kjólefni sem færir
þeim heim sönnur um, að Ingalill sé loks f undinn. 35-