Heimilistíminn - 03.02.1977, Blaðsíða 6

Aldrei
Gísli með unna bráð
tek stefnu niöur meö ánni og hleyp og
kemst i veg fyrirhana og kemst i færi viö
hana og þaö varö hennar bani. Þetta var
hvltlæöa. Þegar ég skar hana upp, komu
fjórirstórir hvolpar i ljós, hún var komin
nálægt goti. Þetta var lika siöast i april.
Þær gjóta vanalega um miöjan mal. Ég
hirti aöeins skottiö af tófunni og hélt svo
áfram.
Alltaf var nóg af heiöagæsinni og álftir
á stangli en ekki uröum viö varir viö fleiri
tófur þann daginn.
Afram héldum viö. En nú fór okkur ekki
aölitast á blikuna,þegar viö sáum, aö allt
var aö veröa hvitt framundan. Hvaö er
þetta? sagöi Snorri. Ætli þetta sé ekki
hafísþoka? sagöi ég. Þaö er vist allt fullt
af hafis fyrir noröan. Hvaögerum viö þá?
Þaö er ekkert hægt aö gera nema fylgja
ánni, hún rennur til byggöa, segi ég. Og
viö erum ekki komnir langt, þegar viö
mætum þessum þokuvegg. Viö vorum
alveg orönirvissirum, aö viö værum meö
vitlausri á, heföum lent of austarlega og
lent niöur meö Vlöidalsá, og væri þess
vegna helmingi lengra til byggöa heldur
en I Aöalból.
Snorri var farinn aö kvarta um hungur,
enda er maöur sisoltinn á þeim aldri, sem
hann vará. Hvaö eigum viö þá að eta, hér
er allt svo blautt og hráslagalegt, aö ekki
erhægt aö kveikja eld? Viö veröum þá aö
hafa þaö eins og fálkinn, ná okkur i fugl og
eta hann hráan. Þaö hef ég aldrei gert
áöur, en allt er hey i haröindum. Þá flaug
gæashópur yfir og ég lyfti byssunni og
skotiö reiö af, ein heiöagæs steyptist til
jaröar. Þá er bezt að fá sér bita, sagöi ég
og settist á gráan stein. Þar voru fleiri
6
gráirsteinar, þetta var smá holt, þarsem
viö sátum, og þegar ég gætti betur að, var
gamalt tóíugreni þarna við steinana, fullt
af holum, og gömul bein.
Nú tók ég gæsina og fló bringuna, hún
farr feit og fin til átu, varla dauð, kjötiö
kipptist til, þegar ég skar I það, eru oft
kippir i kjötinu, þótt dýriö sé dautt. Nú
skar ég nokkra gaffalbita og bauöSnorra.
Ég et ekki svona lifandi fugl, sagöi hann.
Þá ertu ekki svangur, sagöi ég og stakk
upp i mig bita. Þetta var ekki sem verst,
bara sætt ef maður tuggöi þaö nógu lengi.
Ég át nokkra bita, og þegar Snorri sá
hvaö ég át þetta meö góöri lyst, baö hann
um bita. Hann skyrpti fyrsta bitanum en
svo át hann vist eina tvo, bg varð gott af.
Slðan hef ég reynt aö eta aöra fugla hráa,
rjúpu til að mynda. Mér hefur enginn fugl
fundizt eins góöur eins og heiöagæsin
þarna á heiðinni.
Nú héldum við áfram sem leið lá niöur
meö þessari endalausu á, eins og hún virt-
ist vera. Varla sást handaskil eftir að þok-
an skall yfir okkur, þessi nístingskalda
hafi'sþoka, sem smaug I gegnum merg og
bein. Þá hefði veriö gott aö hafa fóörið I
úlpunni. En léttara var nú samt aö vera
laus viö þaö. Heldur fór nú aö styttast á
milli þess, sem Snorri þurfti aö hvila sig,
og fór mér ekki að lltast á blikuna, að við
kæmumst til byggða. En alltaf reif hann
sig upp um leiö og ég sagöi til. Ég gætti
þess aö stanza ekki þaö lengi aö það slægi
aö okkur, og svona gekk. Viö komum aö
einum kofaræfli, en þar var ekkert viö að
liggja, svo aö viö héldum áfram.
Nú sáum viö glitta I eitthvaö hvitt I þok-
unni. Þarna eru bjarndýr, nú er bezt að
hlaöa I skyndi sagöi ég si svona, og ekki
stóö á Snorra, hann lifnaöi allur viö, en
þetta voru nú bara tveir hvltir hestar. Og
var þaö fyrsta visbending um aö við vær-
um aö nálgast byggö. Þarna eru útigangs-
bykkjur inn um alla heiöi, og var þvl enn-
þá langt til byggða. Næst sáum viö gaml-
ar húsarústir. En þaö var gamalt eyöi-
býli.
Og máttum viö ennþá lengi ganga,
þar til við komum til mannabyggöa.
Alltaf dró af Snorra, og var ég farinn aö
halda, aö hann yrði úti þarna á heiðinni,
en furöu var hann haröur aö rifa sig upp,
þótt hann væri oröinn örmagna af hungri
og þreytu.
Heldur betur hýrnaöi yfir okkur, þegar
viö loksins sáum bæ framundan. Nýlegt
hús. Klukkan var rúmlega þrjú, fimmtán
tlmar aö baki, slöan viö fórum frá Alfta-
króki. Viö knúöum dyra þótt nótt væri,
hundur gelti I kjallaranum. En ekkert
annað sást né heyröist. Allt harölæst.
Bæði bakdyr og annaö. Enginn heima.
Hvaö eigum viö þá aö gera? Það eru
kannski kýr i fjósi, förum þangaö aö fá
okkur m jólk, sagöi Snorri. Og þaö geröum
við.
Þaö gekk ekki vel aö finna fjósiö, þaö
var I gömlum húsarústum inni á túni,
gamalt moldarfjós. Þar voru þrjár kýr I
fjósi. Snorri fór að athuga þær, ein var
rauö meö stóru júgri, en hún varkomin aö
buröi og þvi bara stálmi en engin mjólk I
henni, og sú næsta var llka geld. En svo
var ein svartskjöldótt með stóru júgri og
freyöandi m jólk. Ekki höföum viö neitt til
aö mjólka i og mjólkuðum viö þvi bara
upp I okkur og hættum ekki fyrr en einn
speninn var tómur.
Það var hey i fjósinu og lögðumst viö
þar og ætluöum aö sofna, en okkur varö
ekki svefnsamt vegna kulda. Viö lágum
þarna tilkl. 6 um morguninn, þá var alveg
orðið bjart, og þá fórum viö heim aö húsi
ogbönkuöum. Það var alveg sama sagan,
hundurinn gelti og haninn galaði en
enginn kom til dyra.
Þá héldum viö af staö til næsta bæjar,
þaö erupp undirklukkutlma gangur. Það
heitir Bakki sá bær. Þar stóö ekki á aö
væri komiö til dyra klukkan sjö um morg-
un, þegar viö knúöum dyra. Gamall maö-
ur kom til dyra I sinu fööurlandi, eins og
núersagt.Þetta var indæll maöur, gömul
refaskytta, svo að við höfðum margt aö
spjalla. Hann tók okkur tveim höndum, og