Heimilistíminn - 03.02.1977, Blaðsíða 36

„Allar konur tilbiðja fasista” framhald af bls. 29
— Ég þarf ekki aö svara spurningum
þinum.
— Þaö veit ég vel. Hann tottaöi plpuna
og horföi Ut i bláinn. 1 augnakrókum hans
voru óteljandi smáhrúkkur og
munnvikin hrukkuöust upp á viö i
einskonar brosi, þegar hann var ekki
brosandi i raun og veru. Ég vissi aö ég
mundi segja já viö öllu, sem hann bæöi
migum. Eina áhyggjuefniö var: ef til vill
mundihann ekki biöja um þaö nógu fljótt.
— Pólskir gyöingar i aöra ættina, rilss-
neskir i hina.
— Mér datt þaö i hug. Þú litur gyöing-
lega út.
— Og þú litur út einsog enskur andjúöi.
— O, hættu nú, mér geöjast vel aö gyö-
ingum....
— Sumir af þinum bestu vinum.....
— Þaöerbara þannig, aö gyöingastúlk-
ur eru svo prýöisgóöar I rúminu.
Ég fann ekkert gáfulegt til aö segja viö
þessu. Drottinn minn dýri, hugsaöi ég,
hérna er hann. Sá sanni ó.d. Blátt áfram
óþvingaöi drátturinn. Eftir hverju i dauö-
anum biöum viö? Areiöanlega ekki eftir
Rodney Lehmann.
— Mér geöjast lika vel aö Kinverjum,
sagöi hann, og þú átt mann sem litur vel
út.
— Ég ætti kannski aö útvega þér sam-
tal viö hann. Þiö eruö báöir sálgreinend-
ur. Þiö hljótiö aö eiga margt sameigin-
legt. Þiö gætuö tekiö hvorn annan 1 rass-
inn fyrir framan mynd af Freud.
— Meri, sagöi hann. Þaö eru reyndar
helst kinverskar stúlkur, sem ég hugsa
um — en gyöingastúlkur frá New York,
sem eru til i gott rifrildi, get ég lika séö,
aö eru vel náttúraöar. Allar konur, sem
geta gert helvita mikiö uppistand eins og
þú geröir viö innritunarboröiö, eru mjög
svo liklegar.
— Þakka. Ég þekki ailavega gull-
hamra, þegar mér eru slegnir þeir. Bux-
urnar minar voru svo blautar, aö þaö
heföi mátt þvo göturnar i Vin meö þeim.
— Þú ert eini maöurinn sem ég hef hitt
og finnst ég gyöingleg i útliti, sagöi ég til
aö beina samtalinu inn á hlutlausari
braut. Nóg um kynlif. Aftur til hræsninn-
ar. Reyndar æsti þaö mig upp, aö honum
skyldifinnast ég lita gyöinglega út. Drott-
inn má vita hversvegna.
— Ég er ekki andjúöi, en þú ert þaö. Af
hverju heiduröu, aö þú litir ekki gyöing-
lega út?
— Af þvi fólk heldur aö ég sé þýsk — og
helminginn af æfinni hef ég hlustaö á and-
júöskar sögur frá fólki, sem hélt ég væri
— Þaö er einmitt þaö, sem mér likar
ekki viö gyöinga, sagöi hann. Þeir eru
þeir einu, sem mega segja andjúöskar
sögur og brandara. Þaö er fjandi órétt-
36
látt. Hversvegna má ég ekki hafa ánægju
af gyöingakimni, þó ég sé ekki gyöingur
sjálfur?
Viö fengum okkur meira aö drekka.
Hann lét sem hann svipaöist um eftir
Rodney Lehmann, og ég fóraö krita liöugt
um greinina, sem ég ætlaöi aö skrifa. Mér
lá viö aö sannfæra sjálfa mig. Þaö er eitt
af minum mestu vandamálum. Þegar ég
reyni aö sannfæra aöra, er ekki vist aö ég
sannfæri þá, en óhjákvæmilega sjálfa
mig. Ég væri algerlega ónýtur svindlari.
Þú talar i raun og veru meö amerisk-
um hreim, sagöi hann og brosti sinu eftir-
samfarabrosi.
— Hvaö sagöist þú nú aftur heita?
— Adrian Goodlove, sagöi hann og
snéri sér um leiö svo snöggt viö, aö hann
velti um glasinu og bjórinn lenti niöur i
klofiö á mér.
— Ég biö afsökunar, sagöi hann hvaö
eftir annaö og fór aö þurrka boröiö meö
óhreinum vasaklút, hendinni og aö lokum
indversku skyrtunni, sem hann fór úr,
hnuölaöi saman og byrjaöi aö þurrka kjól-
inn minn meö. En sú riddaramennska!
En ég sat bara og horföi á ljósa, hrokkna
háriö á bringunni á honum og fann bjórinn
seitla milli læranna á mér.
— Þetta gerir ekkert, sagöiég. Þaö var
ekki satt. Mér fannst þaö afar gott.
Goodiove. Maöur getur ekki heitiö Isa-
dora White Wing án þess aö eyöa heil-
miklum tima i aö velta fyrir sér nöfnum.
Adrian Goodlove. Móöir hans haföi sklrt
hann Hadrian, en svo haföi faöir hans
neytt hana til aö breyta þvi i Adrian, af
þvi þaö var „enskara”.
— Ekta miöstéttarfólk meö þröngt
rassgat, sagöi Adrian um foreldra sfna.
Alla ævina hafa þau reynt aö halda mag-
anum i lagi I nafni drottningarinnar. En
þaö er vonlaus barátta. Þau eru alltaf
meö tappa i rassinum.
Og hann þeysti úr sér dynjandi fret til
aö undirstrika orö sin. Svo brosti hann. Ég
leit á hann afar undrandi.
— Þú tilheyrir sannarlega þeim frum-
stæöu, sagöi ég, — maöur blátt áfram og
hispurslaus.
En Adrian hélt áfram aö brosa. Viö
vissum bæöi, aö viö höföum upplifaö hinn
sanna, óþvingaöa drátt.
Jæja þá. Ég viöurkenndi, aö smekkur
minn viövikjandi karlmönnum er vafa-
samur. Fyrir þvi eru óteljandi sannanir.
En hvernig er hægt aö deila um smekk?
Oghvernigerhægtaölýsa hrifningu? Þaö
er einsog aö reyna aö lýsa meö oröum
hvernig súkkulaöi sé á bragöiö, eöa
hvernig sólsetur litur út... Hver getur
túlkaö allt svoleiöis á pappir? Brosiö siöa
háriö, lykt af piputóbaki og svita, háöslegt
tal, niöurhellta öliö, hvinandi, opinberi
freturinn.... Maöurinn minn hefur dásam-
legt höfuö, mikiö svart hár, og langa
granna fingur. Fyrsta kvöldiö, sem ég
hittihann,þreif hann lika i rassinn á mér,
á meöan hann ræddi nýjar stefnur i geö-
lækningum. I raun og veru likar mér vel
viö menn, sem ganga fljótt til verks. Til
hvers aö eyöa timanum, ef samdráttur er
þegar fyrir hendi? En væri þaö maöur,
sem ég ekki gæti fellt mig viö, sem þrifi
þannig i mig mundi ég sennilega veröa
uppvæg og ef til vill finna til viöbjóös. Og
hver getur skýrt þaö, aö sami verknaöur-
inn veldur manni viöbjóöi i einu tilfelli og
fær mann til aö skjálfa af losta i ööru?Og
hvér getur skýrt reglurnar um vattö?
Stjörnuspámenn reyna þaö. Og þaö gera
sálgreinendur lika. En útskýringar þeirra
eru alltaf fremur ófullkomnar. Eins og
kjarni málsins væri ekki tekinn meö I
reikninginn.
Þegar töfrunum linnir, fer maöur aö
hugsa rökrétt. Ég tilbaö einu sinni tónlist-
arstjórnanda, sem aldrei fór i baö, var
meö fitugt hár og virtist ekki fær um aö
skeina sig sómasamlega. Hann skildi allt-
af eftir skitrendur á lökunum minum. Yf-
irleitt geöjast mér ekki aö sliku — en meö
hann var þaö allt I lagi — ég veit ekki enn-
þá hvers vegna. Ég varö ástfangin af
Bennett aö sumu leyti vegna þess, aö
hann haföi þær hreinustu lærakúlur, sem
ég hef nokkru sinni smakkaö. Hárlausar,
og hann svitnar eiginlega aldrei. Maöur
gæti, ef þvi væri aö skipta, boröaö af rass-
inum á honum, eins og af eldhúsgólfi
ömmu sinnar. Svo er marghliöa hvaö
skurögoöadýrkun snertir. Aö vissu leyti
gerir þaö ástir minar bara ennþá óskýr-
anlegri.
En Bennett sá allstaöar mynstur.
— Þessi Englendingur, sem þú varst aö
tala viö, sagöihann þegar viö komum aft-
ur á hóteliö, — hann var sannarlega vit-
laus i þér...
— Af hverju helduröu þaö?
Hann sendi mér kaldhæönislegt tillit.
— Hann slefaöi hreinlega yfir þig alla.
— Ég held hann hafi veriö sá viöbjóös-
legasti tarfur, sem ég hef fyrir hitt. Og
þaö var aö nokkru leyti satt.
— Jú — en þú laöast alltaf aö viöbjóös-
legum mönnum.
— Eins og þér, eöa hvaö?
Hann dró mig aö sér og byrjaöi aö af-
klæöa mig. Ég fann, a hann haföi oröiö
æstur af aö sjá, hvernig Adrian sóttist eft-
ir mér. Þaö var ég lika. Viö elskuöum
bæöi anda Adrians. Heppni Adrian. Tek-
inn af mér aö framan, og af Bennett aö
aftan.
Veraldarsagan á grundvelli samfara.
Astarleikurinn gamli. Þaö yröi enn betri
annáll en veraldarsagan á grundvelli sal-
erna. Hann mundi ná yfir allt. Hvaö geng-
ur, þegar allt kemur til alls, ekki út á
samfarir?
Viö Bennett höföum ekki alltaf elskaö