Heimilistíminn - 03.02.1977, Blaðsíða 27

konur tilbiðj a fasista
9?
neyddist til aö halda fram svo einstreng-
ingslegu sjónarmiöi. Ég vissi að það voru
aðrir sálgreinendur — sá þýski til dæmis
— sem ekki notuðu þessa kvenhaturs aö-
ferð. En ég hataði llka Kolner fyrir þröng-
sýni hans, og af þvl ég eyddi tima og pen-
ingum I úrelta frasa um stöðu konunnar.
Hver haföi not fyrir slikt? Maður gat
fengið þá þegar maður keypti flugeld. Og
þeir kostuðu ekki fjörutiu dollara fyrir
fimmtiu minútur.
Or þvi þér finnst þetta um mig, get ég
ekki skilið af hverju þú hypjar þig ekki
með sama, sagði Kolner. Hversvegna
hanga hér og hlusta á mitt þrugl?
Þetta var alveg eftir Kolner. Þegar
honum var andmælt, varð hann geðillur
og hreytti úr sér ónotum.
— Táknræn árátta litla mannsins, taut-
aði ég.
• — Hvað var þetta?
— O, ekki neitt.
— Láttu það bara koma, ég vil gjarnan
heyra það. Ég læt það ekki á migfá.
— Ég hugsaöi bara, dr. Kolner, að þú
værir haldinn þvi sem i sálgreiniritum er
kallað „komplex smávaxna mannsins”.
Menn verða árásargjarnir og taka aö böl-
sótast, þegar þeim er bent á, að þeir séu
ekki guð almáttugur. Ég veit þaö hlýtur
að vera erfittfyrirþig að vera ekki nema
152cm á hæö — en þú hefur sennilega ver-
ið sálgreindur, og það ætti að gera þér
léttara að bera það.
— Það er hægt að brjóta hvert bein I
minum skrokk, sagði Kolner, — en orð
geta aldrei gert mér neitt, urraði hann.
Hann hélt hann væri fyndinn.
— Gott og vel, en hvers vegna þarft þú
þá að hreyta frösum i mig— og svo er
meiningin að ég eigi að vera þakklát fyrir
yfirburða skilning þinn og jafnvel borga
þér fyrir en ef ég geld liku likt — sem ég
hef fullan rétt til, þegar tckið er tillit til
allra þeirra peninga sem ég eys 1
þig. — Þá verður þú óður og uppvægur og
byrjar að tala einsog óþægur sjö ára
krakki.
— Ég sagði bara, að þú skyidir hypja
þig, ef þér fyndist þetta um mig. Burt,
Farðu. Skelltu hurðinni. Segöu aö ég geti
étiö skit.
— Ogviðurkenna.aðtvösiðustuárin og
þúsundir dollara hafi verið hrein og klár
eyðsla til einskis?Það má vel vera, að þú
getir afgreitt það þannig — en ég hlýt aö
reyna að telja sjálfri mér trú um að eitt-
hvað jákvætthafi gerst hér.
— Það getur þú rabbað um allt saman
við næsta sálgreinanda, sagði Kolner. Þú
getur grafist fyrir um, hvað eftir þinni
skoðun var að ....
— Eftir minni skoöun! Getur þú ekki
skilið, af hverju svo mörgum veröur ó-
glatt þegar minnst er á sálgreiningu?
Það er eingöngu ykkur sjálfum sálgrein-
endafiflunum að kenna. Sjúklingurinn
kemur og kemur og heldur áfram að
borga og i hvert skipti eruð þiö rétt i þann
veginn að komast að þvi, hvað er I raun-
inni að, eða i hvert sinn sem þið komist að
þvi, að þið getið ekkert gert fyrir hann,
fjölgið þið bara árunum, sem maður verð-
urað ganga i sálgreiningu, eða segið, aö
maður verði að fara til annars sálgrein-
anda til að komast að þvi hvað hafi farið
úrskeiðis hjá fyrri greinanda. Hefur þú
aldrei komið auga á vitleysuna I þessu?
—Ég hef svo sannarlega komið auga á,
hversu vitlaust það er af mér, aö sitja hér
og hlusta á allt þetta orðagjálfur. Svo ég
get ekki annað en endurtekið það, sem ég
sagði áðan. Ef þér geöjast ekki að þvi,
því i fjandanum ferðu þá ekki?
Einsog I draumi, ég hefði aldrei trúað
aö ég gæti það, reis ég upp af sófanum
(hve mörg ár haföi ég legið þar?), tók
veski mitt og gekk út. Ég lokaöi hurðinni
hægt. Sæll Kolner. Eitt andartak I lyft-
unni var ég gráti nær.
En þegar ég var komin spölkorn út eftir
Madison Avenue varð ég himinlifandi.
Ekki framar að mæta klukkan átta! Ekki
framar vangaveltur um, hvort það gagn- x
E} K> Dí>
27