Heimilistíminn - 03.02.1977, Blaðsíða 18

Eg er að verða sjálfstæð persóna
um haldi, að maður ráði ekki við þau. Það
þurfa að vera hlutverk, sem eru svo ill-
skiljanleg, að maður haldi, að maður geti
aldrei lifað sig inn i þau. Og að maður viti
ekki hvað á að gera til aö þau verði öðrum
skiljanleg. Þau þurfa að vera þannig, að
maður glimi við þau vikum saman. Siðan
tekst manni, og það er hamingja.
Já, ég er reyndar oft hamingjusöm. Ég
h .-ffundið minn stil. Mér finnst lifiö verða
skemmtilegra og skemmtilegra. Alltaf
Suðugt opnast meira og meira sem
maður getur kastað sér út i. Það er
tónlist. Bækur. Allt. Ég vildi ferðast mik-
iö. Hitta fólk, sem fæst við annað en ég.
Ég vildi óska öllum, að þeir fyndu til
eins og ég. En hins vegar get ég auðveld-
lega talað svona, ég hef starf, sem ég
elska, og hef góðar tekur. Margir vinna
ömurlega vinnu fyrir lág laun, og lif
þeirra er ekkert nema strit og aftur strit.
Það er ekki hægt að segja við þá: Reyndu
að finna þinn lifsstil.
Svo eru lika margir, sem aldrei hafa
komið auga á hvað lífið getur verið, sem
hafa alizt upp I umhverfi þar sem allt
byggðist á venjum. Þeir eiga engin orð,
enga leið til að kynnast þvi, sem er dá-
samlegt. Þeir hafa aldrei átt þess kost að
hugsa á annan hátt en þennan
vanabundna. Þeim finnst ekki sérlega
margt hægt að taka sér fyrir hendur i lif-
inu. Bió, keiluspil, bill og ef til vill
einbýlishús. Þaö er skelfilegt, þvi þetta er
svo dautt. Þaö er jú svo fjári margt að
gera. Þaö er svo margt, að llfiö nægir
varla til þess alls.
Lena Nyman
Ég mun alltaf halda áfram að vera leik-
kona. Það er starf mitt. En ég er komin
svo langt á þvi sviði nú, að ég þarf aö fá
mjög erfið verkefni til þess að þau séu
skemmtileg. Þau þurfa að krefjast
einhvers, vera svo erfið, að maður næst-