Heimilistíminn - 03.02.1977, Blaðsíða 16

I
_ r
Lena Nyman: Astin
Lena Nyman I Reykjavlk.
Framhald úr síðasta blaði
Þaö er mjög slæmt aö þetta skuli vera
svona. Manni er innprentaö frá þvi fyrsta,
aö útlit og stúlkur sé samtengt. Og nú var
þetta i brennidepli. Þaö var gott fyrir mig
aö þetta kom fyrir. Þvl aö ég fékk svo
mikinn skell, aö ég neyddist til aö hugsa
máliö og komast aö raunverulegri niöur-
stööu um hvaö mér sjálfri fannst. Þaö var
erfitt, og ég mæli ekki meö þeirri reynslu
fyrir aöra. En árangurinn fyrir mig varö
aukinn þroski.
Þvi þegar ég loks fór aö láta mér á
sama standa um þetta allt saman, hvilik-
ur léttir! Þegar ég fór aö skilja: Ég er ég
sjálf. Ég er ekki útlitiö. Þegar ég fór aö
gera minar eigin kröfur: annaö hvort tek-
uröu mér eins og ég er — eöa þú gerir þaö
ekki, og þá geturöu fariö. Þá loksins
skyldi ég hvaö viö stúlkur erum i mikilli
spennu.
1 raun og veru er þaö vitlaust. Þvi ef
fólk elskast, þá er þaö ekki útlitiö sem
skiptir máli. Og viö erum jú aö sækjast
eftir ást? An annars getum viö veriö.
Hvaöa ánægju veitti þaö mér,_þótt Jíllir
karlmenn i heiminum væru hrifnir af
mér? Ég kæri mig ekki um þá aödáun
sem þær stúlkur fá sem standast
fegurðarkröfurnar. Ég kæri mig ekki um
16
aö lita út eins og stúlkurnar á siðum viku-
blaöanna. Ég álit ekki aö fegurð út af fyrir
sig afli virðingar.
Ég er 32 ára núna. Þaö er gott. Þvi það
er vist lika aldurinn sem gerir það að ég
er hætt aö leggja mikiö upp úr þessu.
Þegar maöur er 20-25 ára, þá skiptir það
ytra svo miklu máli. Siöan fer að sjá á öll-
um. Flestir fara þá aö skilja, að þaö sem
'er fallegt viö konu er aö henni liöi vel
sjálfri. Þaö skiptir engu máli hvernig hún
litur út. Ef hún er ásátt viö sjálfa sig, þá
er hún falleg, og þá fellur fólki viö hana.
Mér finnst, ab þegar ég var ung hafi
næstum allt miöast viö að falla að
mynztri, kröfum og venjum, sem aörii
höföu gert. Nú er ég farin aö gera það sem
ég sjálf vil. Ég geri ekki hlutina til þess aö
aðrir viðurkenni mig, til þess aö þóknast
og vera elskuð. Ég er einfaldlega að byrja
aö veröa sjálfstæö manneskja. Þaö er góö
tilfinning. Ég er t.d. komin af þeim aldri
þegar stúlkur veröa að giftast og eignast
börn, af þvi aö svo á þaö að vera. Nú er ég
þess i staö farin að hugsa sjálfstætt —
hvernig vil ég lifa? Ég hef komizt aö
þeirri niðurstöðu, aö þaö er ástinni fyrir
beztu aö hún fái að vera frjáls. Þvi fleiri
formsatriöi, þvi minni likur eru á að hún
lifi. Þegar ég var ung, var ég svo yfir mig
spennt strax og ég fór aö elska einhvern.
Þaö varö aö veröa eitthvað úr þvi, viö
þurftum alltaf aö vera aö hittast, viö
urðum aö láta veröa eitthvað úr þvi. Okk-
ur lá svo á. Nú lætur maður málin þróast.
Og heldur áfram að eiga sitt eigið lif þótt
maður hafi hitt nýjan mann.
En þaö er augljóst, aö skilyröi fyrir
þessu er aö maöur sé ekki hræddur. Að
maöur þori að vera einn. Þegar ég var
ung var ég hrædd viö aö vera ein. Sá ótti
stjórnar mörgu fólki. Og hann hefur verið
magnaöur upp i samfélagi okkar
EINMANALEIKI með stórum upphafs-
stöfum. Hann hefur hrjáö mig og þá fer
maöur oft út i nýtt ástasamband án þess
aö maöur vilji þaö i raun og veru.
Siöast þegar ég las viötal viö Lenu
Nyman, var hún trúlofuð. Þaö er hún ekki
nú.
— Viö áttum ekki saman. Ég er farin að
efast um aö konur og karlar eigi yfirleitt
aö búa saman. Það er hægt aö sofa saman
án þess. En þaö er nauösynlegt aö finna
samlif, sem hæfir manni. Ég hef einnig
veriö skammt á veg komin hvaö þetta
snertir, ekki skilið hvaö ást er I raun og
veru. Þvi þegar maöur segir oröiö AST, er
þaö bara orö, þaö er ekkert hold á beininu.
Slöan veröur maöur aö reyna sjálfur aö
skilja hvaö ást er.
Það sem mér varð fyrst ljóst, var aö
rómantiskar hugmyndir um ástina eru
ósannar. Það eru mikil vonbrigöi aö
uppgötva þaö. Og þegar maður veit
þaö.... hvað er ást þá? Ég held aö þaö sé
mjög undir þvi komiö, hvaö maður ætlar
sér i lifinu. Ég verö að hafa einhverja
hugmynd um þaö. Og hann veröur einnig
aö hafa hugmynd um þaö. Astin er, að
tvær manneskjur reyna aö lifa saman.
Það sem ég vildi óska öllum, er aö finna
sitt eigiö innihald I lifinu. Finna sinn stil.
Ég held ég sé farin aö finna það og ekkert
er mér mikilvægara en aö ég get lifab
frjálsara nú en áöur. Ég hef engar reglur.
Þvi fylgir mikil frelsistilfinning. Freisi til
aö breyta sér velja nýjar leiðir.
En skilyröið fyrir þessu er sem sagt, aö
maður sé ekki hæddur. Aö margt skipti
ekki eins skelfilega miklu máli og áöur.
Aður var allt upp á lif og dauöa hjá mér.
Nú er mér fariö aö finnast ég örugg.
Þaö er fjári eðlileg þróun. Maöur getur
ekki verið maður sjálfur, þegar maöur er
ungur, þvi maöur hefur enga reynslu.
Maöur hefur ekkert .til samanburöar, þaö
er augljóst að manni hlýtur oft að mistak-
ast. Og þaö er tilgangslaust aöeldra fólk
reyni að skýra fyrir manni hvernig lifsins
gangur er, þvi það skilurmaöur ekki. Nú
skil ég margt sem fólk reyndi aö segja
mér, þegar ég var yngri. Þvi nú hef ég
svolitla reynslu.