Heimilistíminn - 03.02.1977, Blaðsíða 26

Allar konur tilbiBja fasista, stigvéliö I
andlitiö, hrotti, hrottahjarta i hrotta eins
og þér.
MADELINE GRAY
Klukkan sex aö morgni lentum viö á
flugvellinum IFrankfurt og skakklöppuö-
umst inn i biösal meö gúmgólfi, og þó
hann væriskinandi nýr, kom hann mér til
aö hugsa um nauöungarflutninga og út-
rýmingarbúöir. Þarna biöum viö I
klukkutima, meöan vélin tók eldsneyti.
Allir sálgreinendurnir sátu stifir i leiöin-
legum glertrefjastólum, sem stóöu i
regluföstum rööum: grár, gulur, grágul-
ur.... dapurleikinn i litunum var I full-
komnu samræmi viö dapran svip þeirra.
Flestir voru meö dýrar myndavélar.
Þeir voru raunar dauðdaprir og hvers-
dagslegir. Þegarég hugsa máliö, var þaö
einmitt þetta sem ég haföi á móti flestum
sálgreinendum. Þeir viöurkenndu oröa-
laust samfélagsskipanina. Ofurlitiö
vinstrisinnuö pólitik þeirra, undirskrift
undir friöaráskoranir, Guernicaeftir-
prentanir þeirra á veggjunum i móttöku-
herbergjunum voru ekki annaö en dul-
málning. Þegar kom aö afgerandi spurn-
ingum: fjölskyldu, stööu konunnar, pen-
26
ingastreymi frá sjúklingi til læknis, voru
þeir afturhaldssamir.
— Já, en þaö er ævinlega kona sem er
valdiö bak viö hásætiö, haföi siöasti sál-
greinandi minn sagt, þegar ég reyndi aö
gera honum skiljanlegt, hversu óheiöar-
leg mér fyndist ég vera, af þvi ég notaöi
ætiö tál, þegar ég vildi hafa eitthvaö gott
af karlmanni. Þaö var aöeins nokkrum
vikum fyrir Vinarferöina aö viö höföum
rifist sem heiftarlegast og i siöasta sinn.
Ég haföi aldrei boriö mikiö traust til
Kolners, en ég hélt áfram aö leita til hans
út frá þeirri forsendu, aö þetta væri mitt
vandamál.
—Já, en geturöu ekki séö, hrópaöi ég til
hansfrá sófanum, aö einmitt i þessu felst
vandamáliö! Konur nota kynþokka til aö
stjórna karlmönnum, bæla niöur gremju
sina og erualdrei ærlegar og opinskáar....
En dr. Kolner gat ekki litiö á neitt, sem
viökom kvenfrelsihið minnsta ööruvisi en
taugaveiklunarvandamál. Sérhvert and-
mæli gegn viötekinni kvenlegri fram-
komu, hlaut óhjákvæmilega aö vera
„skökullegt” eöa á „árásargjarnt.” Viö
höföum rökrætt þetta efni fram og aftur
og lengi, en þaö var þetta „valdiö-bak-
viö-hásætiö” tromp hans, sem aö lokum
sýndi mér fram á, hvernig ég var tekin
bakdyramegin.
— Ég trúi ekki þvl sama og þú, æpti ég
tilhans frá sófanum, og ég viröi ekki þaö,
sem þú trúir á, og ég viröi þig ekki af þvi
þú heldur, aö þú trúir þvl. Ef þú getur i
raun og veru borið fram Skýringu eins og
þessa um valdiö aö baki hásætisins,
hvernig getur þú þá skilið mig, eöa þaö,
sem ég er aö berjast viö? Ég vilekki lifa
eftirþeim reglum, sem þúlifireftir. Ég vil
ekki lifa á þann hátt, og ég fæ ekki séð,
hversvegna ég eigi aö dæmast út frá þvi
sjónarmiöi. Ég állt ekki heldur aö þú
skiljir kvenfólk.
— Þaö er kannski þú, sem ekki skilur,
hvað þaöþýöiraö vera kona, reyndi hann
aö malda i móinn.
— Drottinn minn dýri. Nú notar þú siö-
ustu blekkinguna. Getur þú ekki skiliö aö
karlmenn hafa alltaf skýrgreint kven-
leika þannig, aö hann veröi afsökun fyrir
þvi aö halda kvenfólkinu niöri. Hvers-
vegna skyldi ég hlusta á það, sem þú segir
um þaö aö vera kvenmaður? Ert þú
kannski kona? Hversvegna skyldi ég ekki
einu sinni hlusta á sjálfa mig? Og aörar
konur? Ég tala viö þær. Þær segja mér
frá sjálfum sér og mörgum þeirra finnst
alveg þaö sama og mér — enda þótt þaö
fái ekki bláan stimpil frá ameriskri sál-
greiningu.
Þannig gekk þaö til góöa stund, við
hrópuðum bæöi. Ég hataöi sjálfa mig af
þvi þetta hljómaði svo likt blaöagrein, og