Heimilistíminn - 03.02.1977, Blaðsíða 37

draug. Einu sinni elskuöum viö hvort ann-
aö.
Ég var tuttugu og þriggja þegar eg
kynntist honum og þegar fráskilin. Hann
var þrjátiu og eins og haföi aldrei veriö
kvæntur. Þögulasti maöur, sem ég haföi
nokkru sinni fyrir hitt. Og sá vingjarnleg-
asti. Eöa ég hélt aö minnsta kosti aö hann
væri vinalegur. Hvaö veit ég yfirleitt um
þögla menn? Ég er úr f jölskyldu, þar sem
hávaöastigiö viö miödegisveröarboröiö
gæti valdiö varanlegum heyrnarskaöa.
Og hefur kannski gert þaö.
Viö Bennett hittumst í boöi i Green-
wich þorpi, þar sem hvorugtokkar þekkti
húsmóöurina. Okkur haföi báöum veriö
boöiö af öörum. Þarna var sallafint. Hús-
móöirin var svört — þá var enn sagt negri
— og fékkst eithvaö viö sölumennsku,
sennilega auglýsingar. Þarna var fullt af
hausarýnendum og auglýsingafólki og fé
lagsráögjöfum og prófessorum frá New
York-Háskóla, sem liktust hausarýnend-
um. 1965: fyrir hippa og fyrir heiöni. Sál-
rýnendurnir voru enn meö stutt hár, aug-
lýsingamenn og prófessorar sömuleiöis,
og gleraugu meö umgeröum af skjald-
bökuskel. Þeir voru nýrakaöir. Þeir
svörtu létu taka krullurnar úr hárinu.
Ég haföi komiö þangaö meö kunningja
ogBennettsömuleiöis. Þareö fyrri maöur
minn haföi veriö geösjúkur, var ekki
nema aö vonum, aö ég giftist geölækni
næst. Sem móteitur, eöa hvaö? Þaö átti aö
fá mann, sem haföi lykilinn aö því ómeö-
vitaöa. Þessvegna umgekkst ég hausa-
rýnendur. Þeir töfruöu mig, þvi ég hélt,
aö þeir vissu allt, sem vert væri aö vita.
Ég hreif þá, af þvi þeir álitu, aö ég væri
„skapandi manneskja”, staöfest af þvl,
aö ég haföi tvisvar komiö I sjónvarpiö og
lesiö upp kvæöi min — hvers gat sálrýn-
andi krafist frekar sem sönnunargagns
um sköpunarmátt?
Þegar ég lit yfir mina enn ekki þrjátíu
ára æfi, get ég séö fyrir mér alla mlna
ástmenn sitja tvo og tvo meö bak viö bak.
Þeir voru hver um sig móteitur gegn
þeim næsta á undan. Allir afturkast, kú-
vending, bakslag.
Brian Stollermann, fyrsti ástmaöur
minn og fyrstieiginmaöur, var mjög lítill
vexti meö vott af istru, loöinn og dökkur
yfirlitum. Hann var llka mannleg fall-
byssukúla og maraþonkjaftaskur. Hann
varmiöaldasagnfræöingur, alltaf á hreyf-
ingu, tætandi af sér löng orö og áöur en
maöur gæti sagt „Albigensakrossferö”
haföi hann sagt æfisögu sína — I öllum
minnstu smáatriöum. Manni fannst sem
Brian þegöi aldrei. Þaö var þó ekki meö
öllu satt, þvi hann hætti meöan hann svaf.
En þegar hann var oröinn öldungis klikk-
aöur, einsog viö sögöum I fjölskyldunni,
eöa sýndi einkenni hugklofnunar, einsog
einn af hans mörgu geölæknum oröaöi
þaö, eöa vaknaöi upp og skildi tilfulls þýö-
ingu llfsins, eins og hann sjálfur oröaöi
þaö, eöa var útslitinn af hjónabandinu
meö þessari júöaprinsessu frá New York,
eins og foreldrar hans oröuöu þaö — þá
hætti hann aldrei aö tala, ekki einu sinni
meöan hann svaf. Aftur á mótihætti hann
aö sofa og hélt mér vakandi alla nóttina
og sagöi mér frá endurkomu Krists, og
bættiþvl viö, aö Jesú gæti sem best birst I
þetta sinn i gerfi gyöinglegs miöaldasagn-
fræöings, sem byggi á Riverside Drive.
Auövitaö bjuggum viö á Riverside
Drive og Brian var hrifandi mælskur. En
ég var svo upptekin af grillum hans, aö
þaö leiö heil vika áöur en mér varö til fulls
ljóst, aö Brian haföi sjálfur hugsaö sér aö
vera endurkoman. Hann tók þaö lika
óstinntupp, þegarég létl Ijósefa.ogtaldi
þetta geta veriö sjálfsblekkingu hans.
Hann næstum kyrkti mig fyrir þetta
framlag til málsins. Eftir aö ég náöi and-
anum aftur, reyndi hann ýmiskonar
uppátæki, einsog aö fljúga út um glugg-
ann og ganga á vatninu I tjörninni I
Central Park, og aö lokum varö aö leggja
hann inn á geöveikraspítala og róa hann
meö thoracin, compaacin, stelacin
o.s.frv. eftir þvlsem læknunum datt I hug
aö reyna. Svo féll ég alveg saman af
þreytu, og tók mér hvildarkúr i ibúð for-
eldra minna, sem virtusttiltölulega ábyrg
gerða sinna, samanboriö viö algera geö-
veiki Brians, ég grét næstum heilan mán-
uð. Og svo dag einn vaknaöi ég meö mikl-
um létti i ibúöinni á Riverside Drive og
geröi mér ljóst, aö ég heföi ekki heyrt
sjálfa mig hugsa I fjögur ár. Þá vissi ég
lika, aö ég gæti aldrei búiö meö Brian
framar — hvort sem hann hætti aö trúa
þvi, aö hann væri Jesú Kristur eöur ei.
Oteiginmaöurnúmereitt. Inn merkileg
röö af ýmisskonar eintökum. En ég vissi
aö minnsta kosti, eftir hverju ég mundi
slægjast hjá númer tvö: góöum, traust-
um, fööurlegum manni, geölækni sem
móteitri viö geösjúkling, góöum og gróf-
um samförum sem móteitri gegn trúar-
eldmóöi Brians, sem virtist útiloka allar
svo óguölegar athafnir sem samræöi.
Þögulan mann sem móteitur gegn þeim
háværa, skynsaman vantrúarmann gegn
vitlausum gyöingi.
Bennett Wing skaut upp einsog I
draumi. Kom fljúgandi, gat maöur sagt.
Hár, glæsilegur, óútreiknanlegur eins og
austurlandabúi.Langir, grannir fingur,
hárlaus pungur, dásamlegt fjaöurmagn I
iendunum, þegar hann sarö — viö þaö
verk virtisthann óþreytandi. En hann var
lika þögull, og á þeim tima var þögn feg-
ursta tónlist I mlnum eyrum. Hvernig átti
ég aö vita aö fimm árum seinna mundi
mér finast einsog ég heföi samfarir viö
Helen Keller?
Wing. Ég var hrifin af nafni Benn-
etts. Og hann var lika vængjaöur. Hann
haföi ekki vængi á hælunum, heldur á
limnum. Hann flögraöi til og frá meöan
hann sarö. Hann geröi dásamlegar dýf-
ingar og skrúfuhreyfingar. Hann var allt-
af stlfur, og hann er sá einastimaður, sem
ég hef hitt, sem aldrei varö getulaus —
ekki einusinni þegar hann var sorgmædd-
ur eöa reiður? En af hverju kyssti hann
mig aldrei? Og af hverju sagöi hann
aldrei neitt? Ég kom og kom og kom og
mér fannst sem hver fullnæging væri úr
is.
Var þaö ööruvisi I byrjun? Þaö held ég.
Ég var blinduö af þögn hans, eins og ég
haföi áöur verið gagntekin af undraverö-
um malanda Brians. Rétt á undan Benn-
ett haföi veriö stjórnandi, sem elskaöi
taktstafinn sinn, en aldrei skeindi sig
sómasamlega, slæpingi frá Flórens,
Alessandro freki, prófessor I heimspeki,
ogóteljandi samfarir meö hinum og þess-
um. Ég hafði feröast með stjórnandanum
gegnum Evrópu og séö hann koma fram,
en aö lokum hvarf hann og yfirgaf mig
vegn gamallar vinkonu i Paris. Svo ég
haföi sem sagt veriö særö af tónlist, geö-
veiki og óreglusemi. Og hinn þögli Benn-
ett var sá, sem læknaði sár min. Læknir
fyrir höfuöið og sálgreinandi fyrir kunt-
una. Hann reiö þrotlaust i ærandi þögn.
Hann hlustaöi. Hann var góöur sálrýn-
andi. Hann kannaöist viö öll sjúkdómsein-
kenni Brians, áöur en ég sagöi honum frá
þeim. Hann vissi, hvaö ég haföi mátt þola.
Og þaö, sem ótrúlegast var af öllu — hann
vildi ennþá kvænast mér, þó ég heföi sagt
honum allt um sjálfa mig.
— Þú ættir heldur aö finna þér sæta,
kinverska stúlku, sagöi ég. Þetta stafaöi
ekki af kynþáttafordómum, heldur kviöa
minum fyrir hjónabandi. Og svona
áframhald hræddi mig. Jafnvel I fyrsta
sinn, meö Brian, haföi þaö hrætt mig, og
ég haföi gifst mót betri vitund.
— Ég vil enga kinverska stúlku, sagöi
Bennett. Ég vil þig.
Þaö kom á daginn, aö Bennett haföi
aldrei boöiö út kinverskum kvenmanni,
þvi siöur fariö uppá nokkra. Hann var vit-
laus I gyöingastúlkur. Þaö lltur út fyrir,
aö slikir menn séu mitt hlutskipti i lifinu.
— Ég var fegin, aö þú skulir vilja mig,
sagöi ég. Þakklát. Ég var I raun og veru
þakklát.
Hvenærbyrjaöi ég aö láta, sem Bennett
væri annar maður? Um þaö bil þremur
árum eftir að viö giftumst? Og hvers
vegna? Það haföi aldrei neinn getaö sagt
mér.
Sp: — Kæri Reuben læknir, hvers vegna
verður þaö alltaf einsog smjörostur þegar
ég hef samfarir?
Sv: — Þaö litur út fyrir, aö þú sért óeðli-
lega matkær, eöa hafir þaö, sem kallaö er
á máli geölækna munnárátta. Hefur þú
nokkurn tima hugleitt aö leita sérfræöi-
hjálpar?
Ég klemmdi aftur augun og imyndaöi
mér, aö Bennettværi Adrian. Ég breytti B
I A. Við fengum fullnægju — fyrst ég, svo
Bennett — og lágum þarna sveitt á
--------------->
„ 37