Heimilistíminn - 03.02.1977, Blaðsíða 29

Um hálffjögur risum viö upp og elskuö-
umst fremur sljólega i ööru rúminu. Mér
fannst mig vera enn aö dreyma og lét sem
Bennett væri einhver allt annar maöur,
En hver? Ég gat ekki komiö fyrir mig
neinni skýrri mynd af honum. Það gat ég
aldrei. Hver var þessi manndraugur, sem
ofsótti mig? Faðir minn? Þýski sálgrein-
andinn minn? óþvingaöi drátturinn?
Hversvegna komst andlit hans aldrei i
brennidepilinn?
Klukkan fimm sátum viö i strætisvagni
á leið i Vinarháskóla til aö innrita okkur á
þingiö. Veöriö var bjart meö skrýtnum,
hvltum skýjum. Og ég hökti eftir götunni
á minum háhæla sandölum og hataöi
Þjóöverjana og Bennett, af þvi hann
kunni ekkert illa viö sig I vagninum, af þvi
hann brosti ekki, af þvi hann var svo góð-
ur ástmaöur en kyssti mig aldrei, af þvi
hann útvegaði mér sambönd viö sálgrein-
endur, en keypti aldrei blóm handa mér.
Og talaöi aldrei viö mig. Og aldrei kleip
hann mig i rassinn framar. Og sleikti mig
aldrei I framan. Hverju haföi þú búist við
eftir fimm ára hjónaband? Hlátursskrikj-
um i myrkrinu? Aö vera gripinn i rass-
inn? Bara einstaka sinnum? Hvaö vilja
konur i raun og veru? Freud óö reyk og
komst aldrei aö neinni niöurstööu aö
gagni. Hvernig vilja konur láta taka sig?
Stifan lim, sagöi Freud, og reiknaöi
meö aö þaö vildu konur fá, af þvi karl-
menn vildu hafa það svo. Stóran, sagöi
Freud og reiknaöi meö aö þeirra árátta
væri einnig okkar.
Skökuldýrkandi var orö sem einhver
góöur maöur notaöi um Freud. Hann hélt
aö sólin snerist kringum penis. Og þaö
geröi dóttirin lika.
Og hver gat andmælt? Áöur en konur
byrjuöu aö skrifa bækur, kom ekki fram
nema önnur hlið málsins. Alla söguna
hafa bækur verið skrifaöar meö sæöi en
ekki tiöablóði. Þangaö til ég var tuttugu
og eins árs, bar ég fullnægingar minar
saman viö Lady Chatterleys og velti fyrir
mér, hvaö væri eiginleg aö mér. Varö
mér nokkurntima ljóst aö Lady Chatter-
ley var I rauninni karlmaður? Aö hún var
I rauninni D.H. Lawrence?
Skökuldýrkun. Vandamál karlmanna og
einnig vandamál kvenna. Kunningi minn
fann einusinni i knalli: j
VANDAMAL KARLMANNA ER
KARLMENN. 7
VANDAMAL KVENNA, KARLMENN.
Einusinni, bara til aö gera mig merki-
lega viö Bennett, sagöi ég honum frá
vigsluathöfn helvitisenglanna. Sá, sem
æskir upptöku skal sleikja „kussuna” á
stelpunni sinni meðan hún er meö tíöir og
allir hinir horfa á.
Bennett sagöi ekki neitt.
— Nú, erþettaekkimerkilegt? sagöi ég
og gaf honum olnbogaskot. Er þetta ekki
kræsilegt?
Enn ekkert svar.
Ég hélt áfram aö nöldra.
— Hversvegna færöu þér ekki litinn
hund, sagöi hann aö lokum, og temur
hann?
— Ég ætti að kæra þig fyrir félagi sál-
greinenda i New York, sagöi ég. Læknis-
fræöibyggingin við Vínarháskóla var
kuldaleg, súluborin, hellisleg. Viö örkuö-
um upp langar tröppur, og þar uppi voru
kuklarar eins og mý á mykjuskán kring-
um innritunarboröiö.
Afskiptasöm austurrisk stúlka meö
skágleraugu og i rauöum kjól geröi alls
konar athugasemdir viö innritunarrétt-
indi hvers og eins. Hún talaöi sæmilega
bókaensku. Ég var viss um, aö hún væri
gift einhverjum af austurrisku þátttak-
endunum. Hún gat ekki verið meira en
tuttugu og fimm ára, en hún brosti sjálfs-
ánægjulega einsog hver önnur læknisfrú.
Égsýndi henni bréfið frá Voyeur Maga-
zine(Gægjaranum), enhún vildi ekki láta
innrita mig.
— Hversvegna?
— Af þyi viö höfum ekki leyfi til aö láta
blaöamenn fá aögang, hreytti hún út úr
sér. Mér þykir þaö afarleitt.
— Ekki efast ég um þaö.
Ég fann reiöina vaxa innan I höföinu á
mér einsog þrýsting I gufukatli. Þessi
nasistatik, hugsaöi ég, þessi bölvaöi
Þjóöverji.
Bennet sendi mér tillit, sem sagöu:
Taktu það rólega.Honum er meinilla viö,
þegar ég verö æf viö fólk opinberlega. En
tilraun hans til aö sefa mig geröi mig
bara ennþá æfari.
— Heyrðu mig nú, ef þú hleypir mér ekki
inn, þá skrifa ég lika um þaö. Ég vissi,
aöþegarfundirnir væru einusinni byrjaö-
irgætiég áreiöanlega gengiö beint inn án
nokkurra skilrikja — svo þetta geröi I
rauninni ekkert til. Auk þess hefði ég ekki
svo mjög mikinn áhuga á aö skrifa þessa
grein. Ég var njósnari frá umheiminum,
njósnari i húsi sálgreinendanna.
— Égervissumaöþúkærirþigekki um
aö ég skrifi, aö sálgreinendur séu hræddir
viö aö láta blaöamenn koma á fundina eöa
hvaö?
— Mér þykir þaö afarleitt, hélt austur-
riska skjátan áfram aö segja. En ég hef
bara ekkileyfitil aö hleypa þér inn....
— Ferö bara eftir fyrirskipunum, býst
ég viö.
— Éghefreglur aö fara eftir, sagöi hún.
— Þú og Eichmann.
— Hvaö var þaö? Hún heyröi ekki hvað
ég sagöi.
En þaö haföi annar gert. Ég sneri mér
viö og sá hann, ljóshæröan, siöhæröan
Englending meö pipu hangandi út úr and-
litinu.
—Ef þú vilt bara eitt andartak hætta aö
vera meö þessa þráhyggju og nota sjarma
i þess staö, er ég viss um, aö enginn gæti
staöist þig, sagöi hann. Hann brosti til
miná þann hátt, sem menn brosa, þegar
þeir liggja ofan á manni eftir sérlega góö-
ar samfarir.
— Þú hlýtur aö vera sálgreinandi, sagði
ég, — þaö eru ekki aörir sem slá um sig
meö oröum einsog þráhyggja.
Hann brosti breitt.
Hann var i næfurþunnri indverskri
bómullarskyrtu, og ég gat séö ljósrauöa
hrokkna hárið á bringunni innan undir.
— Merin þin, sagöihann. Svo tók hann
þéttingsfast um rassinn á mér og kreisti
hann kumpánlega.
— Þú hefur laglegan rass, sagöi hann.
Komdu hingaö, þá skal ég sjá um, aö þú
fáir aögang aö fundunum.
Þaö kom auövitaö á daginn, aö hann
haföi ekki snefil aö segja um þaö atriöi,
en þaö vissi ég ekki fyrr en seinna. Hann
lét svo mikiö til sin taka, aö maöur heföi
getað haldiö, aö hann væri forseti þings-
ins. Hann var stjórnandi eins af undirbún-
ingsfundunum, en hann haföi ekkert aö
segja viövikjandi blaöamönnum. Hver
kæröi sig annars um blööin? Þaö eina
sem ég kæröi mig um, var þaö, aö hann
klipi mig duglega i rassinn aftur. Ég
mundi hafa farið meö honum hvert sem
var, til Dachau, Auschwitz. Ég leit yfir
innritunarborðiö og sá Bennett i alvar-
legum samræðum viö sálgreinanda frá
New York.
Englendingurinn haföi troöiö sér aö
borðinu og var nú aö yfirheyra kven-
manninn fyrir mina hönd. Svo kom hann
aftur til min.
— Jú, hún segir aö þú veröir aö biöa og
tala viö Rodney Lehmann. Hann er einn
af vinum minum frá London, og hann get-
ur komið hingaö á hverri stundu, ættum
viö ekki aö labba yfir i kaffistofuna, fá
okkur bjór og svipast um eftir honum?
— Ég ætla bara aö láta manninn minn
vita, sagöi ég. Þaö átti eftir aö veröa viö-
lagiö næstu dagana.
Hann virtist veröa feginn aö heyra,
aö ég ætti mann. Aö minnsta kosti var
ekki aö sjá, aö honum þætti þaö verra.
Ég baö Bennett aö koma til móts viö
okkuri kaffistofunni hinumegin götunnar,
og vonaði auövitað aö hann kæmi ekki
alltof fljótt, og hann veifaöi til min. Hann
var upp tekinn aö tala um endur-yfir-
færslu.
Ég fylgdi eftirpipureyk Englendingsins
niöur tröppurnar og yfir götuna. Hann
skreiö áfram eins og lest, þaö var einsig
hann gengi fyrir pipunni. Ég var ánægö aö
vera hans aftanivagn.
Viö settumst inn i kaffistofuna meö
hvitvinfyrir mig og bjór fyrirhann. Hann
var i indverskum sandölum og táneglurn-
ar vor.u óhreinar. Hann lfktist alls ekki
sálgreinanda.
— Hvaöan ertu?
— New York.
— Ég á viö foreldra þina.
—■ Af hverju viltu vita þaö?
— Af hverju vikur þú þér undan spurn-
ingunni?
Framhald á bls. 36
29