Heimilistíminn - 03.02.1977, Blaðsíða 14

spjöldin sin, lögðu þau svo saman og breyttu
þeim i krónur og aura.
„Taktu ofan hattinn þinn”, sagði kóngurinn
við hattarann.
,,Ég á ekki hattinn”, sagði hattarinn.
,,Nú, já, hann er þá stolinn”, sagði kóngur og
sneri sér að kviðdómurunum, sem skrifuðu
þetta hjá sér.
,,Ég hef þá til sölu: sjálfur á ég engan hatt:
ég er sem sé hattari”.
Drottningin setti nú upp gleraugu og tók að
horfa hvössum augum á hattarann. Hann
föinaði upp og varð óstyrkur.
,,Segðu nú allt af létta, og ef þú ert með ein-
hverjar vivilengjur, þá verðurðu tekinn af lifi
umsvifalaust”, sagði kóngurinn.
Þetta virtist ekki beint auka hugrekki
hattarans. Hann stóð þarna og tvisté, og i
fátinu, sem á honum var, beit hann stórt stykki
úr kaffibollanum, í staðinn fyrir af brauð-
sneiðinni.
Lisa var nú orðin eitthvað svo undarleg, og i
fyrstu skildi hún ekki, hverju þetta sætti. En
skyndilega varð henni það ljóst, að hún var
farin að stækka á ný. Hún var að hugsa um að
hypja sig burtu, en svo ákvað hún, að vera kyrr
á meðan húsrúmið leyfði.
,,Ekki þrengja svona að mér: ég get tæpiega
andað”, sagði heslimúsin, sem sat við hlið
Lisu.
„Ég get ekki að þvi gert: ég er að stækka”,
sagði Lisa afsakandi.
„t»ú hefur ekkert leyfi til að stækka hér”,
sagði heslimúsin.
K
„Vertu ekki að þessu þvaðri, þú stækkar
sjálf”, sagði Lisa.
„Já, að visu: ég stækka i hófi, en ekki svona
óhemjulega”, sagði heslimúsin. Hún reis á
fætur og gekk yfir i hinn enda salarins.
Allan þennan tima hafði drottningin starað
án afláts á hattarann, og i þann mund, sem
heslimúsin gekk yfir salinn, sagði hún við einn
af réttarþjónunum: „Látið mig fá skrá yfir
söngvarana á siðustu söngskemmtun”. Þegar
hattarinn heyrði þetta, þá tók hann að skjálfa.
svo ákaft, að skórnir hristust af fótum hans.
„Segðu mér allt af létta, ellegar þú verður
liflátinn”, sagði kóngurinn aftur. —
„Ég er fátækur maður, yðar hátign, og ég
drekk kaffi, yðar hátign, og borða smurt brauð
eins og forfeður minir gerðu mann fram af
manni En nú eru brauðsneiðarnar alltaf að
verða þynnri og þynnri og kaffið ónýtara, yðar
hátign, því að, eins og hérinn sagði, þá —”
„Ég hef aldrei sagt það”, skaut hérinn inn i.
„Jú, það hefurðu gert”, sagði hattarinn.
„Ég neita þvi”, sagði hérinn.
„Hann neitar, sleppum þvi þá”, sagði
kóngur.
„Jæja — hvort sem nú hérinn sagði það eða
ekki, þá er það vist, að heslimúsin sagði — ”
Hattarinn gaut augunum til heslimúsarinnar,
sem steinsvaf og gat þess vegna ekki mótmæít.
„Siðan smurði ég ofurlitið þykkara á brauðið
mitt — ” hélt hattarinn áfram.
„En hvað var það, sem heslimúsin sagði?”
spurði einn af kviðdómurunum.
Það man ég hreint ekki”, sagði hattarinn.
„Þú verður að muna það, ellegar þú verður
liflátinn”, sagði kóngur.
Veslings hattarinn missti kaffibollann og
brauðsneiðina á gólfið. Hann féll nú á kné fyrir
framan kónginn og sagði: „Ég er fátæklingur,
eins og þér vitið, yðar hátign”.
„Þú ert ræfill!” mælti kóngur.
Nú fór annar villigrisinn að klappa i ákafa,
svo að hasta varð á hann.
„Lif eins hattara er ekki mikils virði, hann
hverfur i fjöldann”, mælti kóngur.
,,Já, leyfið mér að hverfa út i fjöldann. En ef
það á að lifláta mig, þá vil ég gjarnan mega
ljúka við kaffið mitt og brauðsneiðina áður”,
sagði hattarinn.
„Hypjaðu þig þá i burt”, sagði kóngurinn
byrstur. Og hattarinn þaut i burt eins og örskot,
og gaf sér ekki einu sinni tima til að fara i
skóna.
„Hálshöggviðhann fyrir utan”, sagði drottn-