Heimilistíminn - 03.02.1977, Blaðsíða 34

fimm bolla, kemur hann auga á trausta og rólega
persónu í rigningunni úti á hlaðinu, eftir sjötta boll-
an fær hann hugmynd og þvingar Gert, sem heldur
uppi mótmælum, með sér út í regnið.
Þeir finna Friðþjóf fyrir utan rauðu mylluna í
dalverpinu hægra megin við herragarðinn. Hann er
vel búinn — með hatt, í regnkápu og í þykkum
gúmmístígvélum. Hann býður þeim inn og sýnir
þeim, auk gamla mylluhússins, þar sem allt er í
óreiðu, stóra birgðageymslu, sem minnir á hlöðu,
þar sem er gömul túrbina.
— Jú-ú, þetta er einka rafstöð félagsins, við höf-
um hana aðeins til vara, setjum hana einungis í
gang, þegar þörf er fyrir umframorku, eða þegar
eitthvað er að tengingunni. Frá túrbínunni hér fer
vatnið beint niður um gólfið og útí Ramvatn.
— Já, já, þetta er snjallt fyrirkomulag segir
Christer Wijk, sem aldrei er með neinn asa við þá,
sem hann telur vita eitthvað. En hvaðan kemur
vatnið hingað að túrbínunni.?
Og hann hlýtur að lokum umbun fyrir tímafreka
aðferð sína.
— Það kemur ofan úr Bovatni, sem er hinum
megin við kofann. Fyrst liggja neðanjarðargöng
f rá vatninu, og svo er hlemmur í stíf lunni og skurð-
ur, sem er sennilega fimmtíu metrar að lengd, og
frá þeim er það leitt hingað niður í timburrörum.
Ef ekki væri svo mikil rigning gætum við gengið
upp að skurðinum og skoðað þetta allt saman. Það
er svo eyðilegt og gróið þarna uppfrá, að það er
undurfallegt. Já, þú, Berger, getur líklega lýst því
betur en eg. Síðan þegar ég sá þig hér, komst þú
læðupokalegur upp úr skurðinum, og þú varst
snemma á ferðinni, klukkan var ekki meira en hálf
sjö.
I myrkri túrbínuklefans er andlit Gerts eins fölt
og hár hans, og Christer segir:
— Yður skjátlaðist ef til vill, Friðþjófur, Getur
það ekki hafa verið annar?
— Nei, þetta hár og skærblá peysan, eru ekki til
að villast á. Ég var reyndar líka næstum búinn að
reka mig á hrörlega gamla fólksvagninn hans, sem
stóð hálfa leið niður að Bovatni milli runna. Ég
hafði verið að vitja um net, og því kom ég þá leið.
— Segið mér Friðþjóf ur, munið þér hvenær þetta
var?
— Já, níundi ágúst ber nafnið Roland, og ég á
kunningja, sem alltaf heldur mikla rækjuveizlu
þann dag, og þetta var ekki daginn eftir veizluna,
því þá komst ég varla úr bólinu, nei, það var tveim
dögum eftir Rolandsdag, svo þetta hlýtur að hafa
verið ellefta ágúst, það hly'tur að vera.
Gert Berger hrópar skyndilega einkennilegri
röddu:
— Herrann, skapari minn.
Uppi á túrbínunni trónir, alveg óvænt, rauði kett-
lingurinn, sem alls staðar er nálægur, og það er
enginn ímyndun að hann er bæði prakkaralegur og
ögrandi á svipinn. Þegar Gert fer að hlæja á undar-
lega hikstandi hátt, hljómar það einkennilega hvellt
og falskt.
— Tröll var það, smátröll...éða álfur? Eða
kannski f jandinn sjálfur, sendur hingað frá norn-
34
inni á Marbakka! Þér teflið sannarlega fram eðli-
legum og yfirnáttúrulegum meðulum, hr. glæpa-
málaforingi, og hvers vegna ætti ég að geta mót-
mælt Friðþjófi og Sintram, þegar þeir leggjast á
eitt? Nú skuluð þér bara byrja krossyf irheyrsluna.
Christer ýtir kassa til Friðþjófs, sem veit ekki
hvaðan á sig stendur veðrið svo hann geti fengið
sér sæti — merki þess að hann búist við, að málið
taki langan tíma. Gert hefur sétzt kofvega á eina
pinnastólinn á staðnum, hann veitir ekki lengur við-
nám, heldur svarar greiðlega, og án þess að hugsa
sig um, hverri einustu spurningu: það er eins og
honum líði vel að létta loksins á samvizkunni.
— Bilaði bíllinn var sem sagt í lagi. Eða var þetta
aðeins blekking með verkstæðið í Hagfors?
— Nei, nei, ég hafði skilið hann eftir fyrir utan
verkstæðið á mánudagskvöld, og þeir höfðu lofað
að gera við hann fyrir mig morguninn eftir. Það
var eitthvað að vélinni, stundum gekk hún en
stundum hóstaði hún og ræskti sig eins og kíghósta-
sjúklingur.
— Hvað sagði Ingalill um þessa töf?
Hún sagði, að þetta væri leiðinlegt mín vegna, og
að það gerði henni ekkert til,en hún var taugaóstyrk
og annars hugar allt kvöldið, og kl. tíu bauð hún
góða nótt og læsti sig og fröken Sinclaire inni á
hótelherberginu. Ég fékk mérgöngu. Þegar ég kom
aftur...Hafið þér búið á hótelinu í Uddeholm, hr.
glæpamálaforingi?
— Já, fyrir mörgum árum.
— Þá vitið þér líka, að útidyrnar á hinum ýmsu
álmum standa ólæstar dag og nótt, og maður kemst
inn og út — án þess að til manns heyrist eða sjáist.
Ingalill tók a.m.k. ekki eftir mér því hún var niður-
sokkin í símtal.
— Á hvaða tíma var það?
— Kl. hálftólf, kannski svolítið seinna.
— Síminn er venjulegur sjálfsali, sem ekki er í
sambandi við skiptiborð, og er á ganginum uppi....
— Já, beint fyrir utan herbergið hennar.
— Hvað heyrðuð þér af samtali hennar?
— Aha, hr. glæpamálaforingi — þér gangið sem
sagt út frá því, að ég hafi hlerað? Því miður var
hún í þann veginn að ganga frá einhverju við ein-
hvern við hinn endann á þræðinum. ,,Nei, ekki
seinna en hálf fimm,” sagði hún. ,,Hvenær erum
við þá komin til Ramen? ..Já. Það er ágætt...Ég
vakna áreiðanlega, þú þarft ekki að hafa áhyggjur
af því... Nei, komdu ekki niður að hótelinu, ég kem
upp á veg. Nei, ég skil. Blessaður! Við hittumst!"
— Hvernig var rödd hennar?
— Áköf og hrifin, en þó lág. Samsærisleg á einn
eða annan hátt. Það var viss hljómur í rödd hennar,
sem gerði mig hörundsáran. Og reiðan, auðvit-
að...og forvitinn. En mest þó hörundsáran.
— Og svo hugsuðuð þér, að hún og dularfulli bil-
stjórinn hennar skyldu fá fylgd hingað upp til Ram-
en?
Nei, ekki beint fylgd. Ég vissi jú, að ef hún yrði
e.t.v. á stórum bil, væri veslings, slitni fólksvagn-
inn minn ekki samkeppnisfær. Ég ákvað því, að ég
skyldi vera kominn til Ramen, þegar hún birtist
þar, svo ég fór til Hagfors um miðja nótt og tók