Skírnir - 01.12.1919, Blaðsíða 39

Skirnir]
Jón Þorláksson.
245
arhætti og þó með barnslega hreinskilnu orðbragði. í þeim
sálmi lifir andardráttur skáldsins eins og hann var þar
sem lífsloft íslenzkunnar var tærast.
Kjör Jóns Þorlákssonar voru slík, að enginn mundi kjósa
sér önnur eins til sálubótar. Hann elur aldur sinn við lít-
ilfjörleg efni innan um andlega volaða og vesæla, Hvers-
dagslífið bauð honum því ekki skáldleg yrkisefni. Erfiljóð
hans og brúðkaupsljóð eru eins og hver annar iðnaður,
brekán sem lrann verður að vefa úr því loðbandi sem lifið
réttir að honum, og eiga nú flest heima i foingripasafni
andans. En gaman hans og glens er nýtt enn i dag, því
að það kemur frá hjartanu. Hjartanlegur hlátur berst
furðu langt um firnindi tímans
Með tvennu móti hefir Jón Þorláksson hafið sig hærra
en líkindi mundu til, þegarlitið er á fábreytni lífskjaranna
og þann skort á vakningu og yrkisefnum er þeim hlaut
að fylgja. Annars vegar hefir hann látið dýra hætti
lyfta sér til flugs, hins vegar hefir hann glímt við þau er-
lend skáld er hann hugði mesta andans menu, og stund-
um hvort tveggja í seun Dæmi þess, að kvæði hans verða
þvi betri sem hann yrkir undir dýrara hætti, getur sálm-
Urinn verið, sem eg nefndi, þýðing hans á »Sæförinni«, »Um
hvað biður óðarsmiður Apóllín« og hin ódauðlega þýðing:
Salur ei né óðöl,
öldusól eða margföld
dalahrúga, kann kvöl
köldu skilja við liöld.
En um þýðingar hans á útlendum skálduin, þá vex
honuni ásmegin og lyfting málsins að sarna skapi sem frum-
kvæðið er betra. Og með þýðingum sínum, sérstaklega á
hinum merkari kvæðum, hefir hann unnið islenzkri tungu
ómetanlegt gagn, þær bafa fært út svið hennar og af beim
er enn raikið að læra fyrir hvern þann er leita vill að
frjálsborum íslenzkum orðum og orðtökum. Og það hygg
eg, að væri Jón Þorláksson uppi nú, þá mundi hann enn
í röð fremstu skálda.
Guðm. Finnbogason.