Skírnir - 01.12.1919, Blaðsíða 43

Skírnir]
Færeyák þjóðernisbarátta.
249'
því að það er íniklu orðsnauðara. Meiri er munurinn á
mælta málinu á íslandi og i Færeyjum, en hvorir geta
þó lært að skiíja aðra á skammri stundu
Okkur er kominn tími til að þekkja nokkru meira
til Færeyinga en hingað til hefir verið. öldum saman
hafa þeir verið nágrannar okkar, án þess að talið verði,
að við höfum vitað neitt af þeim. Á siðustu árum hafa
þó kynnin nokkuð aukist, ef til vill ekki ætið á þann
hátt, sem æskilegast hefði verið. Eftir að stríðið kom
hafa báðar þjóðirnar unnið saman í sumum efnum. Fram*
tíðin ein getur skorið úr, hvort þeirri samvinnu verður
haldið áfram. Ef fara má eftir orðum merkra manna, er
viljinn góður á báða bóga.
En andlegu lífi Færeyinga höfum við hingað til
furðanlega lítið sint. Og að þjóðeruisbaráttu þeirra höf-
um við verið hlutlausir áhorfendur, þó að enginn vafi sé
á, hvoru megin samúð okkar hefir verið í þeirri viðureign.
II.
Það sem menn vita um Færeyjar í fornöld, er lang-
mest að finna í íslenzkum heimildum, fyrst og fremst Fær-
eyingasögu. Hún hefir ekki geymst sem sérstakt rit, en í
sumum gerðum af sögum þeirra Olafs Tryggvasonar og
Olafs helga standa hingað og þangað kaflar um Færeyjar,
og þegar þeim er skeytt saman, fæst góð heild. Það er
því eigi vafi á, að hér er um sérstakt. rit að ræða, sem
hlutað hefir verið sundur og skotið inn í konungasögurnar.
Fyrsti landnámsmaður í Færeyjum er talinn Grímur
kamban á öndverðri 9. öld. Irsk rit segja þó frá því,
að áður hefðist þar við einsetumenn þaðan úr landi, en
þeir hafi stokkið undan, þá er víkingar komu. Þorri
landnámsmanna hat'a verið Norðmenn; það sýnir þjóðin
enn i dag. Þó eru menn dekkri yfirlitum og örvari í
skapi í Suðurey en annarstaðar, og má vera að því
valdi keltneskt ætterni.
Fyrsta skeiðið eftir að eyjarnar voru nurndar