Skírnir - 01.12.1919, Blaðsíða 31

Skírnir]
Maður og kona.
237
Eitt sinn sem oftar var messað í Fiateyiarkirkju; var
margt manna við kirkju. Eftir messu stóð Einar gamli
úti og gaspraði við menn. Segir haun þá meðal annars:
»Vitið þið piltar hvað hann Björn á Burstarfelli var breið-
ur um herðarnar?« Þeir þóttust ófróðir um það.
»Hann var þrjár álnir danskar yflr herðarnar«, sagði
Einar. Rétt í þessu gekk Ólafur prófastur hjá, og er hann
heyrði geipið i karlinum, segir hann brosandi: »Ætli þær
hafi ekki verið fjórar, Einar ininn?«
»Það má mikið vel vera, því maðurinn var geysi-
stór«, sagði Einar.
Daginn eftir fræddi hann húskarlana í Hólsbúð — svo
hét býli Ólafs prófasts í Flatey — á þvi, að Björn á Burst-
arfelli hefði verið fjórar álnir danskar yfir herðarnar.
Hafði þá einhver orð á því, að þetta hefði einhver sagt
honum af hrekk, til að reyna trúgimi hans. En Einar
brást reiður við, og kvað ekki þurfa að rengja slíkt; árétt-
aði hann mál sitt með því að segja: »Það eru ófúin fötin
á þeim sem sagði það. Það var prófasturinn hérna«.
Eins og fyr er getið, hét kona Einars Veronika, hæg-
lætis kona og fremur lítið að manni; fór vel á með þeim.
Frá bónorði sínu til hennar sagði Einar svo:
»Við vorum vinnuhjú á sama bæ, Veronika mín og
eg. Og mér leizt mæta vel á stúlkuna. Einu sinni vor-
am við saman í heybandi, þá sagði eg við Veroniku:
»Veronika min, ef þú vilt eiga mig þá vil eg eiga þig,
en viljirðu ekki eiga mig, þá vil eg ekki heldur eiga
þig«. Þá sagði Veronika mín: »Eg vil fegin eiga þig,
Einar minn«. — Og svo var búið með það.«
Þá var það líkt með Bjarna. á Leiti og Einari, að báð-
ir voru matmenn með afbrigðum. Var Einar glöggur á
að ekki væri af sér dregið, og ekki var hann meir en
svo ánægður með skamtinn í Hólsbúð, sem marka má af
þvi, er hann sagði eitt sinn: »Vitið þið piltar hvað er í
askinum mínum: Hálf lifur, heil lungu, hálfar garnir,