Ægir - 01.08.1932, Blaðsíða 4

182
ÆGIR
ágengt, að ákveðið var að láta smíða
björgunarskip, sem í fyrstu var fyrir-
hugað að væri mótorskip, og komu
teikningar hingað af slíku skipi, en Sig-
urði þótti áætlaður hraði of lítill og gerði
þá fyrirspurn til útlanda, hvort hann
yrði ekki hafður meiri. Svarið var, að
skipið mælti gera hraðskreiðara, en þá
myndi vélin taka svo mikið rúm af farm-
rúmi, að fyrirhugaðir sjúkraklefar kærnust
ekki fyrir eins og áætlað var, að þyrftu.
Um þetta leyti hafði og safnast mikið
fé í sama augnamiði í Vestmannaeyjum,
en vandi var að ráða fram úr skipa-
kaupum. Karl Einarsson var þá sýslu-
» maður í Eyjum og alþingismaður fyrir
Vestmannaeyjar. Hann barðist ötullega
fyrir þessu málefni og heppnaðist að fá
loforð þingsins um styrk til björgunar-
starfsins- og strandgæzlu við Eyjar.
Sigurður Sigurðsson var að lokum
kjörinn til utanfarar til þess að athuga,
hvort ekki fengist skip til kaups með
sæmilegu verði, hentugt til hins fyrir-
hugaða starfs.
Árið 1919 voru samningar gerðir um
kaup á fiskirannsóknaskipinu »t*ór«, sem
að lokum kom til Vestmannaeyja kl. 5
síðdegis hinn 26. marz 1920.
»Oft andaði köldu að landhelgismálinu
meðan það var i bernsku, meðan Sigurður
frá Arnarholti og aðrir góðir Eyfarskeggjar
börðust fyrir þvi. Peir unnu glœsilegan sigur,
þráttfyrirallt, af því virðing þeirra fyrir réttri
hugsun, var slórum meiri en almennt gerista..
»Fyrir leiðarvisi i landhelgismálinu i nú-
tíð og framtið, skulum vér nota þessar selning-
ar eftir Sigurð Sigurðsson frá Arnarholth.
»Hver œllast til að túngirðing vinni fyrir
sér? Hún kostar þvert á móti talsvert i ár-
tegu viðhaldi. Samt girða bœndur tún sin«.
Þannig ritar góður íslendingur í blað-
inu »Dagrenning« (20. okt. 1924).
Hinn fyrsti skipstjóri á »IJór« var hinn
góðkunni varðskipsforingi Jóhann P.
Jónsson.
Ýmislegt var það, sem haft hafði þau
áhrif, á Sigurð Sigurðsson, í lífinu, sem
kom honum til að hugsa um kjör
sjómanna landsins og baráttu þeirra
við sjóinn og annað, sem því starfi
fylgir.
Faðir hans, kennari Sigurður Sigurðs-
son, drukknaði á Rauðarárvík í júlí
1884, og var Sigurður þá 5 ára að aldri,
nógu gamall til að muna þann atburð
nú, og hafa getað fundið til þá.
Sem fullorðinn maður, byrjaði hann
lífsstarf sitt á Vestmannaeyjum, þar sem,
eins og kunnugt er, sjósókn er mikil og
veðrasamt mjög. Þar bar það iðulega
við, að báta vantaði, þegar almenningur
hafði náð landi »í ofviðrum og myrkria
og væru nokkur tök til þess, að einhver
bátanna gæti brotist aftur út í storminn
og náttmyrkrið, þá stóð ekki á dugnaðar-
og fórnfúsum mönnum til að teíla á tvær
hættur, enda kom það fyrir, að leitar-
menn komu aldrei aftur.
Það var þetta og fleira því líkt, sem
mest fékk á þau hjónin, frú Önnu Páls-
dóttur og Sigurð Sigurðsson, hugsunin
til þeirra, sem á land voru komnir, eftir
ótrúlega hrakninga, brottför, út á hið
freyðandi haf í náttmyrkri til að leita
að meðbræðrum sínum, sem í nauðum
hlutu að nera staddir og hugsunin um
þau lieimili, sem urðu fyrir þvi, að fyrir-
vinnan og ástvinurinn, áleit það skyldu
sína og var þannig innrættur, að hann
lagði líf sitt í sölurnar til að inna af
hendi það mannúðarverk, að gera til-
raun að bjarga þeim, sem í hættu voru
staddir. Pað var þetta, sem mest knúði
Sigurð til að hefjast handa, og frú hans
mun ekki hafa legið á liði sínu að hvetja
hann, og þegar aljt virtist ætla að stranda
vegna fjárskorts, var það hún, sem