Ægir - 01.08.1932, Blaðsíða 28

‘206
ÆGIR
'U hluta af ísu en aðeins rúm 10°/o af
skarkola — verðmætasta fiskinum. fl/io
hluta höíum við látið útlendingum eftir.
Þeir hafa sem sagt fleytt rjómann, en
við höfum lapið undanrennuna. Það
lítur náttúrulega vel út á pappirnum,
að við stöndum svona framarlega í þorsk-
og sildar-veiðum, en síðari ára reynzla
hefur sýnt, að það er ekki að sama
skapi arðvænlegt. Allir vita, að síldar-
salan er meir og meir að dragast úr
höndum okkar og það, sem við höfum
getað selt, höfum við lítið sem ekkert
verð fengið fyrir, nú síðustu árin. Norð-
menn, Svíar, Danir og Finnar eru orðnir
okkur hættulegir keppinautar í síldar-
veiðum. Þeir veiða hér við land alt
það, sem þeir nota sjálfir heima fyrir
og meira til. Síldaraflinn er nú þegar
meiri, en notað er árlega.
Markaðurinn of fyllist og verðið hrið-
fellur, og síldin verður oft síðari hluta
veiðitímans, óseljanleg eða, þegar bezt
gengur, að hún selzt fyrir það lága verð,
að það hvergi svarar kostnaði. Sama er
að segja um þorskinn. Saltfisksframleið-
slan er orðin það mikil, að saltfiskurinn
er ekki lengur seljanlegur nema fyrir
það lága verð, að það er í engu sam-
ræmi við framleiðslukostnaðinn. Ekki
einungis við íslendingar, heldur líka
ýmsar aðrar þjóðir, auka árlega stórum
flota sinn t. d. Færeyingar, Norðmenn,
Frakkar, Englendingar og svo hafa nú
siðast Spánverjar sjálfir bætst við í hóp-
inn og stunda hér við land fiskiveiðar
á stórum, nýtísku togurum. Eitt skpd.
af þurrum saltfiski var síðastliðið ár
engu meira virði en fyrir ófriðinn mikla.
En svo kemur annað til sögunnar, sem
ekki hefur lækkað að sama skapi, nefni-
lega framleigslukostnaður fiskjarins. Fyrir
stríðið voru verkunarlaun 4 kr. pr. skpd.
en siðastliðið ár c. 20 kr. Beita, salt,
steinolía, veiðarfæri og annar kostnaður
er í engu samræmi við það, sem hann
var fyrir ófriðinn. Enda er árið 1931,
sem var eitthvert almesta aflaár við
Faxaflóa, sorgleg sönnun þess, að fiski-
aðferðir okkar eru orðnar úreltar, og að
tími er kominn til þess fyrir okkur
Islendinga að kosta ekki lengur kapps
um það að afla sem mest af þorski til
söltunar en leggja þeim mun meiri rækt
við að afla skarkola með dragnótum.
Síðastliðið ár var afkoma þeirra báta
litilfjörlegust, sem mest fiskuðu. Svo og
svo mikill reksturshalli pr. skpd. af
veiddum fiski. Þegar svo er komið, er
mál að breyta til um fiski- og verkunar-
aðferð. Saltfisksveiðarnar voru áður fyr
góðar og blessaðar, á meðan sala var
vís fyrir fiskinn, eftirspurn og framleiðsla
stóðust á og hægt var að selja viðunan-
legu verði. Nú er svo komið, að allar
þjóðir eru meir og meir að hverfa frá
saltmetisáti, því nú er hægt að senda
fisk og kjöt, kælt og fryst, hvert sem er.
Það getur komið að þvi, fyr eða siðar,
að Spánvnrjar og Italir hætti að kaupa
saltfiskinn okkar, og hvernig erum við
þá staddir með útgerð okkar, eins og
hún nú er rekin. Andstæðingar drag-
nótaveiðanna hafa aðeins rétt fyrir sér
að einu leyti, nefnilega, að ekki er hægt
að fiska á önnur veiðarfæri samtimis,
þar sem dragnót er notuð.
En því ekki að minka fiskiríið með
handfærum og lóðum, að vetrarvertíð
endaðri. Öllum stendur jafn opin sú
leið, að fiska með dragnót vor og sumar,
jafnt opnum bátum með vél, sem mó-
torbátum og stærri skipum. Það verður
arðmesta veiðiaðferðin, því skarkolinn
er verðmesti fiskurinn og oftast seljan-
legur fyrir viðunanlegt verð, því hann
er ætíð hægt að senda til útlanda með
milliferðaskipunum, kældan i kössum.