Ægir - 01.08.1932, Blaðsíða 29

ÆGIR
207
Landhelgin þarf að opnast, sem fyrst,
fyrir dragnót, því þar er aflavonin mest,
og þar standa smáfleyturnar jafnt að
vígi hinum stærri.
Við megum samt sem áður ekki reka
rányrkju og uppræta kolann. Það fyrsta,
sem þarf að gera, er að banna með
lögum ádrátt í Hornafirðinum og öðrum
þeim stöðum, sem eru uppeldisstöðvar
smákolans, og sem nú er dreginn á
land svo tugum þúsunda skiftir og kem-
ur engum að verulegum notum, aðeins
borinn á tún og síðan brent. Ennfremur
þurfum við að gera alt til þess að halda
stofninum við, rækta kolann á þeim
stöðum, sem hann hefur best lífsskilyrði,
fjölga honum með klaki. Þetta gera
Danir, sem eru allra þjóða áhugasamastir
um fiskiveiðar sínar. Þeir taka ennfremur
smákolann þaðan, sem þroskaskilyrði
hans eru slæm, t. d. sumstaðar í Lima-
firðinum, og flytja hann þangað, sem
æti er nægilegt. Danir fiska mjög mikið
með dragnót og hafa gert það lengi, og
ekkert ber á því, að fiskur gangi til
þurðar við strendur eða í fjörðum
Danmerkur. Afli Dana er aðeins brot
af okkar afla, að magni til, en verðmæti
aflans mun vera svipað og okkar, þrátt
fyrir það, að við fiskum mörgum meira.
Þetta stafar meslmegnis af þvi, að Danir
leggja mesta áherzlu á að fiska skarkola
og ál, sem er verðmesti fiskurinn, en
við leggjum aðaláherzluna á að fiska
þorskinn, alveg eins og afar okkar og
langafar gerðu, þrátt fyrir það, að arðs-
vonin nú, eins og sakir standa, engin er
og útgerðin rekin með stórum halla.
Það er ílt til þess að vita, að islenzkir
sjómenn, sem eru viðurkendir að vera
með al-duglegustu og framgjörnustu
sjómönnum í heimi, skuli, margir hverjir,
vera sjálfs síns böðlar, berja höfðinu
við steininn og halda fast við fornar
og úreltar fiskíaðferðir, hjakka altaf í
sama fari, ekki fylgjast með ýmsum
framförum, sem að iðn þeirra lúta, en
láta útlenda sjómenn taka frá sér það
verðmætasta og gera sig ánægða með
úrganginn.
Vaknið fslenzkir sjómenn, nolið rélti-
lega þau auðæfi, sem liafið býður ykkur.
Möguleikarnir eru margvíslegir og óþrjót-
andi, ef réttilega er að farið.
Ól. J. A. Óla/sson.
Jarðslagi í saltfiski.
Lesendur »Ægis« hafa án efa fylgt
með athygli hinum fróðlegu skýrslum
hr. fiskifulltrúa Helga Briems i undan-
farandi tölublöðum.
Nú í þessu tölublaði birtist mjög at-
hyglisverð skýrsla frá hr. Helga Briem
um skemmdir þær, er jarðslaginn veldur
oft á íslenzkum fiski, eftir að hann kem-
ur til neyzlulandanna. Áður en H. Briem
tók við starfi sínu, var hann nokkuð
búinn að kynna sér þetta atriði, af
rannsóknum, sem aðrar þjóðir, einkum
Canada-menn, voru búnir að gera i þessu
efni, sömuleiðis hafði hann séð hérna
heima, fisk, sem farinn var að fá vott
af jarðslaga. Hræddur er ég um að hér
kenni samt nokkurs misskilnings hjá
hr. H. Br., ef hann heldur, að aldrei
hafi fyr hér á landi fundist voltur af
þessum skemmdum, heldur mun hitt
vera frekar, að bæði matsmenn og hlut-
aðeigandi fiskeigendur, hafa ekki haft
það i hámælum, þó að voltur væri fund-
inn fyrir þessum skemmdum í fiskinum,
þegar honum var afskipað, og er það
auðvitað ekki rétt, því að skemmdirnar
bljóta að koma í ljós fyrr eða síðar,