Ægir - 01.08.1932, Blaðsíða 20

198
ÆGIR
tæftur, sem kendar eru við þá, sjást glögg-
lega ennþá. ósinn hefur mikið grynnt,
frá því að elstu menn muna. Nú er hann
ekki gengur nema smáskipum og legu-
svæðið, sem er nægilega djúpt, er fremur
lítið og nær skammt inn frá ósnum.
Geysistórt akker, er til sýnis, sem
hefur verið fiskað upp úr Lónsfirði, þar
sem nú er vel vætt um fjöru. Er það
greinileg sönnun þess, hve fjörðinn hefur
grynnt og eins um' hitt, að þar hafa fyr
á árum komið myndarlegar fleytur. Hins-
vegar mun tæpast hætt við því, að Papós
geti ekki verið athvarf báta sem stunda
frá Hornafirði í tíð núlifandi manna, en
þó svo færi, þá er afdrepið norðan við
Papósskerin ágætt í suðlægum áttum og
því engin þörf að fara inn sjálfan ósinn.
Sunnudaginn 5. júní hélt ég fund á
Höfn. Þar hefur engin fiskideild verið
áður. Virðast Hornfirðingar áhugamenn
um marga hluti og voru fúsir á að stofna
með sér fiskifélagsdeild. Var deildin síðan
stofnuð og voru stofnendur 29. Stjórnina
skipa þessir menn: Jón Guðmundsson,
Jón Brunnan, og Benedikt Steinsson. Á
fundinum voru rædd ýms mál, sem varða
Hafnarbúa, og voru þelta þau helstu:
1. Dýpkun Heppuræsis á Höfn
2. Innsiglingaljós á Hornafirði
3. Fiskimat á Hornafirði
4. Silungaklak
5. Lóns-siminn.
Skal ég nú lítillega skýra þessi mál.
Dijpkun Heppurœsis. Eins og kunnugt
er, þá er höfnin á Hornafirði mynduð
af Hornafjarðarfljóti. Vegna flatlendis,
sem þarna er, er þetta einna likast firði
eða stöðuvatni til að sjá. Fióir fljótið
þarna á milli eyja og hólma í mörgum
álum eða ræsum, sem siðan sameinast í
einni rás til sjávar: Hornafjarðarós. Við
einn af þessum álum eru aðalverbúðirnar.
Þegar þær voru reistar, var állinn svo
djúpur, að bátgengt var eftir honum um
fjöru. Nú aftur á móti er ræsi þetta orðið
svo grunnt, að til vandræða horfir.
Stafar þetta af því, að fljótið hefur breytt
sér þannig, að nú rennur minna af
því um þetta ræsi, en aftur hefur aukist
vatnsmagn í ræsum fyrir vestan. Nú
er það skoðun Hornfirðinga.að með
því að beina meiru af fljótinu i þetta
Heppuræsi, þá muni það sjálft — fljótið
— sjá um frekari aðgerðir við dýpkunina.
Telja þeir að þetta megi gera á mjög
einfaldan hátt, án mikils kostnaðar, en
eftir því, sem þetta er dregið lengur,
gelur orðið meiri erfiðleikum bundið og
engu líkara en Hafnarmenn verði að
lokum með bryggjur sinar á þurru landi,
ef ekkert er að gert.
Um innsiglingaljós er þetta að segja:
Eins og nú er, er það Hvnnneyjarviti,
sem vísar leiðina inn að Ós. Þetta er horn-
viti. Hornin sem hvita Ijósið nær yfir og
vísar leiðina upp undir Hvanney, að
austan og vestan, eru það breið, að þegar
brim er, brýtur landmegin í hvita horninu,
minstakosti í þvi horninu, sem austur
lýsir. Með því aítur á móti að hafa tvo
vita, sem bæru saman, eða einn vita með
mjóu horni, sem sýndi leiðina þétt austan
við svonefnt Eystrasker, þá má koma
þessum ljósmerkjum eða Ijósmerki þannig
fyrir, að það sýni einhverja allrabestu
leiðina yfir »grynnzlið« alla leið inn að
Ósskjafti.
Um fiskimatið er það að segja: að nú
á síðustu árum hafa Hornfirðingar fyrst
byrjað litilsháttar að verka fisk sinn
sjállur. Sendu hann áður óverkaðan
austur á firði. En eftir að þeir byrjuðu
á fiskverkun sjálfir, þurftu þeir að senda
fiskinn ómetinn austur og láta meta hann
þar. Nú óskuðu þeir að fá sína eigin
fiskimatsmenn. Sveinn yfirfiskmatsmaður