Ægir - 01.08.1932, Blaðsíða 7

ÆGIR
185
Kemur heibrigðislögreglan öðru hvoru
i vöruskemmur innflytjendanna, og ef
hún finnur fisk með roða, er hann gerður
upptækur og allur annar fiskur með
volt af roða. 1 Portúgal, er tekið strangar
3 því ef fiskkaupmaður eyðileggur ekki
fisk með roða jafnótt. Hellir lögreglan
steinolíu yfir fiskinn og lætur síðan fleigja
honum út í sjó, en kaupmaðurinn er
sektaður. Ef hann hefur reynt að dylja
roðann, er hann dæmdur i fangelsi. Þora
Portugalsmenn því ekki að kaupa fisk,
sem grunur getur leikið um, að sé með
jarðslaga.
Þar eð ég hefi áður getið um roða í
smásendingu á fiski er nam 1500 pökkum,
leyfl ég mér að taka hana sem dæmi
skaðann af roðanum og hvernig
Þetta lítur út í augum inuflytjenda
hér. Er sendingin kom fram var útflyt-
jandanum í Reykjavík símað að 1000
pakkar líkuðu vel, en roða vottur væri
* 500, en tveimur vikum seinna, að allur
fiskurinn væri orðinn rauður. Er ég fór
°g hitti innflytjandann nokkru seinna
Sagðí hann mér að hann hefði orðið að
fleygja 425 pökkum, samkvæmt úrskurði
lögreglunnar, en til að losna við afgang-
lnn, hafi hann orðið að selja hann fyrir
/s gangverðs, eða fyrir 60 peseta, en
gangverð kvað hann þá hafa verið 85 —
Afi peseta. Sýndi hann mér bækur sínar
hl að sýna mér, að hann segði þetta satt.
Gat ég auðvitað ekki sannfært mig um,
að allur fiskurinn hafi farið fyrir þetta
verð, en megnið af honumseldi hann þó ár-
eiðanlega fyrir 60 peseta. Geimsluhús
hans voru mjög góð, en ekki með frysti-
hlefum frekar en önnur geymsluhús í
Þeim bæ.
Ef við teljum að hann hefði getað selt
fiskinn, fyrir 80 peseta upp og niður,
heflr tap hans á fiskinum, sem fleygt
Var numið 34 000 pesetum, en á þeim,
sem hann seldi með 20 pesela afslætti
21500 pesetum, eða samtals 55 500 pes.
Að skaðinn á ekki stærri sendingu getur
numið uppundir 30 000 krónum, stafar
auðvitað af því, að hann varð að greiða
hinn gífurlega háa innflutningstoll af
öllum fiskinum, einnig þeim, sem var
fleygt.
Innflytjandi þessi, sem var mesti sóma-
maður, sagðist beygja sig algjörlega fyrir
þvi, að fiskurinn hafi verið góður, er
hann fór frá íslandi, er ég benti honum
á að tveir þriðju af fiskinum hafi ekki
verið farnir að skemmast fyr en fiskur-
inn var kominn hingað suður eftir. En
hitt skilja allir, að hann hugsar sig um
tvisvar áður en hann kaupir aftur fisk
frá íslandi. Úlflytjandinn heima segist
selja fiskinn eftir vottorðum ríkismatsins,
og er án ábyrgðar, og matið eða ríkið
er auðvitað einnig án ábyrgðar í svona
tilfellum.
Endanlega lendir skaðinn á okkur,
beint eða óbeint. Ef salan er föst kaupa
innflytjendur fiskinn því lægra verði, sem
þeir telja roðahættuna vera meiri og
reyna að varast þá útflytjendur, sem
hafa sent þeim fisk með rauðum jarð-
slaga. En helst vilja þeir ekki taka fisk
sem hætta getur stafað af, nema í um-
boðssölu. Er hættan talin mest af létt-
verkaða fiskinum, en því minni, sem
fiskurinn er harðari. Einn stærsti inn-
flytjandinn á Suður-Spáni sagði við mig
fyrir nokkrum vikum, að íslenski fiskur-
inn mundi geta útrýmt fiskinum frá
Labrador, ef hann hefði ekki tvo galla:
Hann léttist mikið á leiðinni, og ef hann
færi að jarðslaga ættu kaupmenn of
mikið í hættu. En egta labra fá þeir í
umboðssölu, og eiga því ekkert í hættu
er þeir versla með hann.
Þó innflytjendur hér kvarti oft undan
rauða jarðslaganum við mig og aðra