Dvöl - 01.01.1940, Page 11

DVÖL
5
á hverjum degi að heita má — svo
að ég nefni nú aðeins eitt — í bíl,
og tekur mig með sér út til þess að
viðra mig ofurlítið. Hann býður
mér að leiða mig og hjálpar mér
að ganga hægt niður stigann, afar
hægt, og lætur mig staldra við á
hverjum palli í stiganum, þangað
til hann er búinn að telja upp að
hundraði. Þá tekur hann á lífæð-
inni á mér til þess að vita, hvað
hún slái hratt, horfir beint framan
í mig og spyr mig blíðlega: „Eigum
við þá að halda áfram?“
„Já, við skulum halda áfram.“
Og svona höldum við áfram,
þangað til við erum komnir alla
leið niður — hægt, afar hægt, guð
minn góður, sá hægagangur! Þegar
heim kemur úr bílferðinni og ég
þarf að komast upp aftur, bera þeir
mig á gullstól, hann annars vegar
og dyravörðurinn hins vegar.
Ég hefi mótmælt þessu, en ekki
komizt upp með moðreyk. Það er
rétt, að ég get ekki gengið svo sjö
þrep samfellt, að ég verði ekki yfir-
kominn af andarteppu. En það er
nú svona, ég vildi óska þess, að
vinur minn væri ekki að leggja
svona mikið á sig, að dyravörður-
inn fengi að minnsta kosti ein-
hvern annan til að hjálpa sér....
Hvað segi ég? Hjálpa.... Flore-
stano mundi sannarlega með glöðu
geði vilja bera mig upp einsamall,
alveg hjálparlaust, ef hann bara
gæti. Jæja, ég er nú ekki orðinn
svo ýkja-þungur (eitthvað fjörutíu
og fimm kíló, að bjúgnum öllum
meðtöldum); og svo er ég að hugsa
um, að hann sé að ávinna sér fram-
tíðargæfu með því að gera mér
greiða. Og ég lofa honum að gera
það.
Konan mín, hún Eufemía, er
líka að sínu leyti nærri því fegin
þjáningum mín vegna og mundi
fúslega taka á sig auknar þján-
ingar, til þess að vinna rétt til þess
gagnvart samvizku sjálfrar sín, að
njóta lífsins eftir á, án samvizku-
bits. Og það er vel fenginn réttur,
vel fengnar skaðabætur.sem hvorki
lífið né samvizka hennar geta neit-
að henni um, og mér ber ekki held-
ur — það segi ég aftur skýlaust —
að láta mér verða gramt í geði af.
En ég ætla nú samt að gera þá
játningu, að stundum verður mér
að óska þess, að bæði hún og hann
séu verstu ókindur!
Grandvarleiki þeirra til orðs og
æðis og óaðfinnanlegu tilfinningar
verða oft í mínum augum að hinni
mestu þrælmennsku. Mér er með
öllu varnað þess að rísa öndverður
gegn því, sem hlýtur að gerast eftir
minn dag, og því tel ég mér skylt,
þó að slíkt sé ekki tekið út með
sældinni, að taka stundum litla
drenginn minn, einkabarnið mitt,
á kné mér og innræta honum að
láta sér þykja vænt um og bera
sonarlega hlýju til þess manns, sem
bráðlega er ætlað að ganga honum
í föður stað, og brýna fyrir drengn-
um, að hann megi aldrei láta hann
hafa neina ástæðu til þess að finna
að við sig. Og ég segi við hann: