Dvöl - 01.01.1940, Page 13

DVÖL
7
að þessum dyrum með gljáhanzka
á höndum og dæmafárri kurteisi.
Og nú finnast mér þau hneigja sig
fyrir mér og segja með ástúðlegu
brosi á vörunum: „Gerið þér svo
vel að fara yfir um. Góða ferð; og
þér megið vera viss um, að við
munum alltaf minnast yðar, þessa
góða, skynsama og nærgætna
manns." Mér hefir verið kennt, að
við mennirnir ættum að vera
hreinlyndir. Hreinlyndir? En hrein-
lyndi mundi fyrir mér í þessu efni
vera sama sem: Myrða. Guð varð-
veiti mig frá því! Hver heldur aftur
af mér?
Við skulum nú tala í alvöru. Ef
ég hefði ekki barnatrúna, ef ég
tryði ekki á guð, heldur væri þeirr-
ar trúar, að dauðinn væri einnig
fyrir sálina endimark alls lífs, að
ekkert liggi annað fyrir mér jafn-
skjótt sem ég missi fótfestu á jörð-
unni en að hverfa yfir í hið mikla
tóm — ja, þá mættuð þið eiga víst,
að ég mundi ekki hika við að myrða
Florestano!
Þegar mér verður stundum hugs-
að til þess á andvökunóttum, að
hann eigi eftir að leggjast í rúmið
mitt í minn stað og taka við öllum
réttindum yfir konunni minni, yfir
því, sem ég á, þegar ég hugsa til
þess, að snáðinn minn í litla rúm-
inu í næsta herbergi fari kannski
að gráta einhverja nóttina og kalla
á hana mömmu sína, og hún fari
ofan til þess að vita, af hverju
drengurinn sé að gráta — þegar
ég hugsa til þess, að þá segi Flore-
stano kannski: „Nei, lofaðu hon-
um að skæla, vertu ekki að fara
fram úr rúminu, þú gerir ekki ann-
að en kvefast á því,“ — ja, þá get
ég svarið, að ég gæti myrt Flore-
stano. í þess stað sit ég lengi á
hverri nóttu við gluggann, rólegur
og þögull og horfi upp í himininn.
Þar er örlítil stjarna, sem ég get
ekki haft af augun. Við hana segi
ég oft og andvarpa um leið:
„Bíddu mín, ég kem bráðum.“
Og við Eufemíu, sem er dóttir
trúleysingja og þvertekur fyrir, að
hún trúi á guð, segi ég margsinnis:
„Mikið flón geturðu verið, þú mátt
trúa því, að guð er til, og þakkaðu
honum. .. . þakkaðu honum!“
Eufemía horfir á mig, eins og
henni finnist það undarlegt, að ég,
Luca Léuci, skuli geta sagt annað
eins, þvi að ég hafi þó sannarlega
ekki ástæðu til þess að trúa á guð,
úr því að hann fari svona hraklega
með mig og láti mig deyja svona
ungan. En einhvern tíma, þegar
hún fær þessi blöð í hendur, á hún
eftir að þakka honum, ef hún þá
elskar Florestano. Mér er það ljóst,
að ég get ekki annað réttara gert
en deyja sem fyrst. Stundum
verð ég þess var, að Florestano
reynir til þess með augnaráði og
andvörpum að fá hana til þess að
þrá það sama sem kvelur hann,
veslinginn. Ég fer svo að hugsa
mér hana, þessa laglegu og ljós-
hærðu konu, halla sér ástúðlega
að annars manns brjósti, breiðu og