Dvöl - 01.01.1940, Síða 15

DVOL
9
Sdö foœÖt
Þýtt lieíir (kiiOiiiiindiii' Frímann
Oauöiiiii
(Dan Anderson)
í stórskógarleynum, langt frá byggðinni heima,
í lágreista hreysinu mínu, við bjálkaeld, purpurarauðan —
hefi’ eg teflt við hinn sterkasta, talað við sjálfan dauðann, —
með töfrum vildi hann láta mig öllu gleyma.
Og við hann eg mœlti: „Þú syrgjenda og sofenda bróðir
mátt sjálfan þig vegsama um eilífð, mátt koma og fara,
— en draumur og reykur og ímyndun ert þú bara,
og umhugsun þrekaðra manna er þín vanburða móðir.
Ef dœmi eg þig ranglátt, œttir þú sjálfur að svara
sjálfs þín og lífsins þrálátu spurnarorðum:
Hví sannleikur fals eitt reynist, hvi sorg er í heimi sem forðum,
hví sumir í blóma lífsins til grafar fara?“
Sem engjanna hunang og ilmur blómanna sœtur
var orðanna hljómur og sterkur og dáleiðsluþrunginn.
Lík haustljóði aspar, er síðasta kveðjan er sungin,
var sorgarorð flakkarans, — konungs eilífrar nœtur: