Dvöl - 01.01.1940, Síða 44

38
D VÖL
koma og fara, án þess að gefa því
nokkurn gaum, og þess vegna er
þetta voveiflegasti staðurinn á
öllu Englandi. Ég hefi séð haus-
lausan mann sitja klofveg á brunn-
vindunni um hábjartan dag, og
börnin lékh sér í kring um hann
rétt eins og það væri hann pabbi
þeirra. Þetta er dagsanna. Svipir
kunna að meta það eins og aðrir,
ef vel er að þeim búið.
Ég verð þó að viðurkenna, að
þetta, sem ég ætla að segja ykkur
frá, var óvenjulegt, jafnvel fyrir
okkur Fögruvalla-búa, þar sem
þrennir hópar af drauga-hundum
eru á sífelldum hlaupum, meðan
héraveiðarnar standa yfir, — og
langafi járnsmiðsins er að verki
allar nætur við að járna hesta
löngu liðinna herramanna. Þess-
háttar hlutir gætu ekki komið fyr-
ir í Lundúnum, vegna afskiptasemi
ykkar. Járnsmiðurinn, sem ég gat
um áðan, sefur á loftinu fyrir of-
an smiðjuna, og sefur eins og
steinn fyrir þessu. En einu sinni,
þegar hann var með slæman höf-
uðverk og gat ekki sofið, kallaði
hann niður til þeirra, og bað þá að
vera ekki með óþarfa hávaða. Og
um morguninn lá gamall ríkis-
bankadalur á steðjanum, eins og
til afsökunar fyrir hávaðann. En
dalinn hefir hann ennþá hangandi
við úrfestina sína. Jæja, ég verð
að halda áfram með söguna, því
ef ég færi að segja ykkur frá öll-
um fyrirburðum sem gerast hér
hjá okkur, tæki það aldrei enda.
Þetta byrjaði með hvassviðrinu,
sem kom vorið 1897. Það kom tví-
vegis stórviðri það ár, og þetta var
fyrra veðrið. Ég minnist þess mjög
vel, því að morguninn eftir að veðr-
inu slotaði, varð ég þess var, að
það hafði tekið þakið af svínastí-
unni minni og kastað því yfir í
garð ekkjunnar, eins og það væri
flugdreki. Þegar ég leit yfir gerðið,
þá var ekkjan — það var ekkjan
hans Tómasar Lampton — að grafa
eftir gulrótum, sem höfðu verið
einmitt rétt þar sem þakið af stl-
unni minni lá. Þegar ég hafði horft
á þetta ofurlitla stund, labbaði ég
niður í „Gyllta svínshöfuðið", til
þessa að skýra veitingamanninum
frá, hvað ekkjan hefði sagt við
mig. Veitingamaðurinn hló. Hann
var kvongaður maður og vanur við
að umgangast kvenfólk. — En vel
á minnst, — sagði hann við mig.
— Stórviðrið hefir feykt einhverju
inn á rófnaakurinn minn. Ég hygg,
að það sé einhverskonar skip. —
Ég varð hissa, þangað til hann
skýrði þetta betur og sagði, að það
væri víst draugaskip, og mundi
ekki skaða rófurnar. Okkur kom
saman um, að það hefði borizt
upp frá Portsmouth, alla leið, og
snérum síðan talinu að öðru. Það
höfðu fokið tvær þakhellur af
prestssetrinu, og stórt beykitré i
garðinum hans Lumby var rifið
upp með rótum. Það var nú meiri
stormurinn.
Stórviðrið feykti vofunum okkar
tvist og bast út um allt England.