Dvöl - 01.01.1940, Qupperneq 47

DVÖL
41
herra Bartholimeus, hvers vegna
menn væru aö gera sér glaðan dag;
og hann dró flagg við hún og
hleypti úr öllum fallbyssunum sín-
um, eins og hver annar sannur
Englendingur. Það er dagsanna, og
ein kúlan setti gat á gripahúsið
hans Hopkins, en því var lítill
gaumur gefinn, annað eins og þá
gekk á.
Það var ekki fyrr en að hátíðinni
lokinni, að við urðum þess varir,
að eitthvað var öðruvísi en vant
var í Fögruvallaþorpi. Skósmiður-
inn varð fyrstur til þess að minnast
á það við mig niður í „Gyllta svíns-
höfðinu“, svona alveg upp úr þurru.
— Þú þekkir hann langömmu-
bróður minn, sagði hann.
— Þú átt við Jósúa, sagði ég. Það
er mesti hæglætispiltur.
— Hæglátur, hreytti skósmiður-
inn út úr sér fyrirlitlega. Það er von
að þú kallir hann hæglátan. Hann
kemur heim um þrjúleytið nótt
eftir nótt útúrdrukkinn, og vekur
með hávaðanum hvert einasta
mannsins barn, sem í húsinu er.
— Hvað er að tarna, þetta getur
ekki verið hann Jósúa, sagði ég,
því ég vissi ofboð vel, að hann var
ainn sá allra stilltasti af yngri
draugunum í þorpinu.
— Jú, það er Jósúa, og hann mun
reka sig á lokaða hurðina einhverja
nóttina, ef hann gætir sín ekki bet-
ur.
Mér þótti þetta afleitar fréttir,
skal ég segja ykkur, því að mér
Þykir leiðinlegt að heyra menn út-
húða sínu eigin fólki, og auk þess
vildi ég ekki þurfa að trúa því, að
Jósúa væri farinn að drekka. En
rétt í þessu kom Alvyn slátrari inn
í krána, og hann var svo espur, að
honum svelgdist á ölinu sínu.
— Lubbinn sá, lubbinn sá arna,
tautaði hann, hann ætti að skamm-
ast sín. Og ég komst fljótt að því,
að hann var að tala um forföður
sinn, sem féll við Stafnafurðu með
Haraldi konungi.
Eftir þetta fór ég að kynna mér
alla málavöxtu, og það var sama
sagan um allt þorpið. Flestallir af
yngri draugunum komu ekki heim
fyrr en síðari hluta nætur, og þá
blindfullir. Ég vaknaði oft við há-
vaðann í þeim, er þeir slöguðu fram
hjá og sungu ruddalegar vísur. Og
við þetta bættist svo, að fólkið í
næsta þorpi, Grænuskógum, fór að
yrkja um okkur háðvísur og kenna
krökkunum, og þau sungu þær há-
stöfum.
Við erum nú ekki sérlega hör-
undssárir í Fögruvallaþorpi, en
þetta var of mikið af svo góðu. Við
komumst fljótlega að því, hvar þeir
náðu í þennan skolla, og veitinga-
maðurinn var sár við herra Bart-
holimeus, að hann skyldi nota sér
svona góðvild hans, en kerling veit-
ingamannsins harðbannaði honum
að finna að þessu við skipherrann
eða vísa honum á brott, því að þá
kynni hann að vilja fá gullstjörn-
una sína aftur, en hún var ekki
á því að sleppa henni.
Svona leið tíminn, og slæmt varð