Dvöl - 01.01.1940, Síða 48

42
D VÖL
verra, og á öllum tímum dagsins
sáum við þessa útskúfuðu slark-
ara sofandi á grasflötunum í þorp-
inu, en undir kveldið fór hlaðinn
vagn af draugum niður að skipi til
að svalla. Allra elztu draugarnir
virtust ekki taka neinn þátt í þessu
og jafnvel reyndu að halda aftur af
hinum, en þeir yngri voru óviðráð-
anlegir.
Jæja, einn góðan veðurdag, er ég
svaf miðdegislúrinn minn, var bar-
ið á dyrnar, og var klerkurinn okk-
ar kominn þar. Hann var alvarlegur
á svipinn, eins og sá, er kemur í
ógeðfelldum erindagjörðum.
— Ég ætla að skreppa niður
eftir og tala við herra Bartholime-
us um þennan drykkjuskap í þorp-
inu, sagði prestur, og ég vil, að þú
komir með mér.
Ég gat nú ekki sagt, að mig
langaði mikið til að fara, og ég gaf
presti í skyn, að þegar öllu væri á
botninn hvolft, þá væru þetta ein-
ungis draugar, og þess vegna væri
þetta ofur saklaust.
— Ég ber ábyrgðina á framferði
manna, lifandi eða dauðra, og ég
ætla að reynast minni köllun trúr,
og binda enda á þetta svall, og þú
kemur með mér, Jón Símonarson.
Presturinn okkar er mjög sann-
færandi maður, svo að ég rölti nið-
ur eftir með honum.
Það fyrsta, sem við sáum, er við
komum niður að skipi, var skip-
herrann á gangi uppi á þilfari, til
þess að viðra sig. Þegar hann sá
klerkinn, tók hann mjög virðulega
ofan hattinn og hneigði sig, og mér
létti við að sjá, að hann bar fulla
virðingu fyrir guðsmanninum. —
Prestur tók kveðju hans, og ávarp-
aði hann svo, alveg ófeiminn.
— Mig langar til að fá að tala
við þig, herra minii!
— Komið þér um borð, herra
minn. Komið þið um borð! Það var
auðheyrt á málrómnum, að hann
gat sér til um erindið. Við klerk-
ur stauluðumst upp gamlan kaðal-
stiga, og skipherra bauð okkur inn
i káetuna með bogagluggunum. Það
er sú fallegasta stofa, sem ég hefi
komið inn í. Þar var fullt af gull-
og silfurmunum, sverð í slíðrum,
gimsteinum sett, útskornir eikar-
stólar, og skatthol, sem virtust vera
að springa utan af eintómum gull-
peningum. Jafnvel presturinn varð
alveg hissa, og hann hristi höfuð-
ið, svona rétt til málamynda, þegar
herra Bartholimeus setti fram fyrir
okkur á borðið silfurstaup fleyti-
full af rommi. Ég smakkaði á mínu,
og ég er ekkert feiminn við að
segja það, að ég varð alls annars
hugar. Rommið það arna var ekki
í neinu millibilsástandi, og mér
fannst hreint og beint hlægilegt
að vera að áfella drengina fyrir
það, þótt þeir fengju sér fulloft í
glösin af þvílíkum drykk. Það flóði
eins og logandi hunang um mig
allan.
Klerkur fór ekki miklar króka-
leiðir með erindið, en ég gaf því
ekki mikinn gaum. Ég sötraði
rommið og horfði út um glugg-