Dvöl - 01.01.1940, Page 49

DVÖL
43
ann, á fiskana, sem voru að synda
um þveran og endilangan rófna-
akur veitingamannsins, og mér
fannst það allt saman eðlilegt þá
stundina, þótt ég sæi það eftir á, að
það sannaði svo prýðisvel, að
þetta hlaut einmitt að vera drauga^-
skip. Samt sem áður þótti mér það
einkennilegt, er ég sá drukknaðan
sjómann fljóta fram hjá gluggan-
um. Það hafði ég aldrei fyrr séð í
Fögruvalla-þorpi.
Meðan ég virti fyrir mér undur
hafdjúpanna, ræddi klerkurinn við
skipherrann. Hann skýrði honum
greinilega frá þeirri óreglu, sem
orðin væri meðal drauganna í þorp-
inu, og þetta stöðuga drykkjusvall
meðal þeirra yngri hlyti að spilla
þeim eldri og kyrrlátari, ef því
héldi áfram. Skipherrann hlustaði
með athygli á kvartanir prestsins,
og skaut aðeins því inn í, að æskan
væri alltaf óstýrilát. En þegar
prestur hafði lokið máli sínu, fyllti
skipherrann silfurbikarana á ný og
hneigði sig með lotningu fyrir
klerki.
— Mér þætti fyrir því, ef dvöl
mín hér yrði ykkur til einhverra
vandræða, þar eð mér var tekið
jafn vel og raun er á. Hefi ég því
ákveðið að létta akkerum annað
kvöld, og er það bón mín, að þið
herramenn (og hann leit til mín
um leið) drekkið með mér ferða-
skál.
Við stóðum allir á fætur og teyg-
uðum í botn, og þetta göfuga romm
streymdi um mig allan með þeirri
lystisemd, sem í þessum drykk býr.
Að því búnu sýndi hann okkur
ýmsa skrítna hluti, sem hann átti
og hafði náð í á siglingum sínum.
Ég man óglöggt hvað það var, sem
við sáum, en okkur þótti það mjög
merkilegt. En ég man eftir hinu,
að þegar við vorum að labba heim
á leið, og ég sagði prestinum frá
fiskunum og dauða sjómanninum,
sem hefðu verið á floti við skipið,
þarna á akrinum, þá leit hann á
mig mjög alvarlega, og sagði: —
Ef ég væri í sporunum þínum, Jón
Símonarson, þá færi ég rakleitt
heim, og í rúmið. Hann gat sagt
hversdagslega hluti, eins og þetta,
á sinn hátt, blessaður karlinn, —
og ég hlýddi þessu.
Jæja, daginn eftir fór að hvessa,
og það hvessti æ meir eftir því sem
á daginn leið, þangað til um
kvöldið um áttaleytið. Þá varð ég
var við eitthvert alveg óvenjulegt
brauk og braml, og leit út um
gluggann minn. Ég trúði varla mín-
um eigin augum, og satt að segja á
ég bágt með að trúa því ennþá En
það var ekki um að villast. Storm-
urinn hafði tekið þakið af svína-
stíunni minni á ný, og kastaði því
yfir í garð ekkjunnar. Ég beið ekki
eftir því að heyra, hvað hún myndi
segja, heldur rölti rakleitt niður
í „Gyllta svínshöfuðið." Stormur-
inn feykti mér yfir grasflötina á
tánum, eins og stelpu, sem er að
dansa stífdans. Veitingamaðurinn
varð að hjálpa mér til að loka