Dvöl - 01.01.1940, Qupperneq 51

D VÖL
45
allt upplýst, og á þilfarinu var
söngur og dans og við sáum fjölda
af þaulkunnugum, heimilisföstum
Pögruvalla-draugum meðal hinna
glaðværu sjómanna.
Það var fyrst morguninn eftir,
sem við vissum til fulls hvaða tjón
ofviðrið hafði bakað, og þá þótti
ekki þakið á svínastíunni minni
umtalsvert. Eina bótin var, að það
hafði brotnað svo mikið af feyskn-
um trjám og skógargreinum, að
krakkarnir gátu tínt eldivið til
vetrarins. Allflestir draugarnir
okkar voru horfnir, og aðeins ör-
fáir þeirra komu aftur til baka.
Það varð uppvíst, að flestir
þeirra höfðu farið með skipinu. En
það var ekki nóg með það heldur
var hálfvitlaus unglingur horfinn
úr þorpinu, og við álitum, að hann
hefði annaðhvort stolizt um borð
eða ráðið sig á skipið sem hjálpar-
kokk af einskærri flónsku.
Við vorum lengi að komast aft-
ur í jafnvægi. Ungu kvenvofurn-
ar höfðu misst piltana sína, og
fjöldamargar fjölskyldur söknuðu
forfeðra sinna, er ætíð höfðu verið
þar til húsa. Og fólkið, sem hæst
hafði borið sig upp undan svall-
inu í ungu draugunum, kvartaði
mest yfir því, að þeir skyldu vera
farnir. Ég vorkenndi ekki járn-
smiðnum og slátraranum, þótt þeir
Þættust sakna drengjanna sinna,
en það var átakanlegt að horfa
upp á stúlkurnar, sem stóðu undir
tajánum á kvöldin og kölluðu á
unnustana sína. Mér fannst það í
mesta máta óréttlátt, að þær
skyldu missa af þeim í annað sinn,
þegar vitað var um margar þeirra
að þær höfðu hafnað þessa heims
lífi og lystisemdum til að geta not-
ið þeirra i hinu lífinu, — og svo
stukku þeir á brott f'rá öllu sínu.
En jafnvel vofurnar geta gleymt,
og eftir nokkra mánuði voru flestir
búnir að sætta sig við, að strák-
arnir væru farnir að fullu og öllu,
og allt tók á sig sinn hversdags-
lega svip eins og áður.
En hvað haldið þið svo að hafi
komið fyrir, á að gizka tveimur
árum eftir að þetta skeði. Hálf-
vitinn, sem stalst á brott með
draugaskipinu, kom labbandi eftir
veginum frá Portsmouth, og ég
hefi aldrei séð aðra eins sjón eins
og drenginn þann. Hann var með
æfafornt, ryðgað sax bundið við
hlið sér með reipisspotta, og hann
var tattóveraður um allan skrokk-
inn, jafnvel andlitið var allt út
flúrað. Hann hélt á smápinkli í
hendinni, sem var vafinn innan í
rósaklút, og í klútnum voru alla-
vega litar skeljar og skartgripir,
ásamt nokkrum eldgömlum kopar-
peningum, sem enginn gat lesiö á.
Og pilturinn gekk beint aö brunn-
vindunni hennar móður sinnar, og
dró sér drykk af vatni, eins og
hann var vanur forðum daga.
Það versta var, að hann var alveg
jafn heimskur þegar hann kom,
eins og hann var áður en hann
fór. Hvernig sem við reyndum, var
ómögulegt að fá eitt orð af viti