Dvöl - 01.01.1940, Qupperneq 52

46
DVÖL
upp úr honum. Hann rausaði um
hauslausa menn og blóð, sem hefði
runnið í lækjum, og svo sagði hann,
að sumir hefðu verið kjöldregnir
og öðrum varpað fyrir borð, —r en
þessháttar hluti þekkir enginn
heiðarlegur sjómaður nú til dags,
og eftir því að dæma hefir Barthó-
limeus okkar ekki verið annað eins
prúðmenni og hann virtist vera,
ef átt hefði að taka mark á þessari
vitleysu, sem auðvitað var ekki
hægt. Nei, það var nú að fara í
geitarhús að leita sér ullar, að ætla
að verða nokkurs vísari af vitleys-
unni í honum. En það var ein smá-
saga, sem hann kom að aftur og
aftur, og frá henni varð honum
ekki hvikað. Maður hefði getað
haldið, að ekkert annað hefði
komið fyrir hann á lífsleiðinni.
— Við lágum fyrir akkeri,
sagði hann, við eyju, sem hét
Blómakarfan. Sjómennirnir höfðu
náð í voðamarga páfagauka, og
þeir sátu með þá uppi í rám og
reiða og voru að kenna þeim að
tala, og það var eintómt blót og
ragn. Þá sáum við allt í einu, að
Spánverjarnir voru að koma og
stefndu beint á okkur, svo að sjó-
mennirnir hentu páfagaukunum
ofan úr rá og ofan úr reiða, og út á
sjó. Það var ógurlegt ragn og blót
í páfagaukunum, en við fórum að
berjast við Spánverjana.
En þó að við spyrðum hann,
hvernig bardaginn hefði gengið,
þá fengum við aldrei orð upp úr
honum um það. Hann byrjaði bara
á að tala um páfagaukana á ný,
— og á þessu fekkst engin lagfær-
ing, því að nokkrum dögum seinna
hvarf hann og hann hefir ekki
síðan sézt.
Þá er nú sagan búin. Ykkur
finnst hún máske ótrúleg, en ég
get fullvissað ykkur um það, herr-
ar mínir, að eitthvað þessu likt
er alltaf að ske hér hjá okkur.
Skipið hefir aldrei komið aftur, en
það er svo skrítið með það, að eftir
því sem við eldumst að árum og
reynslu, dettur okkur gamla fólk-
- ■'v'.
inu það í hug, að einhverja hvass-
viðrisnóttina muni skipið koma
siglandi hérna inn yfir hæðirnar
með alla týndu draugana okkar
um borð. Og hvað sem um það er,
þá er skútan alltaf velkomin, og
þeir, sem á henni eru, — það er
víst og áreiðanlegt. Það er ein
unglingsvofa, sem ætíð hefir beðið
eftir piltinum sínum. Þið getið séð
hana í ljósaskiptunum á hverju
kvöldi undir stóra beykitrénu
þarna yfir á flötinni. Hún stendur
þar og rýnir út í rökkrið, ef vera
kynni að hún sæi toppsigluljósin
á skipinu meðal stjarnanna, sem
eru að byrja að lýsa. Sér er nú hver
tryggðin, munið þið segja, og mér
er nær að halda, að þið hafið rétt
fyrir ykkur.
Ekki hafði akur veitingamanns-
ins okkar skemmzt hætis hót, þó að
skútan lægi þar, en mér er sagt,
að síðan sé alltaf rommbragð af
rófunum hans.