Dvöl - 01.01.1940, Side 61

dvöl
55
Tveir viiiii*
Eftir Gny <lc Manpa»$iant
Magni GuðmundBson, stud. merc„ |)ýddi
París var umsetin, fólkið hungrað
og aðframkomið. Þrestirnir voru
orðnir sjaldgæfir á þökunum, og
göturnar gerðust mannfáar.
Með hendur í vösum og magann
tóman labbaði Morissot úrsmiður
og skóviðgerðamaður dapurlega um
breiðstrætið, morgun einn heið-
skíran í janúarmánuði. Hann stóð
skyndilega frammi fyrir gömlum
félaga, er hann þóttist bera kennsl
á; það var Sauvage, kunningi frá
bökkum fljótsins.
Pyrir stríð lagði Morissot úr hlaði
í afturelding á hverjum sunnu-
öegi með reyrstöng í hendinni og
Pjáturdós á bakinu. Hann valdi
lestina til Augentenie, steig af við
Colombez og fór síðan gangandi
bað, sem eftir var til eyjarinnar
Marante. Ekki var hann fyrir kom-
inn á þetta draumaland sitt en
hann kastaði færinu; og svo fisk-
aði hann fram á rauða nótt.
„Hvað átti hann við með því?“
spurði einn foringjanna.
Það vissi ég. En ég þagði. Vulitch
hafði verið að hugsa um mig. Án
kess að ætlast til, hafði ég sagt
honum hans eigin forlög. Ég hafði
séð skugga dauðans á andliti hans.
Girunur minn hafði reynzt réttur.
Á hverjum sunnudegi mætti
hann þarna litlum manni, gildum
og glaðlegum; það var Sauvage,
smávörukaupmaður frá Notre-
Dame-de-Lonaitte-götunni, annar
áhugasamur veiðimaður. Oft sátu
þeir saman hálfan daginn með
færið í hendinni og fæturna dingl-
andi yfir rennandi vatninu. Þeir
höfðu gerzt góðir vinir.
Suma daga ræddust þeir ekkert
við, aðra röbbuðu þeir saman; en
þeim samdi aðdáanlega, þótt þeir
mæltu ekki orð frá vörum, því að
smekkur þeirra var líkur og tilfinn-
ingar þeirra sama eðlis.
Á vormorgnana, þegar sólin kom
hreyfingu á þokuslæðurnar yfir
lygnu fljótinu og hellti notalegri
sumarhlýjunni á bak þessarra
áköfu veiðimanna, sagði Morissot
stundum við sessunaut sinn: „En
sú blíða!“ Og Sauvage svaraði:
„Dásamleg!" Og þetta nægði þeim
til þess að skilja og meta hvorn
annan.
Á haustkvöldin, þegar blóði drif-
inn himininn speglaði skarlats-
rauðar skýjamyndir í vatninu,
varpaði purpuralit á ána, kveikti
í sjóndeildarhringnum, sló eldroða
um vinina tvo og gyllti trén, er
þegar voru orðin brún og tekin að