Dvöl - 01.01.1940, Síða 62

56
D VÖL
kvíða vetrinum, leit Sauvage bros-
andi til Morissot og mælti: „Hví-
lík sýn!“ Og Morissot svaraði í
djúpri hrifning, án þess þó að
renna augunum af færinu: „Betra
en borgarstrætið, finnst þér það
ekki?“ —
Þegar þeir höfðu þekkt hvorn
annan aftur, tókust þeir hressilega
í hendur, hrærðir yfir því að mæt-
ast er svo ólíkt stóð á fyrir þeim.
Sauvage stundi við og tautaði: „Nú
gerast tíðindin." Morissot andvarp-
aði hryggur í brgaði: „En veðrið!
Þetta er fyrsti góði dagurinn á
árinu.“
Himininn var í raun réttri heið-
ur og blár.
Þeir löbbuðu af stað hlið við hlið,
daprir og draumlyndir. Morissot
hélt áfram: „En veiðin?“ „Ha!
Skemmtileg minning það!“
Sauvage spurði: „Hvenær ætli við
förum þangað aftur?“
Þeir fóru inn á lítinn veitinga-
skála og drukku eitt glas af
absinthe. Síðan héldu þeir áfram
göngu sinni um göturnar.
Morissot nam skyndilega staðar:
„Eitt glas enn, ertu til í það?“
Sauvage samþykkti: „Eins og þér
þóknast". Og þeir fóru inn til ann-
ars vinsala.
Þeir voru orðnir hreifir, er þeir
sneru þaðan aftur, og sljóir eins og
menn verða, er þeir drekka mikið á
fastandi maga. Það var hlýtt í
veðri. Mild gola lék um andlit
þeirra.
Sauvage, sem nú var orðinn ölv-
aður af hitanum, nam staðar og
mælti: „En ef við færum þangað?“
„Þangað hvert?“
„A veiðar."
„En hvert?“
„Auðvitað til eyjarinnar okkar
góðu. Framverðirnir eru við Colom-
bez; ég þekki liðsforingjann; við
munum komast greiðlega í gegn.
Morissot brann í skinninu:
„Ákveðið! Ég er með!“ Og þeir
bjuggust til að ná í veiðarfærin.
Stundu síðar gengu þeir hlið við
hlið. Þeir komu til landsetursins,
þar sem liðsforinginn bjó. Hann
brosti að bón þeirra og féllst á hug-
myndina. Og þeir héldu áfram með
vegabréf í hendinni.
Brátt fóru þeir yfir framvarðar-
línurnar, þá um hina auðu Colom-
bez, allt til vínviðarvallanna, er
liggja meðfram Signu. Klukkan
var um ellefu.
Andspænis þeim lá þorpið Argen-
teuil og virtist í eyði. Hæðirnar
Orgemont og Sannois gnæfðu yfir
sveitinni. Sléttlendið mikla, er
teygir sig til Nanterre, var autt,
alautt; naktir kirsiberjarunnar og
jörðin grá.
Sauvage benti til fjallanna og
tautaði: „Óvinirnir eru þarna
efra!“ Og einhver kvíðafull kennd
dró þrótt úr vinunum báðum
frammi fyrir þessu eyðilega landi.
Óvinirnir! Þeir höfðu aldrei séð
þá, en þeir höfðu fundið á sér mán-
uðum saman, að þeir voru þarna,
einhversstaðar kringum París, ó-
sýnilegir og alls megandi, að þeir