Dvöl - 01.01.1940, Page 70

64
DVÖL
var smávaxinn. Skálan var aftur á
móti risavaxinn. Hann hafði feikn-
arlegt andlit með litlum möskvum
af rauðum æðum í kinnunum og
á nefinu; búkurinn fyrirferðarmik-
ill, snyrtilega klæddur í sæmilega
nýjum, bláum fötum.
Sá stóri virtist vilja afsaka sig.
„Fáið yður sæti, Tobías“, sagði
hann, „setjist og látið eins og þér
séuð heima hjá yður. Ég ... jæja,
svo að ég segi yður sannleikann
hreinskilnislega, þá var ég að fela
mig fyrir yður.“
„Ég gat nú séð það“, sagði Tobías.
„Fjandinn hafi það,“ sagði Skál-
an, „ég skammaðist mín fyrir að
hitta yður. Ég meina — það er ekki
í eðli mínu að bregðast nokkrum
manni, og ég veit, að ég lofaði að
láta yður fá eitthvað af peningum
í dag; en sannleikurinn er sá, að
ég var sjálfur svikinn. Svo ég hugs-
aði sem svo, jæja, jæja, hugsaði ég.
Hvernig get ég litið framan í vesa-
lings gamla Tobías og sagt honum
að ég hafi enga peninga handa
honum?“
„Þér lofuðuð því upp á æru og
trú“, sagði Tobías og andvarpaði.
„Ætli ég muni það ekki!“ hróp-
aði Skálan í einskonar þjáningu.
„Spyrjið hann Guðmund þarna —
hefi ég ekki gengið fram og aftur
um þetta gólf allan guðslangan
daginn, nagað á mér neglurnar og
verið að segja: Aumingja Tobías!
Aumingja Tobías! Hvað á ég að
segja við aumingja Tobías? Að lok-
um ákvað ég að haga mér eins og
raggeit og ég sagði við Guðmund:
Andskotinn hafi það, Guðmundur,
sagði ég, segðu honum,að ég sé ekki
heima. Ég hefi ekki kjark í mér til
að horfa framan í manninn, sagði
ég------. Fáið yður sígarettu."
„Lítið þér á, Skálan,“ sagði
Tobías um leið og hann fékk sér
sígarettu, „ég veit ekki hvert ég á
að snúa mér. Ég varð nýskeð að
flytja og ég verð að borga húsa-
leigu og ég skulda peninga alls
staðar. Ég hefi ekki einu sinni
borgað fyrir efnið í fötunum yðar
ennþá. Lítið á þennan böggul —.“
Tóbías lyfti litlum böggli í brúnum
umbúðum. Nokkrir hnoðrar af
hrosshári og ermafóður — fimmtíu
og átta krónur. Og ég verð að
borga það, Skálan minn.“
Skálan hrópaði upp yfir sig af
samúð: „Eins og ég viti það ekki!
Guð minn góður, það, sem þið,
klæðskerarnir, verðið að þola! Það
er skömm og hneyksli, Tobías, það
veit guð!“
„Og ég lofaði bezta skraddaran-
um mínum upp á æru og trú, að ég
skyldi láta hann fá tuttugu krónur
eða svo í dag. Litli drengurinn hans
á að fara á sjúkrahús vegna heila-
himnubólgu, Skálan. Svo að ég
sagði við hann: Konráð minn,
sagði ég, bíddu bara í hálftíma,
sagði ég, ég ætla að finna hann
Skálan. Hann var búinn að lofa
mér að borga mér 40—50 krónur
upp í skuldina sína í dag, sagði ég.
Og nú bíður aumingja maðurinn
eftir mér. Vitið þér, hvað ég skulda