Dvöl - 01.01.1940, Qupperneq 73

DVÖL
67
Þfóðliátíð Indíánaima
,,Readers Digest“
Uppi á hásléttunni í New Mexico,
sem er eitt af suðvesturríkjum
Bandaríkjanna, stendur lítill bær,
sem heitir Gallup. Staður þessi hef-
ir orðið mjög frægur í Bandaríkj-
unum á síðustu árum, vegna þess
hann er nokkurskonar þingstað-
ur fyrir Indíána frá nálægum og
fjarlægum stöðum.
Á hverju ári, miðvikudaginn,
fimmtudaginn og föstudaginn síð-
astan í ágúst, safnast allt að tíu
þúsund Indíánar saman á kyn-
kvíslahátíð sína í þessum litla eyði-
merkurbæ.
Löngu áður en þing byrjar, fara
gestirnir að streyma til Gallup, því
að húsakostur er þar takmarkaður
°g því nauðsynlegt að koma timan-
lega. Þessir gestir eru þó allir hvítir
nienn; forvitnir ferðalangar —
sumir þeirra komnir jafnvel alla
leið frá Evrópu — til þess að heyra
°g sjá það, sem fram á að fara.
Indíánarnir sjálfir koma ekki
fyrr en á síðustu stundu, því að
Þeir þurfa hvorki að gista hótel
eða bústaði hvítra manna. Einu
tungli áður en hátíðin hefst
er þó byrjað að „telja dagana“.
Það verður að gerast eftir
uldagamalli siðvenju og með
trúarlegum hátíðleik. Langt úti á
eyðimörkinni stendur topphlaðin
varða. Morgun hvern um sólarupp-
komu kemur Indíáni og tekur einn
stein úr vörðunni og kastar út á
gulbleikan sandinn. Svo ríður hann
á brott. Þegar síðasta steininum er
fleygt, er haldið til þings. Langt
inni í djúpum skógi stendur fagurt
og beinvaxið tré. Á einni grein þess
hangir kaðall og á honum er röð
af hnútum. Morgun hvern um sól-
aruppkomu kemur Indíáni, klifrar
upp í tréð og leysir einn hnút af
kaðlinum. Þegar síðasti hnúturinn
er leystur skal haldið til þings.
Þegar upp rennur hin síðasta
vika ágúst, fara Indíánalestirnar
að streyma til Gallup. Háir, bein-
vaxnir karlmenn og grannar konur
koma yfir hin gulbleiku sandhöf og
gegn um hina grágrænu kaktus-
skóga. Stök sandfell með rauðum
klettabeltum gnæfa yfir þögla eyði-
mörkina, en bergmála þó af og til
einmanaleg köll Indíána, sem kom-
ast vill í samfylgd með kynkvísl
sinni. „Ko la re ne“. Hið skræka
hljóð kastast á milli hamrabelt-
anna, og einhvers staðar utan af
söndunum kemur svarið, lágt og
fjarlægt: „Ko la re ne“.
Ofan úr fjarlægum fjöllum suð-
vestur hásléttunnar koma Navajó-
arnir, sem syngja og dansa allar
nætur þangað til stjörnurnar fölna